Τις εμπειρίες από την καθημερινότητά του στη μακρινή μοιράστηκε με το ελληνικό κοινό ο νεαρός Στέφανος Λαού, ο οποίος πήγε το 2010 στη Σαγκάη, προκειμένου να μάθει τη
γλώσσα.
Τελικά, έμεινε δύο χρόνια και στο κείμενό του που δημοσιεύτηκε στο chinaandgreece.com, με τον τίτλο «Ζώντας δύο χρόνια στη Σαγκάη» εξιστορεί τις τεράστιες διαφορές που έχει η χώρα της Ασίας με την Ελλάδα.
Παρατίθεται το κείμενό του:
Φτάνοντας στην Σαγκάη το 2010 για να σπουδάσω εντατικά για ένα χρόνο κινέζικα, ήδη στην διαδρομή από το αεροδρόμιο μέχρι το κέντρο της πόλης, κατάλαβα ότι βρίσκομαι σε μία πόλη η οποία αντανακλά το πώς θα είναι οι μεγαλουπόλεις στο μέλλον. Φαρδιοί δρόμοι με 8 λωρίδες, τρένο το οποίο πιάνει ταχύτητα 430 χλμ ανά ώρα, πανύψηλα επιβλητικά κτίρια ορατά ήδη από πολύ μακριά από το κέντρο της πόλης.
Εάν κάποιος με ρωτούσε εκείνη την μέρα να μαντέψω τον πληθυσμό αυτής της τεράστιας πόλης, θα έλεγα με βεβαιότητα ότι ξεπερνάει τα 30.000.000. Όπου και να έστρεφα το βλέμμα μου, σε κάθε γωνία, κάθε στενάκι, κάθε μαγαζάκι, κάθε παράθυρο σπιτιού, έβλεπα ανθρώπους. Εκείνο τον καιρό ήξερα να αναγνωρίζω μερικά ιδεογράμματα, αλλά δεν ήμουνα σε θέση να κάνω μια συζήτηση με κάποιον ντόπιο. Πιστεύω αυτός είναι και ο σημαντικότερος λόγος για τον οποίο τον πρώτο καιρό αντιμετώπισα πολλές δυσκολίες, μέχρις ότου έφτασα στο σημείο να θέλω να τα παρατήσω όλα και να επιστρέψω στην Ελλάδα. Ναι, και στις δημόσιες υπηρεσίες ήταν όλοι αγενείς, και στις αγορές προσπαθούνε να πουλήσουνε στους ξένους σε παραφουσκωμένες τιμές. Επίσης και πάλι ναι ισχύει ότι δεν τηρούν κανονικά τις ουρές, σπρώξιμο, ποδοπάτημα ακόμα και επιθετικότητα κάποιες φορές, την οποία δεν την παρεξήγησα ποτέ.
Έχοντας πλέον περάσει 2 χρόνια στην Σαγκάη και αφού έχω μάθει την κινέζικη γλώσσα σε αρκετά ικανοποιητικό επίπεδο, προτιμώ να κάνω μια παράκαμψη σε αυτό το σημείο και να επισημάνω τα θετικά στοιχεία της κουλτούρας και του τρόπου με τον οποίο επέλεξαν και κατόρθωσαν να ζούνε οι Σαγκανέζοι, οι πολίτες της Σαγκάης. Ο λόγος για τον οποίο τους αναφέρω παραπάνω ως Σαγκανέζους είναι ο εξής απλός, το ότι η Κίνα σαν χώρα έχει αν όχι την ίδια έκταση ακόμα και μεγαλύτερη από αυτήν της Ευρώπης, γεγονός από το οποίο συνεπάγεται ότι κάθε διαφορετική επαρχία της Κίνας έχει και διαφορετική κουλτούρα, ακόμα και διαφορετική διάλεκτο.
