Κι αυτό, επειδή είναι βέβαιο ότι οι κυβερνώντες δεν γνωρίζουν ότι υπάρχουν αστέρια στην
κτήση ιδιωτών.
Όμως, αν το γνώριζαν, είναι σίγουρο ότι θα το είχαν κάνει! Εξ άλλου ποτέ οι πλούσιοι δεν επενδύουν σε αστέρια αλλά ούτε και στα αστέρια, συνεπώς οι "διαχειριστές" της εξουσίας δεν θα είχαν απολύτως κανέναν λόγο να εξαιρέσουν τους κτήτορες αυτών από το χαράτσι.
Είναι δεδομένο ότι οι έχοντες και κατέχοντες αφενός προτιμούν να κάνουν με ασφάλεια όλες τις επενδύσεις τους επί της Γης και αφετέρου ποτέ αυτοί δεν... χαρίζουν αστέρια στις γυναίκες τους! Γιατί, απ' ότι φαίνεται, ούτε αυτές είναι τόσο ρομαντικές αλλά ούτε και η φαντασία τους ξεπερνά τα στενά γήινα όρια. Γι αυτό και προτιμούν τα επίγεια δώρα.
Ας πούμε, για παράδειγμα, προτιμούν αντί αστεριών μια ωραία βίλα σ' ένα εξωτικό νησί ή ένα κότερο ή έστω μαργαριταρένια λαμπερά κοσμήματα ή εν πάση περιπτώσει κάποια... "δωράκια", που να μπορείς να τα αγγίξεις, να τα φορέσεις, να ανέβεις επάνω τους, να τρέξεις ή να πετάξεις μ' αυτά, βρε αδερφέ!
Φυσικά δεν θα υπήρχε κανένας λόγος να γραφούν αυτές οι γραμμές, αν σήμερα πρωί-πρωί δεν ετίθετο από την κόρη μου το ερώτημα, για να με πειράξει: "Πατέρα, θα βάλουν και στα αστέρια ΕΝΦΙΑ;"
Και βέβαια, επίσης δεν θα υπήρχε κανένας λόγος να μου τεθεί ένα τέτοιο ερώτημα, αν δεν ήταν γνωστό ότι στη μητέρα, σε κάποια επέτειο των γενεθλίων της, επειδή το δώρο, λόγω οικονομικής στενότητας -προ "κρίσης"- και τότε ήταν ομολογουμένως μικρό, σκέφτηκα, συμπληρωματικά, να της χαρίσω και ένα αστέρι, επειδή πίστευα ότι θα το εκτιμήσει, όπως κι έγινε.
"Κοίταξε τον ουρανό" της είχα πει τότε, "να, αυτό το αστέρι που τρεμοσβήνει, κοίταξε ακριβώς, όπως σου το δείχνω, ευθεία με το χέρι μου, ανατολικά. Το βλέπεις;" ρώτησα. "Ναι, το βλέπω" μου απάντησε! "Δεν είναι από τα ωραιότερα;" ξαναρωτώ. "Ναι, είναι το ωραιότερο!" "Ε, αυτό το αστέρι, απ' αυτή τη στιγμή, είναι δικό σου. Σου το χαρίζω". Ταυτόχρονα της είπα και τ' όνομά του, που τώρα για ευνόητους λόγους, δεν αποκαλύπτω.
Τότε βέβαια, παρά τη μεγάλη χαρά της συζύγου μου, για να μην αποτελέσει αυτή η τόσο ρομαντική, αλλά συνάμα και τόσο γαλαντόμα κίνηση αιτία ζήλειας άλλων γυναικών αλλά και αιτία γκρίνιας προς τους άνδρες τους -επειδή ποτέ οι περισσότεροι δεν θα είχαν σκεφτεί να κάνουν ένα τόσο μεγάλο αλλά και... ανέξοδο δώρο στις γυναίκες τους- το γεγονός δεν κοινοποιήθηκε και κρατήθηκε μυστικό αποκλειστικά στα στενά οικογενειακά μας όρια.
Παρ' όλα αυτά η... τυχερή δωρολήπτρια, επειδή είναι σε υπερβολικό βαθμό συνεπής με τις υποχρεώσεις της, με κάθε ευκαιρία επέμενε και μάλιστα γκρίνιαζε να το δηλώσουμε στο Ε9. "Πρέπει να είναι γνωστό στην Εφορία" έλεγε και ξανάλεγε, όχι τόσο για την κατοχύρωσή του -αυτή εξ άλλου ήταν δεδομένη- αλλά κυρίως γιατί ήθελε να είμαστε και φορολογικά εντάξει.
"Αποτελεί περιουσιακό μας στοιχείο και δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να το κρύψουμε από το κράτος. Τι θα πει ο κόσμος για μας, αν γίνει γνωστό ότι δεν το δηλώσαμε; Μήπως έπρεπε ήδη να το είχαμε κάνει; Εξ άλλου, αφού σήμερα δεν αποδίδει τίποτα, γιατί να μας το φορολογήσουν;"
"Δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί", εξαντλώντας κάθε φορά όλα τα όρια της υπομονής μου, απαντούσα. "Ας το κρατήσουμε καλύτερα μυστικό." Τελικά, από τις τρέχουσες εξελίξεις φάνηκε ότι κάναμε πολύ καλά που το κρύψαμε, που δεν μαρτυρήσαμε ούτε το όνομά του. "Είχες δίκιο που επέμενες" παραδέχτηκε εκ των υστέρων η γυναίκα μου.
Και πραγματικά είχα δίκιο. Γιατί οι άθλιοι "διαχειριστές" είναι ικανοί ανάμεσα στα τρισεκατομμύρια των τρισεκατομμυρίων αστεριών να το εντοπίσουν, να αρχίσουν να μετρούν τα... προσεχή οικόπεδα και να φορολογούν. Και τότε δεν θα μας έφτανε, για να πληρώσουμε τον αστρικό ΕΝΦΙΑ, ούτε το ίδιο το αστέρι μας. Μπορεί να χρειάζονταν ακόμη και τρία αστέρια, για να ξεχρεωθούμε! Κι εμείς τότε πού θα βρίσκαμε τα άλλα δύο;
Πριν λίγες μέρες τα παιδιά μας, από τα πρώτα και λιγοστά λεφτά της δουλειάς τους, μας χάρισαν ένα μικρό τηλεσκόπιο, αυτό της φωτογραφίας. Για να βλέπουμε το αστέρι μας κρυφά τα βράδια, για να βλέπουμε τα ψηλά του βουνά με τα παρθένα δάση, τις θάλασσές με τα νησάκια και τις δαντελωτές τους ακρογιαλιές, τα ήρεμα ποτάμια του με τα γάργαρα νερά τους. Για να βλέπουμε τα μικρά του χωριά, άλλα σκαρφαλωμένα στις πλαγιές των βουνών κι άλλα δίπλα στο κύμα.
Για να βλέπουμε τις καταπράσινες πολιτείες του μέλλοντος, με τα μεγάλα πάρκα, τους φαρδείς δρόμους και τους ανέμελους χωρίς άγχος κατοίκους τους, που χαίρονται όλοι τους τις ομορφιές της ζωής.
Για να νιώθουμε τον πεντακάθαρο αέρα του, κάνοντας όνειρα, και προπαντός να τα κρατάμε ζωντανά! Γιατί, σήμερα, δυστυχώς τα επίγεια όνειρα είναι για τους πολύ λίγους και... πεζούς, όσο φυσικά εμείς τους το επιτρέπουμε, προτιμώντας την πρόσκαιρη σιγουριά του... καναπέ μας!
23/8/'14
