Είμαι θυμωμένος… Θα σας πω τρεις ιστορίες και θα καταλάβετε το γιατί. Ήμουν στην Αττική Οδό, λίγο πριν περάσει ο Ντομινίκ Στρος Καν του ΔΝΤ από το αεροδρόμιο προς την Αθήνα, για να συναντηθεί με τον πρωθυπουργό, να τον συμβουλεύσει για τις αποφάσεις που πρέπει να πάρει, να κάνει συστάσεις σε υπουργούς και να σνομπάρει βουλευτές.
Κάθε πενήντα μέτρα υπήρχε ένας ένοπλος αστυνομικός για την προστασία του και όλοι εμείς οι υπόλοιποι οδηγοί είχαμε στριμωχτεί στη δεξιά λωρίδα για να μην ενοχληθεί ο «ξένος ηγεμόνας» που ήρθε στην Ελλάδα για να μας σώσει.
Διάβασα πρόσφατα μια δήλωση ενός υπουργού που μ' έκανε να νιώσω ακόμη πιο μικρός ως Έλληνας. Ο κύριος Γερουλάνος, αρμόδιος για τον πολιτισμό, είπε στους Times του Λονδίνου ότι επιδιώκουμε να δώσουμε τέλος στο θέμα των μαρμάρων του Παρθενώνα με μακροχρόνιο δανεισμό. Δηλαδή, δεν διεκδικούμε περήφανα, διαχρονικά, στέρεα και με συντριπτικά επιχειρήματα την Ιστορία μας, αλλά μας αρκεί εφήμερα να αποδεχτούν οι άρπαγες της πολιτιστικής μας κληρονομιάς ότι είμαστε πρόθυμοι να συμβιβαστούμε με μια μεσοβέζικη και πολιτικάντικη λύση.
Έμαθα ότι στο Αιγαίο τα βαπόρια έχουν μειώσει φέτος το χειμώνα τα δρομολόγιά τους δημιουργώντας αίσθημα ανασφάλειας στους νησιώτες. Στο Καστελόριζο μάλιστα, οι κάτοικοί του για αρκετό καιρό προκειμένου να φτάσουν στον τόπο τους αναγκάζονται από τη Ρόδο να ταξιδεύουν μέσω Τουρκίας.
Θα ρωτήσετε -και δίκαια- αυτές οι τρεις ιστορίες συνδέονται; Η απάντηση είναι ναι. Και μάλιστα απόλυτα.
Φωτογραφίζουν περίτρανα την παρακμή. Το δυσοίωνο μέλλον, την εύκολη και πρόχειρη διαχείριση του παρόντος, τη χωρίς προοπτική και όραμα σχεδίαση της ευημερίας ενός λαού που δοκιμάζεται. Σ’ αυτές τις στιγμές που δώσαμε χώρο και δικαίωμα σε ξένους πολιτικούς και πολιτικές να διαφεντεύουν και να έχουν λόγο στα εσωτερικά πράγματα της χώρας μας ο κάθε ένας από εμάς έχει μικρό ή μεγάλο μερίδιο ευθύνης. Σαν λαός έχουμε μοναδικές αρετές. Προτερήματα που έως τώρα στάθηκαν ικανά για να μη χαθούμε ως Έθνος. Έχουμε όμως και ολέθρια ελαττώματα. Μικρότητες, εγωισμοί, έντονες μεσογειακές αντιπαραθέσεις, μικροκομματισμός και το κυριότερο, έλλειψη ικανών και φωτισμένων ηγετών ταλανίζουν γενιές και γενιές.
Δεν αναφέρομαι σε πρόσωπα, μιλώ για οραματιστές και πραγματιστές με στέρεες θέσεις και απόψεις που θα σηκώσουν την Ελλάδα στους ώμους τους απαλλαγμένοι από το φόβο του πολιτικού κόστους.
Γύρω μας τα μηνύματα είναι ολοφάνερα. Η υπομονή όλων μας έχει φτάσει και έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Το πιο υγιές κύτταρο της ελληνικής κοινωνίας, οι νέοι, μολύνθηκαν από το μικρόβιο της ανασφάλειας, της αναξιοκρατίας και με έντονο το συναίσθημα του θυμού, ζουν μία καθημερινότητα γεμάτη αδιέξοδα. Η Ελλάδα αιμορραγεί χάνοντας τα καλύτερα παιδιά της και αναβιώνει εικόνες μετανάστευσης της δεκαετίας του '60.
Οι ηλικιωμένοι αργοπεθαίνουν απομονωμένοι από το σύστημα, που ψυχρά και με τη γλώσσα των αριθμών τους θεωρεί βάρος. Οι ενεργοί πολίτες χάνουν καθημερινά την προοπτική να βελτιώσουν τόσο τη δική τους ζωή, όσο και των οικογενειών τους.
Κανένας δεν είναι σε θέση να πει σε κανέναν πώς θα βγούμε από την πρωτοφανή αυτή κρίση, που έχει κοινωνικές, οικονομικές και ψυχικές προεκτάσεις. Άρα πού βαδίζουμε;
Η σύγχρονη ευρωπαϊκή οικογένεια ζει πρωτόγνωρες στιγμές. Η μικρή μας πατρίδα μια κουκκίδα στον παγκόσμιο χάρτη χωρίς επαρκείς πόρους και ισχυρή πολιτική επιρροή σε αυτή τη γκρίζα συγκύρια βρέθηκε να πληρώνει λάθη ετών και ολέθριες πολιτικές που έχουν ως αφετηρία το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Θεός ας βάλει το χέρι του.
Δημήτρης Σταυρόπουλος
Πηγή:http://www.newsday.gr/blog/9569/eimai-thumomenos
banner
