[ Ανοιξιάτικο βράδι.Μικρό δωμάτιο παλαιού μικροαστικού σπιτιού.Μια νεαρή γυναικά, ντυμένη με απελπισία μιλάει σε έναν ηλικιωμένο δισεκατομμυριούχο.Δεν έχουν ανάψει φως.Απ'τα δύο παράθυρα μπαίνει ένα αμείλικτο φεγγαρόφωτο.Ξέχασα να πώ ότι η γυναίκα παρά το άνθος της ηλικίας της έχει μείνει άνεργη για μεγάλο χρονικό διαστημα. !Λοιπόν η γυναίκα μιλάει στον ηλικιωμένο κύριο] :
Άφησε με νάρθω μαζί σου....
Τι Κρίση και φέτος!!!!Είναι κακή η κρίση!!! Δεν θα καταλάβεις!!!
Άφησέ με νάρθω μαζί σου..
Όταν έχουμε Κρίση μεγαλώνουν οι σκιές μες στο σπίτι,αόρατα χέρια τραβούν το πορτοφόλι μου,
ένα δάχτυλο αχνό γράφει στη σκόνη τοy ψυγείου ''χρωστάς 3 νοίκια'' - δε θέλω να το βλέπω!Φτάνει!
Άφησέ με νάρθω μαζί σου,
λίγο πιο κάτου,ως την κεντρική πλατεία , ως εκεί που στρίβει ο δρόμος
και φαίνεται το ΔΗΜΑΡΧΕΙΟΝ τσιμεντένιο και αέρινο,ασβεστωμένο από τον Αντρέα, τόσο μπεζ και άυλο,
τόσο θετικό σαν μεταφυσικό, που μπορείς επιτέλους να πιστέψεις πως υπάρχει και δεν υπάρχει, πως ποτέ δεν υπήρξε,
δεν υπήρξε ο χρόνος και η φθορά του!!
Άφησε με νάρθω μαζί σου....
θα καθήσουμε λίγο στα ιστόρικά σκαλοπάτια του χωριού μας,πισω απο την στερεμένη πέτρινη βρύση, και καθώς θα χειροκροτούμε τους εύγλωττους λόγους και τις ρητορείες των μεγάλων πολτικών μπορεί να φανταστουνε κιόλας ...πως τους ψηφίζουμε....
Άφησε με νάρθω μαζΊ σου......
θα ακουμπήσουμε τα κορμιά μας στο γεροπλάτανο της μοτέρνας μας πλατείας...στη σκιά του οποίου πολλές υποσχέσεις δόθηκαν από τους τότε διοικητάς...προκαλλικρατικά και μετά...και τ αέρινο άγαλμα του Λούση,μες τη βαθειά αμίληκτη ευεργεσία της σιωπής θα πέρνει σάρκα και οστά και θα αφορίζει τα ιδιοτελή διψασμένα ανθρωπάκια της πολιτικής βιομηχανίας...κιόταν πάλι παγώσει και μείνει ταπεινά ασάλευτος δίπλα στο κουρασμένο πλατάνι,κουτσουλημένος απο πουλιά και ανθρώπους ,το πλήθος θα επευφημεί τα ίδια πρόσωπα..Αηδιάζω
Άφησε με νάρθω μαζί σου....
θα περπατήσωμε λίγο στο καταπράσινο λασπωμένο γρασίδι και θ αναπνέουμε την ευωδία του φρέσκου λουκουμά...όχι δεν θα δεχτώ την κίνησή σου..δεν είναι μονάχα που δε μου φτάνουν τα ευρώ μου!!ωχ συγγνώμη, ήθελα να πω οι δραχμές μου, για να πάρω ένα κεσεδάκι. μα είναι και η καούρα στη μέση που με σκοτώνει τα βράδια..αρκούμαι μονάχα στη μυρωδιά τους...γιατι καθένας μονάχος πορεύεται στην ανεργία στην πείνα και στο λουκουμά.. το ξέρω...το δοκίμασα.. δεν ωφελεί...φτάνουν τα σωρώπια...
Άφησε με νάρθω μαζί σου....
Τούτο το σπίτι δεν με σηκώνει πια!Δεν αντέχω να το σηκώνω στα πόδια μου!Πρέπει πάντα να ξοδεύεις, να ξοδέυεις, να πληρώνεις το νοίκι στον αδίστακτο σπιτονοικοκύρη,να πληρώνεις το τηλέφωνο που ποτέ δε χτυπάει,να πληρώνεις το χωμάτινο νερό που σιχένεσααι να βαλεις στο στεγνό και διψασμένο σου στόμα.Και η Δ.Ε.Η !! σαν άσπρο φέρετρο φακελωμένη!Δε τολμάς να την ανοίξεις!όλο να φοβάσαι ,να φοβάσαι μη χρεωκοπήσεις,μη χρεωκοπήσουν!Δεν αντέχω!
Άφησε με νάρθω μαζί σου ...
όσο και αν προσπαθησα,όσο και αν προσπαθώ,έχω πλεόν πτωχεύσει,η μάλλον με έχουν φτωχεύσει, τη ζωή μου, τον έρωτα και ακόμα πιο πολυ μου πτώχευσαν και το θάνατο...με κρατάνε νεκρή μέσα σε μια ξένη και απάνθρωπη κοινωνία...δεν λέω βεβαια....μπορω ακόμα κ περπατάω χωρίς να πληρώνω απο την τσέπη μου τα φαρμακά μου:..εσείς...?αφήστε με να σας βοηθήσω,το πάτωμα καμια φορά γλυστράει...τα σανίδια σαπήσαν...βλέπετε το μπαστούνι σας μάγκωσε στο κουφάρι του δωματίου μου..και τι ακριβό μπαστούνι!εσείς ειστε τόσο...μα .. τόσο.....συμπαθάτε με...
΄Αφησε με νάρθω μαζί σου...
Ά!!! Φεύγεις ??? Όχι δε θάρθω...
Αυτή τη φορά θα αποφασίσω μόνη μου πότε και για που θα φύγω...και μη με κοιτάς έτσι...δεν ξερώ αν λυπάσαι εμένα η τον ίδιο σου τον εαυτό!Εγώ ομως δεν με λυπάμαι...Είμαι περήφανη που ανήκω στη πολιτεία με τα ροζιασμένα χέρια,την πολιτεία όπως λέτε σεις του μεροκάματου!Δεν με λυπάμαι γιατι ειμαι ελεύθερη από τις μικρότητες σας και τις φιλοδοξίες σας!Από τη μαύρη σαπίλα της ψυχής σας!Από τις γέρικες και γερασμένες σας ιδέες..!!
Έξω απ το σπίτι μου κοπρόσκυλο και μη τολμήσεις να ξαναπατήσεις το βρομωπόδαρο σου εδώ για να ζητήσεις ψήφο γιατί....θα.... ουστ Αφορισμένε....!
ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ - Η ΣΟΝΑΤΑ ΤΟΥ ΣΕΛΗΝΟΦΩΤΟΣ 1
Η Μελίνα Μερκούρη διαβάζει τη Σονάτα του Σεληνόφωτος, του Γιάννη Ρίτσου, κι εντυπωσιάζει όλους εμάς που μένουμε εκστατικοί να την ακούμε.
