του Ραφαήλ Μεν. Μαϊόπουλου
1. Επικίνδυνα κηρύγμ
(α) “Η αντίδραση σε άδικο νόμο είναι δικαιολογημένη”! “Δεν ασκούν βία”, κατά τον κο καθηγητή, εκείνοι που, ασκώντας το “θεμελιώδες ατομικό δικαίωμα της εξέγερσης απέναντι στην αδικία”, προπηλακίζουν και κρατούν ομήρους πανεπιστημιακούς δασκάλους, πυρπολούν καταστήματα, καταστρέφουν περιουσίες, εμποδίζουν εργαζόμενους να εργαστούν, προβαίνουν σε καταλήψεις δημόσιων κτιρίων…
(β) Ποιος, όμως, κρίνει αν κάθε συγκεκριμένος νόμος είναι “άδικος” ή όχι;
“Η κοινωνία, μόνο η κοινωνία”, αποφαίνεται ο κ. Γ. Κατρούγκαλος!
Δεν κρίνει, λοιπόν, η Δικαιοσύνη, με βάση τους νόμους ουσίας και τις διαδικασίες που η εκλεγμένη από τον λαό Βουλή έχει θεσμοθετήσει, αλλά κάποια αόριστη, ομοιογενής, αταξική “κοινωνία”, εκπροσωπούμενη από τις κάθε λογής οργανωμένες ομάδες αδικοπραγούντων χουλιγκάνων!
(γ) “Το Σύνταγμά μας θέλει η βία να είναι το τελευταίο καταφύγιο του λαού, όταν δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί αλλιώς μια βίαιη επίθεση κατά της δημοκρατίας και του πολιτεύματος (…). Όπως το έλεγαν και οι Ρωμαίοι: ο ανώτατος νόμος της πολιτείας είναι η σωτηρία του λαού”!
Διαστρέφει βάναυσα το Σύνταγμα ο κος καθηγητής του Δημοσίου Δικαίου*. Το Σύνταγμά μας δεν “θέλει” αυτά που ο ίδιος “θα ήθελε”. Ορίζει πως οι Έλληνες “δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει βία (το Σύνταγμα) με τη βία”.
Οι ατυχείς ιδιοκτήτες των καμένων καταστημάτων και οι δερόμενοι καθηγητές είναι που επιχειρούν να καταλύσουν το Σύνταγμα, κε καθηγητά;
Όσο για το Ρωμαϊκό απόφθεγμα, γιατί άραγε αισθανθήκατε την ανάγκη να μας το θυμίσετε; Θεωρείτε πως δεν έχουμε αρκετά εμπεδώσει το “μάθημα”, παρότι, τόσες φορές στο παρελθόν, μας το έχουν κι άλλοι διδάξει, με τελευταίους τους συνταγματάρχες της 21 Απριλίου 1967;
2. Τα κηρύγματα αυτά τα έχουμε ακούσει παλιότερα και τα ακούμε και σήμερα από αναρχικά και ακροαριστερά “κινήματα” αλλά και από τη Χρυσή Αυγή.
Στις προκηρύξεις της “17 Νοέμβρη” και άλλων ακροαριστερών Οργανώσεων και στις διακηρύξεις της Χρυσής Αυγής. (Για να μη στεναχωρηθούν κάποιοι, δηλώνουμε υπεύθυνα, και εν γνώσει των συνεπειών του Νόμου, πως “δεν ‘εξομοιώνουμε’, δεν ‘ταυτίζουμε’, δεν ‘συμψηφίζουμε’. Γεγονότα, απλώς, αναφέρουμε”).
3. Το λάθος μας, που επιτρέπει στον κ. Γ. Κατρούγκαλο και σε άλλους να λένε όλα αυτά τα επικίνδυνα, είναι πως μιλάμε για τη γενική έννοια της βίας, αντί για την ειδικότερη έννοια του κατά τον Νόμο αδικήματος.
Εκείνοι που βάζουν φωτιές, καταστρέφουν περιουσίες, κρατούν σε ομηρία καθηγητές, καταλαμβάνουν κτίρια και εγκαταστάσεις… δεν ασκούν απλώς βία.
Διαπράττουν συγκεκριμένα ποινικά αδικήματα –του εμπρησμού, της φθοράς ξένης ιδιοκτησίας, της παράνομης παρακράτησης, της σωματικής βλάβης κ.λ.π., που δεν παύουν να είναι αξιόποινες πράξεις ακόμα και ΑΝ διαπράττονται… ως “αντίδραση σε άδικους νόμους”.
Και πρέπει να υφίστανται τις συνέπειες του Νόμου, αφού “Οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου” (Σύνταγμα της Ελλάδας, άρθρο 4, παρ. 1).
4. Σ’ αυτό το λάθος, σ’ αυτήν την παγίδα πέσαμε όλοι μας και απ’ αυτήν πρέπει να βγούμε.
Συγκεκριμένα “ποινικά αδικήματα” αντιμετωπίζουμε και γι’ αυτά μιλάμε, όχι για την αόριστη “βία”!
* όχι του Συνταγματικού Δικαίου, που αναφέρει η ανακοίνωση για την “Επιτροπή σοφών” του ΣΥΡΙΖΑ.
Από τους ΑΝΤΙΛΟΓΟΥΣ (www. antilogoi.gr) ενότητα ΠΟΛΙΤΙΚΗ
