Οι βιολόγοι δεν είχαν δει ποτέ τα έργα αυτού του είδους μέχρι πέρυσι, όταν δύο ερευνητικές ομάδες βρήκαν και ανέσκαψαν τέτοιες φωλιές σε βουνοπλαγιές του Ιράν και της Τουρκίας. Όπως αναφέρουν, το θηλυκό αυτού του μοναχικού είδους μέλισσας (δεν ζει σε κυψέλες), σκάβει στο έδαφος μια ρηχή στοά, που χωρά έναν ή δύο θαλάμους, τα λεγόμενα «εκκολαπτήρια», με βάθος ως 5 εκ. το καθένα. Μετά στρώνει τα τοιχώματα των θαλάμων με αλληλεπικαλυπτόμενα πέταλα, τα οποία μεταφέρει ένα ένα από γειτονικούς αγρούς, και τα κολλά μεταξύ τους μ’ ένα λεπτό στρώμα λάσπης. Στο τέλος γεμίζει κάθε θάλαμο με τροφή για την προνύμφη –νέκταρ και γύρη–, αποθέτει ένα αβγό στην κορυφή, το τυλίγει με τα εσωτερικά πέταλα, σφραγίζει την είσοδο με υγρό χώμα και ολοκληρώνει το έργο της με άλλη μια στρώση πετάλων. Η διαδικασία μπορεί να της πάρει ως και δύο μέρες, λένε οι επιστήμονες. Σύντομα ο θάλαμος πετρώνει και γίνεται ένας σκληρός σβόλος, υγρός στο εσωτερικό και ανθεκτικός στο νερό και στους θηρευτές. Παρόλο που οι επιστήμονες θαυμάζουν την καλλιτεχνία της μέλισσας, λέει ένας από τους ερευνητές που ανακάλυψαν τις φωλιές, ο Τζερόμ Τζ. Ρόζεν ο Νεότερος, «αυτό που μας συναρπάζει περισσότερο είναι η φωλιά ως εξελικτικός μηχανισμός για την προστασία των απογόνων». -Τζένιφερ Χόλαντ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ:ΤΖΕΡΟΜ ΤΖ. ΡΟΖΕΝ Ο ΝΕΟΤΕΡΟΣ
Πηγή:http://www.nationalgeographic.gr/1210/geographica.html