Η Σαγκάη, όπως και το Χονγκ-Κονγκ, φυσικά πλέον αποτελεί το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα κράματος μεταξύ ανατολικού και δυτικού πολιτισμού. Μέσα σε λιγότερο από 30 χρόνια μετατράπηκε από μια αγροτική περιοχή στο μεγαλύτερο εμπορικό και κατασκευαστικό κόμβο της Ασίας. Αυτή η μεγάλης κλίμακας αλλαγή ήρθε μέσω των καινοτόμων μεταρρυθμίσεων του Deng Xiaoping. Περισσότερα από ένα λιμάνια, εργοστάσια, αποθήκες, ναυπηγεία και ψηλά κτίρια τα οποία χτίζονται εντός 3 μηνών αποτελούν πλέον περήφανα το στοιχείο της Δύσης. Είτε παρασκευασμένο μέσα στην Σαγκάη, είτε προερχόμενο από την ενδοχώρα και έχοντας φτάσει με πλοία από τον ποταμό Yangtze, μπορεί να βρει κανείς οποιοδήποτε προϊόν υπάρχει στον κόσμο. Κάρτες sim, ρούχα, ρουλεμάν, τα πάντα. Μέχρι και το laptop αγαπητέ αναγνώστη το οποίο έχεις μπροστά σου είναι πολύ πιθανό να έφτασε στα χέρια σου περνώντας από την Σαγκάη. Όπως συνεπάγεται έπειτα από κάθε ανάπτυξη χώρας τόσο μεγάλης κλίμακας, στην Σαγκάη οι επιχειρήσεις, ξένες και εγχώριες, σημειώνουν τεράστια κέρδη. Υπάρχουν θέσεις εργασίας, δυνατότητες επαγγελματικής εξέλιξης, όμως επίσης υπάρχει και τεράστιος ανταγωνισμός, άγχος και στρες. Τα παραπάνω συνοψίζουν, όπως είναι ήδη γνωστό και εφόσον προσφάτως αναδείχθηκε η οικονομία της Κίνας ως η μεγαλύτερη πλέον στον κόσμο, το αποτύπωμα και την επιρροή του δυτικού κόσμου(μετά-βιομηχανικού) και τρόπου ζωής.
Αφότου έζησα 2 χρόνια στην Σαγκάη, έχοντας πια μάθει τη γλώσσα και μπορώντας να καταλάβω τι λένε μεταξύ τους οι Κινέζοι που ζούνε στην Σαγκάη όπως και να συζητήσω μαζί τους στην γλώσσα τους, άρχισα να διακρίνω τα σημάδια του ανατολικού πολιτισμού. Στοιχεία και σημάδια τα οποία επιβίωσαν ανεξίτηλα για αιώνες προερχόμενα από τις διδαχές του αείμνηστου Κομφούκιου, από τα τουλάχιστον 4500 χρόνια ιστορικά καταγεγραμμένου πολιτισμού της Κίνας και μέχρι προσφάτως από την επί πολλά χρόνια διακυβέρνηση του Mao Zedong.
Οι Κινέζοι της Σαγκάης στα μοντέρνα χρόνια πλέον, μεγαλώνουν γρήγορα. Είτε προερχόμενοι από τα φτωχά κοινωνικά στρώματα, είτε από αριστοκρατική οικογένεια, ξεκινάνε από την παιδική τους ηλικία τον αγώνα προς την κοινωνική καταξίωση. Στα σχολεία τα παιδιά διαβάζουν πολύ, ακόμα και η μητρική τους γλώσσα για να μάθουν σωστά την γραφή απαιτεί αρκετό κόπο, στην Σαγκάη επίσης λόγω ξένων επενδύσεων η αγορά εργασίας απαιτεί καλή γνώση αγγλικών. Οι γονείς από την άλλη, ως γονείς οι οποίοι μεγαλώσανε υπό την πολιτική του ενός παιδιού, και έχουν ένα μονάκριβο οι περισσότεροι, δίνουν όλες τους τις δυνάμεις δουλεύοντας σκληρά να δώσουν όσο το δυνατόν περισσότερα εφόδια στο παιδί. