Με την Ελλάδα να διανύει το πέμπτο συνεχές έτος ύφεσης και τη σωρευτική απώλεια του ΑΕΠ να ξεπερνά το 25%, το ζήτημα της ανάπτυξης δικαίως μονοπωλεί το δημόσιο διάλογο και συνιστά απόλυτη
προτεραιότητα για την κυβέρνηση. Παρά το γεγονός ότι ήδη από το Μάιο του 2010, η ανάπτυξη έχει τεθεί ως βασικός στόχος και προϋπόθεση εξόδου από την κρίση, οι προσδοκίες συνεχώς διαψεύδονται και τα ορόσημα συνεχώς να μετατίθενται. Η επιστροφή σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης, θυμίζει την αναζήτηση του χαμένου δισκοπότηρου. Σε αυτή την προοπτική έχουν στηριχθεί όλες οι ελπίδες του πολιτικού συστήματος για έξοδο από την κρίση, ωστόσο όλες οι έως σήμερα προσπάθειες για την ανάκαμψη της οικονομίας έχουν αποτύχει.
Την ίδια στιγμή που η Ελλάδα πασχίζει για την ανάσχεση της ύφεσης, υπάρχει μια χώρα που τα τελευταία 5 χρόνια έχει καταφέρει να αυξήσει σωρευτικά το ΑΕΠ της κατά 90% (πίνακας 1). Με το δημόσιο χρέος να φθάνει μόλις το 8% του ΑΕΠ, η χώρα αυτή θα μπορούσε να θεωρηθεί πρότυπο, αν δεν ήταν το Αφγανιστάν, όπου την ίδια περίοδο παραπάνω από 23.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους σε μάχες και το προσδόκιμο ζωής δεν ξεπερνά τα 49 έτη[1]. Πολλοί, βεβαίως, θα ισχυριστούν –και σωστά- ότι το Αφγανιστάν είναι μια ειδική περίπτωση.
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ
www.inerp.gr
