03-02-2012 Ο 4χρονος γιος μου μας ξυπνάει στις 2 τα ξημερώματα με λυγμούς.
Προσπαθούμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει. Αρχικά θεωρούμε ότι είδε ένα κακό όνειρο αλλά πολύ γρήγορα καταλαβαίνουμε ότι δεν μπορεί να αναπνεύσει καλά. Είχε καταρροή δυο μέρες
και καταλαβαίνουμε ότι αυτό δημιούργησε φλέματα τα οποία δεν μπορεί να τα βγάλει βήχοντας ή έστω να τα καταπιεί.
Αρχιζουμε να του δίνουμε φυσιολογικό ορό από τη μύτη για να τα παρασύρουμε χωρίς αποτέλεσμα. Κάποια στιγμή το παιδί αρχίζει να τρέμει σα ψαρί έξω από το νερό και να μας λέει ότι κρυώνει. Αρχίζουμε να πανικοβαλλόμαστε.
Βγαίνω έξω για να καθαρίσω το αυτοκίνητο από τα χιόνια και να πάμε στο νοσοκομείο αλλα διαπιστώνω οτι ο δρόμος έχει καλυφθει με 40 ποντους χιονι. Αλυσιδες υπαρχουν αλλα δεν τις εχω βαλει ποτε και σκεφτομαι οτι δεν ειναι ωρα να αρχισω να μαθαινω.
Καλουμε ραδιοταξι. Το ραδιοταξι 31 για την ακριβεια. Το ταξί έρχεται επιβιβαζόμαστε και πάμε σιγά σιγά για το νοσοκομείο που απέχει 7 χιλιόμετρα. Οι δρόμοι έχουν καλυφθεί από το χιόνι και φαίνεται ότι δεν έχει περάσει ούτε μια αλατιέρα, ούτε ένα εκχιονιστικό. Το μονό που συναντάμε είναι ένα γκρειντερ και αυτό της κακίας ωρας.
Βγαινουμε από την πόλη και μπαίνουμε στο δρόμο για το Ν.Κεραμιδι που βρίσκεται το Νοσοκομείο. Ο δρόμος καλυμμένος και απάτητος. Το ταξί αρχίζει να δυσκολεύεται αλλά ο οδηγός κρατάει την ψυχραιμία του και συνεχίζει. Φτάνοντας 2 χιλιόμετρα πριν το νοσοκομείο το αυτοκίνητο ακινητοποιειται. Δεν πάει ούτε μπρος ούτε πίσω. Ευτυχώς ο γιος μου έχει κάνει νωρίτερα εμετό και αναπνέει καλυτέρα.
Παίρνουμε τηλέφωνο το 100 και εξηγούμε την κατάσταση. Οι άνθρωποι ευαισθητοποιούνται και στέλνουν περιπολικό αυτοκίνητο τζιπ με αλυσίδες. Αφήνουμε εγκλωβισμένο τον ηρωικό οδηγό του ραδιοταξι Νο31 και μπαίνουμε στο περιπολικό το οποίο μας πάει τελικά στο νοσοκομείο. Η συνολική διάρκεια της διανυσης των 7 χιλιομετρων, 1 ώρα!
Μας αποβιβάζει και πάει να προσφέρει αλλού βοήθεια. Το παιδί μπαίνει σε μάσκα οξυγόνου και του χορηγείται κορτιζόνη. Η διάγνωση λαρυγγίτιδα. Μετά από 1,5 ώρα στο νοσοκομείο μπορούμε να φύγουμε αλλά δεν υπάρχει τρόπος. Ξαναπερνούμε το 100 και ξαναστέλνουν το ίδιο περιπολικό, οπού μαθαίνουμε ότι δεν υπάρχει και άλλο, να μας παραλάβει το οποίο μας πάει τελικά σπίτι.
Στη δικιά μας περίπτωση ευτυχώς η ανοργανωσιά και η έλλειψη χρημάτων για να αγορασθούν εκχιονιστικά μηχανήματα και για να πληρωθούν οι άνθρωποι που τα οδηγούν δε μας στοίχισε τίποτα παραπάνω από μια απίστευτη ιστορία που θα αχούμε να διηγούμαστε. Δε θέλω να φανταστώ τι θα μπορούσε να είχε συμβεί και πόσοι άλλοι άνθρωποι δεν ήταν τόσο τυχεροί.
Ντροπή στους ανθρώπους της Περιφέρειας και του δήμου που δεν μπόρεσαν την μια φορά που χρειάστηκε να κρατήσουν το δρόμο για το νοσοκομείο ανοιχτό. Χίλια μπράβο και πολλά ευχαριστώ στον οδηγό του ραδιοταξί, στην ελληνική αστυνομία και στο πλήρωμα του περιπολικού, που μας εξέπληξαν ευχάριστα.
Αναγνώστης
