του
Αντώνη Νταγλιούδη
Είναι μερικά μόνο δείγματα τρόπου αντιμετώπισης παραβάσεων σχετικά με το
δημόσιο χρήμα, την κοινόχρηστη γη και τον τρόπο άσκησης αρμοδιοτήτων αιρετών
«αντιπροσώπων» μας, που αφορούν το Δήμο και τον τόπο που έτυχε να ζω. Δεκάδες δημόσιες καταγγελίες για καταπάτηση
δημοτικών κτημάτων, για… ιδιωτικοποίηση χώρων πλατειών, για εξόφθαλμες
κατατμήσεις έργων που ανατέθηκαν χωρίς
δημοπράτηση, για δημοτικά έργα που δεν τελείωσαν ποτέ και για πολλά άλλα, δεν
διερευνήθηκαν ποτέ από την Ελληνική δικαιοσύνη.
Τα ίδια και απαράλλαχτα γίνονται παντού από τον Έβρο έως την Γαύδο, από
την Κέρκυρα έως το Καστελόριζο.
Η μόνη περίπτωση που ξέρω να εκδικάστηκε οριστικά είναι του Π. Ψωμιάδη
και αυτή έγινε βέβαια με μεγάλη καθυστέρηση, μετά από δεκαετία και πλέον,
αφορούσε μια θρασύτατη ενέργεια απάλειψης προστίμου (ή μάλλον μείωσης από
85.000 € σε… 1.000 €) και επετεύχθη χάρις στην επιμονή δημοσιογράφων που δεν τα
παράτησαν. Όμως και εδώ το πολιτικό μας
σύστημα έκανε το θαύμα του: Η Ν.Δ. (που
τώρα συγκυβερνά) τον επέλεξε
για εκλεκτό της υπεύθυνο προεκλογικού αγώνα στην Β. Ελλάδα στις τελευταίες
εκλογές. Η επιλογή αυτή δεν ξεσήκωσε
βέβαια διαμαρτυρίες από πουθενά, αποδεικνύοντας ότι η παραβατικότητα και η
ατιμωρησία βρίσκεται στην καθημερινότητα του πολιτικού μας γίγνεσθαι.
Σήμερα λοιπόν ασχολούμαστε με το επίκαιρο ζήτημα της λίστας
Λαγκάρντ. Προφανώς θα έπρεπε ήδη να είχε
περατωθεί η διερεύνηση και να αποδοθούν ευθύνες προς κάθε κατεύθυνση. Όμως η Βουλή συζητάει μόνο για τον κ.
Παπακωνσταντίνου ενώ είναι ξεκάθαρες οι
ευθύνες του κ. Βενιζέλου αλλά και πιθανότατα του τότε πρωθυπουργού.
Και εδώ έρχεται το ζήτημα του διαχωρισμού πολιτικών και ποινικών ευθυνών,
που είναι το πονηρό τέχνασμα του συστήματος.
Ποιος είναι ο διαχωρισμός; Το να
μην χρεωθεί νομότυπα ένα έγγραφο σε κάποιον αρμόδιο από κάποιον υπουργό και να
μην ενδιαφερθεί αυτός ο υπουργός για την διεκπεραίωση της υπόθεσης του τι
είναι; Πολιτικό ή ποινικό
παράπτωμα; Το να μην ασκεί γενικά
κάποιος αιρετός τα εκ του νόμου προβλεπόμενα ρητώς καθήκοντά του επανειλημμένως,
τι είναι; Πολιτικό ή νομικό
αδίκημα;
Φυσικά και όλα αυτά είναι ξεκάθαρα νομικά ατοπήματα που απαιτούν
δικαστική διερεύνηση. Η ιστορία δείχνει
ότι το κατασκεύασμα της «πολιτικής ευθύνης» και η δια των εκλογών ενδεχόμενη
τιμωρία είναι μια τεράστια μπαρούφα. Όσο
περισσότερο «μάγκας» είναι κάποιος, όσο περισσότερο γράφει στα παλιά του τα
παπούτσια θεσμούς και ηθικούς – νομικούς κανόνες, τόσο περισσότερο θριαμβεύει
εκλογικά.
Τι λέτε; Αν κατέβει στις επόμενες
περιφερειακές εκλογές ο Παν. Ψωμιάδης θα καταποντιστεί; Φυσικά και όχι. Φυσικά και θα μιλήσει μετά για «πολιτική
δικαίωση». Η μήπως ο ΓΑΠ αν επανέλθει
δεν θα επανεδραιωθεί πολιτικά;
Μπορεί λοιπόν να φαίνεται εξοργιστικό, αλλά δεν θα μπορούσε να γίνει
αλλιώς. Μια κοινωνία που ζει την
παραβατικότητα και την ατιμωρησία κάθε μέρα και σε όλα τα επίπεδα (από την
παράνομη στάθμευση μέχρι την…. αμνησία υπουργών και πρωθυπουργών για λίστες
φοροφυγάδων), έχει εμπεδώσει την άποψη ότι η παρανομία αιρετών είναι
φυσιολογική συμπεριφορά (με το σταυρό στο χέρι – λέει ο λαός – δεν κάνεις
τίποτε) και άρα τους ψηφίζει, τους επιλέγει, τους επιβραβεύει.
Η θεραπεία; Μόνο η σοβαρή και
σωστή λειτουργία της δικαιοσύνης και του συνόλου των ελεγκτικών μηχανισμών, από
την Αστυνομία της γειτονιάς μέχρι τον Άρειο Πάγο. Αν διερευνάται οτιδήποτε αμέσως, αν
αποδίδονται τα δέοντα γρήγορα, αν τηρείται γενικότερα ένα ευρέως αποδεκτό
σύγχρονο σύστημα ρυθμίσεων και κανόνων, τότε η κοινωνία θα προσαρμοστεί και θα
λειτουργήσει ανάλογα. Εξ άλλου
παραδείγματα υπάρχουν πολλά, σε χώρες γνωστές και κοντινές μας. Δεν υπάρχουν άνθρωποι και κοινωνίες με την
παρανομία στο DNA
τους. Υπάρχουν μόνο κυβερνήσεις που δεν
θέλουν και δεν τους βολεύουν η διαφάνεια και η ευνομία.
