Έρχονται θύμησες, τάχα να με συντροφέψουν
Έρχονται φαντάσματα, τον πόνο τους να πουν και να γκρινιάξουν
Δεν αντέχω άλλο πια να φορτωθώ
Θέλω να ελπίζω. Θέλω να ζω
Στ άστρα θα ψάξω να βρω του φωτισμού τη χάρη
Απλώνω το κερί προσμένοντας το δεύτε λάβετε άγιο φως
Ανάσταση να γίνει στην ψυχή μου
Ψάχνω τ΄ αστέρια. Αλλίμονο είναι συννεφιά.
Να περιμένω έπρεπε να ρθεί η ξαστεριά ελπιδοφόρα
Να περιμένω νάρθει η ανάσταση, το κερί σφικτά κρατώντας
Ακίνητος στον καναπέ, ονειρικά θωρώντας ψηλά τον ουρανό
Ώσπου νοιώθω άξαφνα δυό άστρα να με κοιτούν από κοντά
Ν΄ αστράφτουν τα μάτια σου περιπαιχτικά
Λες και με άγγιζαν οι σπίθες
Και το χαμόγελό σου να με ξυπνάει απ΄ τ΄ όνειρο
Στο εδώ και τώρα της ζωής, στην αλληλέγγυα σύνδεση
Κι είπα, δεν χρειάζεται ξάστερος να γίνει ο ουρανός
Αφού τα άστρα βρίσκονται τόσο κοντά μας
Αρκεί να χεις μάτια να τα δεις, να πάρεις αναστάσιμο φως
Αφήνοντας της πλανερής αναμονής τ΄ ολέθριο βόλεμα
