Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Με μια παροιμία και ένα αξίωμα θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε τους λόγους για τους οποίους φθάσαμε στη σημερινή κατάσταση:
«Όποιος σπέρνει ανέμους, θερίζει θύελλες» και «πολιτική είναι η τέχνη του προβλέπειν».
Και τα δύο ίσχυσαν στην περίπτωση της Χρυσής Αυγής, όσον αφορά στην αντιμετώπισή της από μερίδα του πολιτικού κόσμου, όπως αυτός διαμορφώθηκε μετά τις τελευταίες διπλές εκλογές.
Κάθε προειδοποίηση έπεσε στο κενό.
Στη χώρα δημιουργήθηκε ένα απολίτικο μέτωπο μεταξύ
«μνημονιακών» και «αντιμνημονιακών», με αποτέλεσμα να εξανεμιστούν στην πράξη ιδεολογίες και ιδεολογικές διαφορές.Και τα δύο ίσχυσαν στην περίπτωση της Χρυσής Αυγής, όσον αφορά στην αντιμετώπισή της από μερίδα του πολιτικού κόσμου, όπως αυτός διαμορφώθηκε μετά τις τελευταίες διπλές εκλογές.
Κάθε προειδοποίηση έπεσε στο κενό.
Στη χώρα δημιουργήθηκε ένα απολίτικο μέτωπο μεταξύ
Σ’ αυτό το «αντιμνημονιακό» μέτωπο έσπευσε να προστεθεί η Χ.Α. και δεκαέξι μήνες τώρα οι υπόλοιποι «αντιμνημονιακοί» υποκρίνονται ότι δεν συμβαίνει τίποτε.
Καταγγέλλουν σε επίπεδο λέξεων – αν και πολλές φορές χρησιμοποιούν παρεμφερείς εκφράσεις μίσους – και στην πράξη αποδέχονται τη σύμπραξη.
Μέσα στο κοινοβούλιο ψηφίζουν και καταψηφίζουν μαζί, το ίδιο συνέβη άπειρες φορές στην προανακριτική επιτροπή για τη Λίστα Λαγκάρντ, ενώ άλλες τόσες σηκώθηκαν μαζί σε άσκοπες ενστάσεις αντισυνταγματικότητας και αμφισβητήσεις της Αρχής της Δεδηλωμένης ή ψήφισαν μαζί προτάσεις νόμου και σε ονομαστικές ψηφοφορίες.
Ο κατάλογος είναι μακρύς και έχω επανειλημμένα αναφερθεί σε μία προς μία τις περιπτώσεις.
Είναι φορές που δεν μπορείς να πράξεις διαφορετικά, αφού ως αντιπολίτευση αποφασίζεις να καταψηφίζεις όλα τα σχέδια νόμου.
Είναι, όμως, και φορές που η συμπόρευση αυτή κυριολεκτικά προκλήθηκε.
Με κορυφαία στιγμή, όταν, στις 9 Ιανουαρίου 2013, οι επικεφαλής των «Ανεξάρτητων Ελλήνων» και της Χ.Α. έστησαν από την αρχή κοινή κάλπη (με αφορμή την ψηφοφορία για τη Λίστα Λαγκάρντ), προκειμένου να παραπέμψουν (και) τον… Παπαδήμο!
Το γεγονός πέρασε σχεδόν απαρατήρητο, αλλά υπήρξε η στιγμή της απόλυτης κοινοβουλευτικής νομιμοποίησης της Χ.Α.
Και το γελοίο του πράγματος είναι πως εκείνη την περίοδο στήθηκε ολόκληρη συζήτηση σχετικά με το ποιοι βουλευτές προσήλθαν σε όλες τις κάλπες και ποιοι όχι.
Η πολιτική αφροσύνη, τα πολιτικά πάθη, οι πολιτικές αντιπαλότητες και η αδυναμία πολιτικής πρόβλεψης, είχαν μάλιστα ως αποτέλεσμα να… καθίσουν στο εδώλιο του κατηγορουμένου τους βουλευτές που αρνήθηκαν να ψηφίσουν σε κάλπη που στήθηκε με τη σύμπραξη της Χ.Α.
