ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΛΦΑ
Εξαιρετικά σεμνή και
αποτελεσματική αισθητικά αποδεικνύεται η τελετή έναρξης του φετινού 42ου
Φεστιβάλ Ολύμπου. Για πρώτη φορά απ΄ όσο θυμάμαι τα τελευταία
χρόνια η τελετή έναρξης (πρωτόκολλο, ομιλίες και προλογύδρια) δεν ταλαιπώρησαν
το φιλότεχνο κοινό:
οι σύντομες και καίριες ομιλίες, τέσσερις συνολικά (ο επί
των δημοσίων σχέσεων, ο υπουργός, ο πρέσβης και ο πρόεδρος του ΟΡΦΕΟ) ανέδειξαν
το επίδικο αντικείμενο, δηλαδή τη σημασία και το ρόλο του Φεστιβάλ σε μια
δύσκολη πολιτικά και κοινωνικά συγκυρία, τονίστηκε η σημασία της συνεργασίας
και της πολιτιστικής επικοινωνίας που μπορεί να επιφέρει η τιμώμενη χώρα και
βεβαίως επισημάνθηκε η σημαντική προσφορά
του φεστιβάλ στο κοινό της Πιερίας (παρότι απουσίαζαν εμφατικώς οι
εκπρόσωποι του Δήμου Κατερίνης) και της βόρειας Ελλάδας.
Επιπροσθέτως, το όλο
τελετουργικό συνοδεύτηκε από τη σεμνή και ευχάριστη παρουσίαση της νορβηγικής
παράδοσης (παραδοσιακά μουσικά όργανα και επίδειξη χορευτικών ικανοτήτων) και
βεβαίως την ξενάγηση στους τρεις χώρους της έκθεσης εικαστικών. Πέρα από την
φωτογραφική απεικόνιση του βόρειου σέλαος, η έκθεση φωτογραφίας του Σκουλά κατάφερε να
ενώσει εικαστικά δύο παραδόσεις, την ελληνική και τη νορβηγική, επιμένοντας στα
μινιμαλιστικά στοιχεία της φύσης και των τοπίων των δύο χωρών, εστιάζοντας στα
κοινά στοιχεία ταυτότητας των δύο πολιτισμών.
Το αποκορύφωμα της
βραδιάς ήταν η συναυλία με έργα Μίκη Θεοδωράκη από τη μικτή χορωδία «Choir of Oslo» και «The HUM choir», ένα σχήμα της
«σοσιαλιστικής και ουμανιστικής χορωδίας», η οποία τόνισε αυτό ακριβώς που
συνιστά η επικοινωνία μέσω του πολιτισμού: η μουσική οφείλει να ενώνει
διαφορετικές παραδόσεις, οφείλει επίσης ενισχύει την συνεργασία, την ειρήνη και
τότε μπορεί να καταφέρνει να συναιρεί περίτεχνα τα σπουδαία επιτεύγματα κάθε
λαού.
Μια καλή
ορχήστρα, μία πολύχρωμη υπερεκατονταμελής χορωδία, ένας παθιασμένος μαέστρος,
ένας εξαίρετος Κώστας Παπαδόπουλος στο μπουζούκι και δύο χαρισματικοί
ερμηνευτές (Σοφία Μιχαηλίδη και Τάσος Αποστόλου) έδωσαν τον καλύτερο εαυτό
τους σε μουσικά έργα παγκόσμιας
ακτινοβολίας του Μίκη Θεοδωράκη (ανάμεσά τους και το διεθνιστικό «Κάντο Χενεράλ»)
και γι’ αυτό καταχειροκροτήθηκαν από το
θερμό κοινό.
