Πέρναμε μία μπάλα από τον Παπαδημήτρη ή τον Χαλκιά και βρίσκαμε κι ένα κεραμίδι , το οποίο το σπάζαμε σε επτά κομάτια. Μαζευόμασταν καμιά δεκαριά παιδιά και χωριζόμασταν σε δυο ομάδες
Βάζαμε τα κεραμίδια το ένα επάνω στο άλλο, μέσα σε ένα κύκλο , μετρούσαμε 7 βήματα και κάναμε μία γραμμή σε εκείνο το σημείο με μία κεραμίδα.
Η μία ομάδα καθόταν πίσω απο την γραμμή και η άλλη πίσω απο τα κεραμίδια.
Η ομάδα που στεκόταν πίσω απο την γραμμή έπαιρνε την μπάλα και προσπαθούσε να σημαδέψει και να ρίξει τα κεραμίδια.
Κάθενας από εμάς είχε τρεις ευκαιρίες για να ρίξει τα κεραμίδια. Αν κανένας δεν μπορούσε να πετύχει και να ρίξει κάτω τα κεραμίδια, τότε αλλάζαμε ρόλους.
Αν όμως κάποιος έριχνε κάτω όλα τα κεραμίδια, τότε τρέχαμε και όλη η ομάδα προσπαθούσε να βάλει τα κεραμίδια όπως ήταν πρίν το ένα πάνω στο άλλο.
Ενώ ταυτόχρονα η άλλη ομάδα προσπαθούσε να σημαδέψει κάποιον από εμάς, με την μπάλα και έτσι να τον βγάλει εκτός παιχνιδιού.
Προσοχή όμως, αυτός που θα κρατούσε την μπάλα έπρεπε να είναι ακίνητος και ή θα έπρεπε να δώσει πάσα σε καποιον συμπέκτη του ή να σημαδέψει κάποιον από την αντίπαλη ομάδα και έτσι να τον βγάλει εκτός παιχνιδιού.
Η ομάδα που θα κέρδιζε ήταν αυτή που είχε προλάβει να στήσει όλα τα κεραμίδια και να φωνάξει ΤΖΑΜΙΑ ή αλλιώς η ομάδα που θα είχε σημαδέψει με την μπάλα και θα είχε βγάλει εκτός όλα τα παδιά τις αντίπαλης ομάδας.
Θα χαρώ πολύ αν περάσω απο την πλατεία και ακούσω από τα παιδιά που παίζουν εκεί να φωνάξουν δυνατά όλα μαζί «ΤΖΑΜΙΑ»
banner
