Η Ελλάδα του 2012 είναι μια δύσκολη χώρα για να μεγαλώνει κανείς.
Μας είπαν να διαβάσουμε για να μπούμε στο πανεπιστήμιο.
Να πάρουμε μεταπτυχιακό ή μεταπτυχιακά και να μάθουμε έναν σωρό ξένες γλώσσες για
να γίνουμε ανταγωνιστικοί.
Να γεμίσουμε το μυαλό μας με γνώσεις, για να εκπληρώσουμε το διεστραμμένο όνειρο μιας εποχής. Να μπούμε στο δημόσιο.
Την ίδια ώρα δημιουργούσαν μια δανειοδίαιτη χώρα που είχε χτισθεί πάνω σε μια καλοστημένη απάτη. Δανειζόμαστε για να τρώμε. Και να τρώτε κι εσείς απ’ ό,τι περισσεύσει.
Όταν όμως, η απάτη αποκαλύφθηκε και το σύμπαν (μας) κατέρρευσε, απέμεινε το απόλυτο τίποτα. Καμία δουλειά εκεί έξω για τους πτυχιούχους. Αν θες να ζήσεις, πρέπει να ξενιτευτείς. Αν μείνεις εδώ, πρέπει να περιμένεις για να ζήσεις κάποτε στο μέλλον. Ίσως.
Ταυτόχρονα κοροϊδία από παντού. «Το δράμα της ανεργίας». Ν’ ακούς να ψελλίζεται από ανευθυνοϋπεύθυνους και να σου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Τι ξέρεις εσύ από ανεργία; Ξέρεις εσύ ο εκ κληρονομίας «ευγενής» με τα διορισμένα παιδιά πώς είναι να νιώθει κανείς άχρηστος και περιττός; Ξέρεις πώς είναι να σου στερούν τη «ζωή» και να στην αντικαθιστούν με την «επιβίωση»; Ξέρεις πώς είναι να σου κλέβουν σε μία νύχτα τα όνειρα και να σε υποχρεώνουν να τα προσαρμόσεις στον κόσμο που εκείνοι έφτιαξαν; Δεν ξέρεις. Δεν μπορείς καν να φανταστείς.
Ο κόσμος μου διαλύθηκε. Διψώ για εκδίκηση. Να σε ισοπεδώσω, όπως εσύ ισοπέδωσες εμένα. Η απόσταση που χωρίζει εμένα από τον πάτο είναι μικρότερη απ’ ό,τι εσένα. Εσύ θα πονέσεις περισσότερο από την πτώση.
Δεν με εκφράζει η Χρυσή Αυγή. Να σου πω την αλήθεια δεν ακούω καν τι λένε. Βλέπω κάτι βίαιους τύπους που βγάζουν οργή, σαν την οργή που έχω κι εγώ μέσα μου.
Δεν πιστεύω ούτε στον Σύριζα. Ταξιδεύω στο internet, ο έξω κόσμος δεν μου είναι άγνωστος, δεν πολυστέκουν αυτά που λέει. Αλλά τουλάχιστον αυτά που λέει μου γεννούν ελπίδα. Ελπίδα ότι θα ξυπνήσω κάποτε κι όλα αυτά θα μοιάζουν με έναν κακό εφιάλτη. Και μια μέρα θα γυρίσω στον επίπλαστο κόσμο που μού έμαθαν.
Οι κυβερνώντες; Το παίζουν μετανιωμένοι και ελαφρώς αλλαγμένοι, αλλά το κακό έχει ήδη γίνει. Αυτή την φορά δεν θα με πιάσουν κορόιδο. ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ.
Είναι δύσκολο να σου στερούν την ελπίδα. Dum spiro spero. Όσο ζω ελπίζω. Αλλά και ζω μόνο ενόσω μπορώ να ελπίζω.
Είναι η λύση να τα παρατήσουμε; Τι θα βγει από το να τους παραχωρήσουμε χωρίς μάχη τον κόσμο μας; Τι κερδίζουμε από την οργή και την ισοπέδωση; Αν όλοι φθάσουμε στο σημείο μηδέν, το μηδέν θα γίνει πιο ευχάριστο;
Μήπως αντ’ αυτού πρέπει να βγούμε από τα λαγούμια που μας έχωσαν, από την comfort zone της αυτολύπησης και να διεκδικήσουμε, όχι με καταστροφές και απορρίψεις, αλλά με νέες ιδέες, κοινωνική οργάνωση, κοινές δράσεις, νέους δικούς μας πολιτικούς σχηματισμούς, κομματικούς ή μη, αυτό που μας ανήκει; Να χτίσουμε έναν κόσμο, έστω σιγά σιγά, έτσι όπως εμείς τον φανταζόμαστε και όχι όπως εκείνοι τον φαντάστηκαν για εμάς;
Ζούμε μια πραγματικότητα που μας προσβάλλει. Σαν άτομα, σαν πολίτες, σαν κοινωνία, σαν ανθρώπινα όντα. Είναι εύκολο να πατήσει κανείς το κουμπί της αυτοκαταστροφής, αν νιώθει πως δεν έχει τίποτα να χάσει. Πόσο πιο δύσκολο αλλά και δημιουργικό είναι όμως να αποτινάξει κανείς την φυσική ροπή για παραίτηση ή εκδίκηση και να αλλάξει τα ελάχιστα, όχι με το τίποτα, αλλά με το κάτι περισσότερο! Σκεφτείτε το. Ξέρω πόσο δύσκολο είναι, αλλά …
