Το 1943 κατάφερε να δραπετεύσει και εντάχθηκε στον ΕΛΑΣ στην Πελοπόννησο στο πλευρό του Άρη Βελουχιώτη.
Κατά τον Εμφύλιο πόλεμο που επακολούθησε ήταν Πολιτικός Επίτροπος της 10ης Μεραρχίας του Δημοκρατικού Στρατού και μετά την ήττα ήταν ένας από τους τελευταίους που εγκατέλειψαν τη χώρα το 1949.
Τον Ιούνιο του 1950 επέστρεψε κρυφά στην Ελλάδα με σκοπό να ξαναφτιάξει τις οργανώσεις του παράνομου τότε ΚΚΕ στην Αθήνα, που είχαν διαλυθεί από τις συλλήψεις πολλών στελεχών του και από το φόβο.
Στις 20 Δεκεμβρίου του 1950 συλλαμβάνεται σ’ ένα από τα κρησφύγετα του στην οδό Πλαπούτα, ο Νίκος Μπελογιάννης, που είχε έρθει παράνομα από το εξωτερικό στην Ελλάδα πριν από ένα χρόνο.
Τρεις μέρες μετά τη σύλληψη του Μπελογιάννη, συλλαμβάνεται και η σύντροφος του Έλλη Παπά, αδερφή της Διδώς Σωτηρίου.
Οι συλληφθέντες συνολικά ξεπέρασαν τους 90, ένας νέος κύκλος κρατικής τρομοκρατίας είχε ξεκινήσει.
Ανάμεσα στους συλληφθέντες και ο διαπρεπής ιστορικός Γιάννης Κορδάτος για κατασκοπία.
Κι αυτό γιατί σύχναζε στο καφενείο Ζαχαράτου στο Σύνταγμα, όπου σύχναζαν και απόστρατοι αξιωματικοί και «έστηνε» αυτί για ν’ ακούει τις καφενειακές συζητήσεις τους!
Ο παραλογισμός της δεξιάς έχει φτάσει στο ύψιστο σημείο του.
Εντωμεταξύ στις 9 Σεπτεμβρίου 1951 γίνονται βουλευτικές εκλογές, στις οποίες πρώτο κόμμα βγαίνει ο Ελληνικός Συναγερμός του Παπάγου, αλλά κυβέρνηση σχηματίζεται από το κόμμα του κεντρώου Πλαστήρα με την βοήθεια των Φιλελευθέρων του Σοφοκλή Βενιζέλου.
Κι ενώ η νέα κυβέρνηση είναι να ορκιστεί στις 27 Οκτωβρίου, ξαφνικά αρχίζει η δίκη του Μπελογιάννη και των 93 συντρόφων του, οχτώ μέρες νωρίτερα στο έκτακτο στρατοδικείο που στεγάζεται στο Αρσάκειο.
Είναι προφανές ότι το παρακράτος θέλει να προλάβουν την κυβέρνηση Πλαστήρα, ο οποίος δύο χρόνια μετά το τέλος του εμφυλίου θέλει να σταματήσει αν όχι τους διωγμούς των κομουνιστών, τουλάχιστον τις εκτελέσεις.
Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος ήταν ο μοναδικός από τους στρατοδίκες που ψήφισε ενάντια στην θανατική καταδίκη του Μπελογιάννη.
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ
athamastos.blogspot.gr