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να έχω γνωρίσει ζευγάρια 40άρηδων (έμενα σε γειτονιά που ζούσαν χαμηλά κοινωνικά στρώματα) τα οποία δεν είχαν χρόνο στην καθημερινή τους ζωή να ανταλλάξουν έστω 2 κουβέντες. Αυτή είναι συνοπτικά η ζωή της σημερινής κινέζικης οικογένειας στην Σαγκάη. Από την άλλη, τα γηραιά ζευγάρια, τα οποία περάσανε τα νιάτα τους σε καθεστώς κομμουνισμού, έχοντας δουλέψει ακόμα περισσότερο στη ζωή τους και πιό σκληρά, διανύουν τα τελευταία χρόνια της ζωής τους ξένοιαστα. Μπορεί να ακούγεται αστεία η παραπάνω λέξη, αλλά ναι, ζούνε πραγματικά χωρίς σκοτούρες. Ζήσανε σε τόσο διαφορετικές συνθήκες, έτσι ώστε δεν τους έχει αγγίξει ο εκμοντερνισμός της πόλης τους. Αφιερώνουν πολλές ώρες προσεχτικά στην ημέρα τους στο πώς θα φάνε, μαγειρεύουνε με αγάπη το φαγητό της ημέρας, το οποίο δεν είναι πλούσιο σε συντηρητικά, είναι όμως υγιεινό, δεν θα ξεχάσω την πρώτη φορά που δοκίμασα φαγητό μαγειρεμένο παραδοσιακά.
Εκτός από το γεύμα της ημέρας, το οποίο δεν το μαγειρεύει αποκλειστικά η σύζυγος, η άλλη ασχολία των συνταξιούχων Σαγκανέζων είναι είτε η γυμναστική στο πάρκο είτε τα διαφόρων ειδών χόμπι. Συνήθως για τις γυναίκες το ma jiong, θα μπορούσε να είναι για την Ελλάδα το αντίστοιχο κουμ καν. Οι δε σύζυγοι συνήθως αφοσιώνονται με το κινέζικο σκάκι, το ονομαζόμενο xiang qi. Αναλόγως με το μορφωτικό τους επίπεδο, πολλοί συνταξιούχοι αφιερώνουν το χρόνο τους στην καλλιγραφεία. Όσο για τη γυμναστική στην οποία αναφέρθηκα προηγουμένως, συνήθως είναι το tai chi, χορός σε πίστες στα πάρκα, εξάσκηση ισορροπίας, διαλογισμός και οτιδήποτε άλλο μπορεί να φανταστεί ο νους, περπάτημα ανάποδα(και κατακόρυφα, και προς τα πίσω), ψάρεμα στην λιμνούλα του πάρκου και παίξιμο διαφόρων θαυμάσιων παραδοσιακών μουσικών οργάνων. Θα μπορούσα να πω ότι τα ζευγάρια της Σαγκάης ζούνε τον ερωτά τους στο ζενίθ αφότου βγούνε στη σύνταξη.
Επίσης νιώθω κάποια υποχρέωση, εφόσον είχα την τιμή να ζήσω 2 χρόνια στην Σαγκάη, να γράψω πάνω σε κάποια στερεότυπα τα οποία έχω ακούσει και κατά καιρούς διαβάσει και αφορούν την κουλτούρα των Κινέζων. Θυμάμαι ένα συμβάν στη καλλιτεχνική περιοχή της Σαγκάης (tianzifang=田子坊), σε μια μικρή γκαλερί εκεί μέσα σε ένα στενάκι, η κοπέλα που κράταγε την γκαλερί καθόταν μπροστά στο ταμείο, σε μια πολυθρόνα, είχε γείρει το κεφάλι της και κοιμόταν, η ώρα ήταν γύρω στις 4 μεσημεράκι, ώρα αιχμής και το μέρος γεμάτο με τουρίστες. Εκεί που η κοπελίτσα λοιπόν ξεκουραζόταν, πήρε το μάτι μου κάτι τουρίστες να την βγάζουν φωτογραφίες, άκουσα κάποια σχόλια του τύπου «κοίτα την τεμπέλα κοιμάται όλη μέρα». Δεν πιστεύω φυσικά ότι ήταν κακοπροαίρετοι οι επισκέπτες αυτοί.
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ
iefimerida.gr