Η δεύτερη σημαντική στιγμή κοινοβουλευτικής νομιμοποίησης της Χ.Α. , ήλθε στις 16 Απριλίου του 2013, στην προανακριτική για τη Λίστα Λαγκάρντ, όταν τα ίδια κόμματα (ΑΝ.ΕΛ και Χ.Α.) ψήφισαν υπέρ της… βίαιης προσαγωγής του Παπανδρέου ενώπιον της Επιτροπής, με τον ΣΥΡΙΖΑ να απέχει και όλους τους υπόλοιπους να καταψηφίζουν.
Είχε προηγηθεί, στις 6 Δεκεμβρίου 2012, η από κοινού υπερψήφιση από ΣΥΡΙΖΑ και Χ.Α. στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας, της πρότασης για συνέχιση (εις το διηνεκές) της εξέτασης μαρτύρων για τη Λίστα Λαγκάρντ.
Ούτε τότε, όταν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ είδαν πως ουδείς από τους βουλευτές του συνταγματικού τόξου τους ακολουθούσε, είχαν το πολιτικό κριτήριο να δηλώσουν πως δεν μπορούν να ψηφίζουν με την Χ.Α. και να αποσύρουν την πρότασή τους.
Ένωσαν τις ψήφους τους και… πήγαν σπίτι τους ευχαριστημένοι!
Δυστυχώς, η νομιμοποίηση της Χ.Α. έγινε μέσα στο κοινοβούλιο.
Δεν υπήρξε (μέχρι την δολοφονία του Π. Φύσσα) ούτε μία φορά κατά την οποία ένας από αυτούς που σήμερα ολοφύρονται, να σηκωθεί μέσα στο κοινοβούλιο και να πει: Εφόσον η πρότασή μας ψηφίζεται από την Χ.Α., την αποσύρουμε για λόγους συμβολικούς.
Και δεν το έπραξαν, αν και γνώριζαν πως η πρόταση ούτως ή άλλως θα απορριπτόταν (λόγω Δεδηλωμένης, αλλά και αριθμητικών συσχετισμών), είτε την υπερψήφιζε η Χ.Α., είτε όχι.
Επομένως, δεν είχαν να χάσουν τίποτε.
Έτσι κι’ αλλιώς, ακόμη και συναριθμώντας τους βουλευτές της Χ.Α. δεν έφθαναν οι ψήφοι.
Είναι ζήτημα αριθμητικής.
Αλλά ακόμη και αν οι αριθμοί έβγαιναν, θα δέχονταν να επιβάλουν νόμο με τις ψήφους της Χ.Α.;
Δυστυχώς, ούτε ένα κόμμα της αντιπολίτευσης, δεν είχε την δημοκρατική ευαισθησία ή την πολιτική οξύνοια να προχωρήσει σε δημόσια, κοινοβουλευτική άρνηση του ναζισμού.
Ουσιαστικά, έπεσαν στην παγίδα της Χ.Α., που ψηφίζει και καταψηφίζει μαζί τους (σε ανούσιες και άσκοπες ονομαστικές ψηφοφορίες) και σηκώνεται μαζί τους σε (ανούσιες και άσκοπες) ενστάσεις αντισυνταγματικότητας.
Και ενώ το αποτέλεσμα είναι γνωστό (διότι, επαναλαμβάνω, υπάρχει η Αρχή της Δεδηλωμένης), σηκώνονται και κάθονται μαζί με τους καθοδηγητές των δολοφόνων.
Μια φορά, έστω μια φορά, έπρεπε να σκεφθούν πολιτικά.
Φθάσαμε έτσι στην απόλυτη γελοιοποίηση, στον ευτελισμό του κοινοβουλίου, όταν, την περασμένη Πέμπτη, ο ΣΥΡΙΖΑ πρότεινε να τηρηθεί ενός λεπτού σιγή στη μνήμη του δολοφονημένου Φύσσα, η Χ.Α. δήλωσε πως δεν είχε αντίρρηση και θα τηρούσαν και οι βουλευτές της ενός λεπτού σιγή, ο ΣΥΡΙΖΑ απέσυρε (για πρώτη φορά) την πρότασή του και μετά το έριξαν στο… κρυφτούλι:
Περίμεναν πότε δεν θα είναι η Χ.Α. μέσα στην αίθουσα, για να επαναφέρουν την πρόταση και να τηρηθεί η ενός λεπτού σιγή!
Όταν, όμως, πρώτα νομιμοποιείς τη Χ.Α. εντός του κοινοβουλίου και μετά παίζεις κρυφτούλι μαζί της, είναι βέβαιο ότι τα χειρότερα δεν έχουν έλθει ακόμη…
