Από τη θεωρία στην πράξη πολλά, μα πάρα πολλά τσιγάρα δρόμος.
Τα τελευταία χρόνια έχουν γραφτεί πάμπολλα κείμενα για τους πληγέντες από την κρίση, τους άστεγους, τους άνεργους, τους πεινασμένους, τους φτωχούς, τους
νεοκαταθλιπτικούς, τους αυτοκτονικούς κοκ… Όλοι μας έχουμε διαβάσει – κάποιοι από εμάς έχουμε ίσως γράψει – άρθρα που εκθέτουν την συνεχώς επιδεινούμενη κατάσταση γύρω μας. Έχουμε κατά καιρούς υπογράψει διάφορα petitions, έχουμε βάλει ως status στο facebook ότι σήμερα είναι η τάδε παγκόσμια μέρα, έχουμε twitάρει πως δεν πρέπει να ξεχνάμε την τάδε κατηγορία ανθρώπων που δεινοπαθούν, έχουμε συζητήσει σε μια παρέα για τον άστεγο που είδαμε το πρωί πηγαίνοντας στη δουλειά, για τη νέα αύξηση της ανεργίας, για τις στατιστικές που δείχνουν ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα που συνεχώς βουλιάζει…
νεοκαταθλιπτικούς, τους αυτοκτονικούς κοκ… Όλοι μας έχουμε διαβάσει – κάποιοι από εμάς έχουμε ίσως γράψει – άρθρα που εκθέτουν την συνεχώς επιδεινούμενη κατάσταση γύρω μας. Έχουμε κατά καιρούς υπογράψει διάφορα petitions, έχουμε βάλει ως status στο facebook ότι σήμερα είναι η τάδε παγκόσμια μέρα, έχουμε twitάρει πως δεν πρέπει να ξεχνάμε την τάδε κατηγορία ανθρώπων που δεινοπαθούν, έχουμε συζητήσει σε μια παρέα για τον άστεγο που είδαμε το πρωί πηγαίνοντας στη δουλειά, για τη νέα αύξηση της ανεργίας, για τις στατιστικές που δείχνουν ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα που συνεχώς βουλιάζει…
Και έχοντας κάνει όλα αυτά, νοιώθουμε καλά. Γιατί αναγνωρίσαμε το πρόβλημα, γιατί γράψαμε γι’ αυτό, γιατί ενημερώσαμε κάποιους για αυτό, γιατί το συζητήσαμε, οπότε κάναμε το χρέος μας. Μεταθέσαμε την ευθύνη στους άλλους για να κάνουν κάτι γι’ αυτό.
Γιατί όμως τα νούμερα συνεχίζουν να ανεβαίνουν αμείλικτα; Γιατί εξακολουθούν πολλοί συνάνθρωποί μας να πεινάνε; Να μην έχουν κάπου να μείνουν; Να είναι βυθισμένοι στη κατάθλιψη; Να θέλουν να αυτοκτονήσουν;
Φυσικά και είναι ρητορικά τα παραπάνω ερωτήματα. Γιατί η θεωρία απέχει παρασάγγας από την πράξη. Γιατί οι περισσότεροι από εμάς μένουμε στα λόγια. Γιατί η αλληλεγγύη είναι μια έννοια ενεργητική και όχι μία ακόμη λέξη. Είναι κάτι που κάνεις και όχι κάτι που γράφεις γι’ αυτό.
Επιλογές υπάρχουν πολλές. Υπάρχουν αρκετές ομάδες αλληλεγγύης που βοηθάνε όπως μπορούν και στις οποίες μπορεί να γίνει ο οποιοσδήποτε μέλος. Μπορείς να βοηθήσεις με υλικά αγαθά, με χρήματα, με τη συμμετοχή σου ή και μόνο με την παρουσία σου. Μπορείς να δώσεις πράγματα που δε χρειάζεσαι όπως παλιά και φθαρμένα ρούχα, παπούτσια, σκεπάσματα. Πράγματα που για σένα μπορεί αν είναι άχρηστα, αλλά μπορούν να σώσουν τη ζωή κάποιου άλλου. Μπορείς να αγοράσεις μια τυρόπιτα και να την προσφέρεις σε κάποιον πεινασμένο. Μπορείς απλά να κάτσεις και να ακούσεις το παράπονο του διπλανού σου ή να του προσφέρεις ένα χαμόγελο.
Και ξέρεις κάτι; Όλα τα παραπάνω που μπορείς να κάνεις δε θα σου κοστίσουν τίποτα ή σχεδόν τίποτα. Αντιθέτως, έχεις να λάβεις πολλά. Θα λάβεις την ικανοποίηση ότι βοήθησες, ότι δεν έμεινες στα λόγια, όπως τόσοι άλλοι, ότι συμμετείχες ενεργά. Θα νοιώσεις όμορφα και αυτό από μόνο του είναι αρκετό. Θα νοιώσεις Άνθρωπος και πρόκειται για υπέροχο συναίσθημα. Κι αν δε θες να το κάνεις για τους άλλους, κάντο για σένα. Ναι, γίνε εγωιστής και κάντο για σένα. Οι παράπλευρες ωφέλειες θα είναι αρκετές.
