Προσπαθώ εδώ και πολύ ώρα να πιαστώ από ένα θέμα να αποδώσω όχι απλώς για να ενημερώσω το Πινάκιο αλλά έτσι…επειδή έχω ανάγκη να πω πράγματα, αλλά για ακόμη μια φορά αυτό το μυαλό σκαρφίζεται απίστευτα παιχνίδια και με κολλάει τρομερά.
Ωστόσο θα μοιραστώ μια σκέψη - παρατήρηση μου που στιφογυρνάει μέσα μου εδώ και καιρό. Έχω παρατηρήσει έναν κόσμο όχι ανασφαλή αλλά φοβισμένο .Βλέπω ανθρώπους στα βαγόνια του μετρό, στην απέναντι διάβαση να είναι συνέχεια μελαγχολικοί και σκεπτικοί.
Άλλοι προσπαθούν να αποδράσουν από τα ακουστικά του MP4 τους, άλλοι πάλι παίζουν αμήχανα με τα πλήκτρα του κινητού τους κι όμως το πρόσωπο τους είναι άδειο.
Οι ίδιοι βουβοί σε μια πραγματικότητα που δεν μπορούν να την κατανοήσουν προσπαθούν να επιβιώσουν χωρίς να ξέρουν που πατάνε αλλά και σε ποιο σημείο βρίσκονται.
Σε έναν κόσμο πλασματικό εντέχνως έχουν βάλει τους ανθρώπους τα παπαγαλάκια των Μέσων .
Σε αυτό τον κόσμο ο Θεός ακόμη δεν χωρά και τον έχουν αντικαταστήσει Τράπεζες, Οίκοι Αξιολόγησης και Πολυεθνικές…Σε αυτή τη διάσταση πέρα από την ουσιώδη πραγματικότητα καλούνται οι άνθρωποι να περπατήσουν και να επιβιώσουν, την ίδια ώρα από τα πάνελ παρελαύνουν οι εθνοσωτήρες που τάζουν έναν δρόμο στρωμένο με ροδοπέταλα. Και όμως ότι και αν γίνει την επόμενη μέρα και των νέων εκλογών δυστυχώς θα συνεχίσουν οι γύρω μας να αναζητούν λίγη ευτυχία από το κονσερβοποιημένο τραγούδι του MP4 τους.
