Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Και ξαφνικά, τρικυμία εν ποτηρίω.
Όχι επειδή δεν υπάρχει θέμα με την υπόθεση των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά.
Αλλά επειδή την προηγούμενη εβδομάδα προκλήθηκε μια εντελώς (κατά τη γνώμη μου σκόπιμα) αποσπασματική συζήτηση στη Βουλή, με αφορμή μια «περιορισμένης ευθύνης» επίκαιρη ερώτηση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα.
Από την ομιλία του κ. Τσίπρα, προέκυψε μερική αμνησία όσον αφορά στο ιστορικό της υπόθεσης, καθώς ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ παρέλειψε μια (ηρωική) εικοσαετία, που όμως υπήρξε η πηγή του προβλήματος.
Όπως είπε, «η υπόθεση ξεκινά από το 2000, με κρίσιμο σταθμό το 2010», διότι «δεν είναι μόνο ο κ. Τσοχατζόπουλος το πρόβλημα της διαπλοκής και της διασπάθισης του δημόσιου χρήματος στη χώρα».
Προφανώς.
Αλλά επειδή την προηγούμενη εβδομάδα προκλήθηκε μια εντελώς (κατά τη γνώμη μου σκόπιμα) αποσπασματική συζήτηση στη Βουλή, με αφορμή μια «περιορισμένης ευθύνης» επίκαιρη ερώτηση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα.
Από την ομιλία του κ. Τσίπρα, προέκυψε μερική αμνησία όσον αφορά στο ιστορικό της υπόθεσης, καθώς ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ παρέλειψε μια (ηρωική) εικοσαετία, που όμως υπήρξε η πηγή του προβλήματος.
Όπως είπε, «η υπόθεση ξεκινά από το 2000, με κρίσιμο σταθμό το 2010», διότι «δεν είναι μόνο ο κ. Τσοχατζόπουλος το πρόβλημα της διαπλοκής και της διασπάθισης του δημόσιου χρήματος στη χώρα».
Προφανώς.
Αλλά η ιστορία της ντροπής δεν ξεκινά το 2000.
Και επομένως, είτε ο κ. Τσίπρας δεν είχε ενημερωθεί σωστά από τους συνεργάτες του, είτε σκόπιμα «ξέχασε» κάποιους πολύ κρισιμότερους «σταθμούς» - καθώς και ο ίδιος υπόσχεται τα πάντα σε όλους, πλέρια δημοκρατικά και… δανεικά (που αυτή τη φορά, όμως, δεν θα υπάρχουν).
Έχει μαλλιάσει η γλώσσα (και στεγνώσει η γραφίδα) μου σχετικά με το θέμα.
Διότι η υπόθεση των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά δεν είναι μια απλή υπόθεση διαφθοράς, διαπλοκής, παράνομων πληρωμών και πακτωλού μιζών.
Είναι ο καθρέφτης της πολιτικής ανικανότητας σ’ αυτή τη χώρα.
Μπορώ με βεβαιότητα να υποστηρίξω πως ακόμη και αν δεν είχε συμβεί τίποτε άλλο στη χώρα, από μόνη της αυτή η υπόθεση θα μπορούσε να εξηγήσει γιατί χρεοκοπήσαμε.
Γιατί πρόκειται για το απόλυτο πρότυπο του συνδυασμού διαφθοράς, πολιτικής ανεπάρκειας και πολιτικο-συνδικαλιστικής διαπλοκής, που αποδεικνύει πως κάπως έτσι λειτούργησε η χώρα και σε όλες τις άλλες περιπτώσεις που τώρα, κατόπιν χρεοκοπίας, μοιάζει να ξεμυτίζουν από ένα είδος σπηλιάς του… Νταβέλη.
Καθώς η πολιτική και δημοσιογραφική αποσπασματική αντιμετώπιση του θέματος συνεχίζεται, αισθάνομαι την υποχρέωση να επανέλθω.
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ
