Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Η πρώτη και η τελευταία φορά που το μεταπολεμικό ελληνικό κράτος μετακόμισε σε ξενοδοχείο ήταν το 1996.
Στην αίτηση χρηματοδότησης του έργου του Διεθνούς Αεροδρομίου των Σπάτων από το Ταμείο Συνοχής (15 Μαρτίου 1996) – και προκειμένου να παρακαμφθεί ο κανονισμός του – ανώνυμη εταιρία με έδρα τη σουίτα 815 γνωστού αθηναϊκού ξενοδοχείου… βαφτίστηκε Αρχή!
Αυτό συνέβη επειδή προβλεπόταν ότι μεταξύ της Επιτροπής που διαθέτει τα κονδύλια και του επενδυτή, έπρεπε να παρεμβάλλεται ενδιάμεση Αρχή οριζόμενη από το κράτος-μέλος, προκειμένου να εισπράττει την κοινοτική επιδότηση, να την αποδίδει τμηματικά στον επενδυτή, να ελέγχει την πρόοδο των εργασιών και να παραλαμβάνει το έργο.
Έτσι, βάφτισαν Αρχή τη… σουίτα και ο προβλεπόμενος αναγκαίος ενδιάμεσος φορέας ελέγχου πήγε περίπατο. Στην ίδια διεύθυνση (τη… σουίτα) είχε ζητηθεί να σταλεί και η επιδότηση των 250 εκ ευρώ!
Στις Βρυξέλλες, στο σκάνδαλο ξέσπασε το 2004, ζητήθηκε πίσω μέρος των χρημάτων και
κοινοτικά στελέχη που έδιναν παρατύπως ή και παρανόμως έγκριση και κάλυψη σε σχέδια, τιμολόγια και φορέα κατασκευής του έργου, τέθηκαν υπό δικαστική διερεύνηση.
Φυσικά, δεν υπάρχει κάποια αντιστοιχία, αλλά ο συνειρμός ήταν αναπόφευκτος.
Πλην όμως, τα ξενοδοχεία δεν είναι τόπος για να συνεργάζεται το κράτος με κανέναν – άλλη είναι η αποστολή και η χρησιμότητά τους.
Όταν ένα κράτος συνομιλεί και συναλλάσσεται, το κάνει με επίσημο τρόπο, επιλέγοντας ένα δημόσιο κτίριο.
Αυτό έπραξαν όλες οι άλλες χώρες που βρέθηκαν σε πρόγραμμα – οι περισσότερες επέλεξαν έναν όροφο στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, όπως άλλωστε τα τελευταία χρόνια έπραττε και η Ελλάδα.
Τα κράτη δεν βγάζουν τα επίσημα έγγραφά τους ή άλλα στοιχεία από τα δημόσια κτίρια, ούτε τα παραδίδουν σε υπαλλήλους για να τα μεταφέρουν σε φακέλους μέσα σε αυτοκίνητα και ταξί – εκτός και αν κάποιες συναντήσεις γίνονται στο εξωτερικό.
Και βέβαια, κάθε λογικός άνθρωπος καταλαβαίνει πως σημασία δεν έχει πού γίνεται ο έλεγχος, αλλά αν γίνεται έλεγχος.
Ό,τι και να λέει η κυβέρνηση, ό,τι και αν υποστηρίζουν τα στελέχη της στα τηλεπαράθυρα, όσους προπαγανδιστικούς όρους και αν επινοήσουν σ’ αυτόν τον επικοινωνιακό πόλεμο των λέξεων, όσα Brussels groups και να ανακαλύψουν, όσα βαφτίσια και να κάνουν, το πικρό ποτήρι της αξιολόγησης θα το πιούν μέχρι την τελευταία σταγόνα.
Διότι αυτό ακριβώς έχουν υπογράψει με τη συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου, που συνοδεύει την επέκταση της δανειακής σύμβασης.
