Στρατεύματα Κατοχής
Πολύ περιγραφικός και αρκετά αντικειμενικός όρος που εφηύρε ο πρώην ευρωβουλευτής δημοσιογράφος Γιάννης Μαρίνος για να χαρακτηρίσει τους Έλληνες συνδικαλιστές και πρωτίστως τους εκπροσώπους της ΑΔΕΔΥ. Η ΑΔΕΔΥ(μέλη της οποίας είναι οι δευτεροβάθμιες δημοσιοϋπαλληλικές οργανώσεις του Δημοσίου, των ΝΠΔΔ και των ΟΤΑ) εκπροσωπεί ως επί το πλείστονπρονομιούχες ελίτ και χρησιμοποιεί την στενή της σχέση με το ΠΑΣΟΚ και τα υπόλοιπα κόμματα της αριστεράς για να διαιωνίζει τα προνόμια των μελών της στην από δεκαετίες χρεοκοπημένη πατρίδα μας.
Οι Έλληνες υπάλληλοι του ευρύτερου δημόσιου τομέα είναι από τους ελάχιστους -αν όχι οι μοναδικοί σε ολόκληρο τον κόσμο- που πληρώνονται καλύτερα από τους αντίστοιχους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα. Εάν δεν σας φαίνεται αυτονόητο ότι οι ιδιωτικοί υπάλληλοι πρέπει να αμείβονται καλύτερα σκεφτείτε την ανασφάλεια (τι μονιμότητα να διεκδικήσεις, η ιδιωτική επιχείρηση σήμερα είναι αύριο δεν είναι), τα πολύ χειρότερα ωράρια (δεν μιλάμε καν για υπερωρίες, απλά υπολογίστε πόσες ώρες δουλεύουν π.χ. οι εμποροϋπάλληλοι σε εβδομαδιαία βάση), και την κατώτερου επιπέδου κοινωνική ασφάλιση που έχουν οι ταλαίπωροι ιδιωτικοί υπάλληλοι (ξεχάστε τα εφάπαξ, τη συνταξιοδότηση των ανύπαντρων θυγατέρων, τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις κλπ). Γι' αυτό άλλωστε η μέση οικογένεια βάζει λυτούς και δεμένους προκειμένου να ταχτοποιήσει τα παιδιά της στο δημόσιο αμέσως μόλις αποφοιτήσουν από το λύκειο. Οι γονείς ξέρουν καλά πως τα παιδιά τους εκτός από τη μονιμότητα θα βρουν στον ευρύτερο δημόσιο τομέα καλύτερα λεφτά και λιγότερη κούραση.
Για κάμποσες δεκαετίες, γενεές ολόκληρες πολιτικών εξασφάλιζαν την επανεκλογή τους προσλαμβάνοντας κόσμο στο δημόσιο με βασικό κριτήριο την κομματική ταυτότητα των υποψηφίων. Έτσι δημιουργήθηκαν δύο μεγάλες κατηγορίες εργαζομένων: η ΑΔΕΔΥ και οι «άλλοι».
Τελικά τα ρουσφέτια ανέτρεψαν ακόμη και τη μαρξιστική θεωρία. Η παραδοσιακή αριστερίστικη αντίληψη, ότι οι εργαζόμενοι βρίσκονται τάχα στην μια πλευρά του ποταμού κόντρα στους καπιταλιστές βιομήχανους που τους πολεμούν από την αντίπερα όχθη, έχει τελείως ξεπεραστεί πια στη σύγχρονη σουρεαλιστική Ελλάδα. Ακόμη και ένα μικρό παιδί αντιλαμβάνεται ότι οι μισθοί και οι συντάξεις των υπαλλήλων του ευρύτερου δημόσιου τομέα βγαίνουν από τις τσέπες όσων εργάζονται σαν υπάλληλοι ή σαν ελεύθεροι επαγγελματίες στον ιδιωτικό τομέα. Είναι λοιπόν ολοφάνερο ότι οι εργαζόμενοι δημόσιου και ιδιωτικού τομέα έχουν αντικρουόμενα συμφέροντα. Χώρια που στην Ελλάδα δεν υπάρχει πλέον βιομηχανία επομένως δεν μπορεί να υπάρχουν και βιομήχανοι.
Από το '77 και μετά ο πανέξυπνος και αδίστακτοςΑνδρέας Παπανδρέου εκμεταλλευόμενος την ανυπέρβλητη πολιτική ανικανότητα της Νέας Δημοκρατίας άρχισε να μαζεύει γύρω του τους συνδικαλιστές του ευρύτερου δημόσιου τομέασχηματίζοντας έναν ιδιωτικό στρατό. Στη συνέχεια, πότε με ανταρτοπόλεμο και πότε με ανοιχτό πόλεμο, άλωσε το "κομματικό κράτος της δεξιάς" και στη θέση του έχτισε ένα δικό του. Φαίνεται ότι είχε τρομερό πολιτικό ένστικτο ή γνώριζε καλά τη ρωμαϊκή ιστορία γιατί ο μόνος που πέτυχε ένα ανάλογο θαύμα ήταν ο Οκταβιανός, ο πρώτος αυτοκράτορας της Ρώμης. Ο Παπανδρέου ήξερε να τιμά τους ευεργέτες του και μόλις πήρε την εξουσία μοίρασε τόσο πολλά λάφυρα στο στρατό του ώστε έριξε έξω ολόκληρη την οικονομία της χώρας! Επιχειρηματίες, αγρότες, ελεύθεροι επαγγελματίες, ιδιωτικοί υπάλληλοι, εισοδηματίες και κράτος δουλεύουν νυχθημερόν για να ταΐσουν αυτό τον αχόρταγο στρατό κατοχής.
Αν ο όρος στρατεύματα κατοχής εξακολουθεί να σας φαίνεται ακραίος αφήστε κατά μέρος τα προνόμια και εξετάστε τις μεθόδους με τις οποίες αποκτήθηκαν: απεργιακοί αγώνες με καθαρά συντεχνιακά αιτήματα, ωμοί εκβιασμοί προς ψηφοθήρες υπουργούς, στενές σχέσεις με την εκάστοτε αντιπολίτευση και με συγκεκριμένους δημοσιογραφικούς ομίλους. Επιπλέον η ΑΔΕΔΥ χρησιμοποιεί συστηματικά σωματική και ψυχολογική βία ενάντια σε όσους εργαζόμενους αρνούνται να απεργήσουν και δε διστάζει να προβεί σε παράνομες πράξεις όπως οι καταλήψεις χώρων του δημοσίου και η σύγκρουση με τις αστυνομικές δυνάμεις. Οι στόχοι και οι μεθοδολογία της ΑΔΕΔΥ είναι λοιπόν εξ ορισμού αντίθετες στον κλασσικό φιλελευθερισμό που ζητά να αντιμετωπίζονται όλοι οι πολίτες σαν ίσοι από το νόμο και να έχουν όλοι τις ίδιες ευκαιρίες.
