Χθες το βράδυ είχα τη τιμή να γνωρίσω ένα δικό μας παιδί,για δεύτερη φορά στη ζωή μου...
Ήταν ο ίδιος όπως τον θυμόμουνα κανά δυο χρόνια πιο πριν κι όμως είναι τόσο διαφορετικός!!!
Αλλαγμένος ελάχιστα στην όψη,μεταμορφωμένος προς το καλύτερο στην επικοινωνία με τους γύρω του,με ανεβασμένη τη ψυχολογία και με μια τρομερή αυτοπεποίθηση να ξεχειλίζει και να μεταδίδεται στον συνομιλητή του.
Ο φίλος μας λοιπόν ζούσε και μεγάλωνε μαζί μας στο χωριό.
Υπάκουο παιδί.
Σχολείο δε πρόλαβε να πάει πολλά χρόνια,με αποτέλεσμα να έχει ελάχιστες γραμματικές γνώσεις.
Ήταν και παραμένει φιλήσυχο άτομο με το χαμόγελο να ζωγραφίζεται μόνιμα στα χείλη του.
Από δουλειά, εδώ κι εκεί και στα καπνά του πατέρα του.
Ωράρια εργασίας δυσβάσταχτα και αμοιβές πολύ κατώτερες του φυσιολογικού ωραρίου.
Τον εκμεταλλεύονταν κάποιοι εργοδότες του.
Ώσπου μια μέρα ο καλός θεούλης που τον αγαπάει πολύ,τον λυπήθηκε και του πρόσφερε την ευκαιρία της ζωής του...
Αυτός από το ένστικτο της επιβίωσης μάλλον, δε την άφησε να πέσει κάτω.
Με δύναμη και θράσος που του έδινε η αγάπη για μια κοπέλα,μάζεψε λίγα χρήματα,σηκώθηκε κι έφυγε να βρει τη τύχη του στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στη Γερμανία.
Στη Γερμανία που το κράτος πρόνοιας είναι υπαρκτό και το νιώθεις όπως νιώθει το θεό δίπλα του ο άνθρωπος,είναι σίγουρο ότι θα πετύχεις αν είσαι δουλευταράς και νομοταγής.
Για τα υπόλοιπα φροντίζει η ίδια αυτή χώρα.
Δε πειράζει που δε πήγες σχολείο,που δεν έχεις απολυτήριο Δημοτικού ή Γυμνασίου,που είσαι από πολύ φτωχή οικογένεια, που σε κοροϊδεύουν οι συνομήλικοι και σ'εκμεταλλεύονται οι μεγαλύτεροι.
Εκεί είναι όλοι ίσοι προς το νόμο και ο νόμος προς τους πολίτες.
Άρα υπάρχει εμπιστοσύνη κι αρμονία μεταξύ των δύο πλευρών.
Ο φίλος μας λοιπόν θα πετύχει σίγουρα διότι είναι αποφασισμένος να το κάνει.
Διέκρινα πάνω του μια αποφασιστικότητα,μια αρμονία σκέψης και μια ωριμότητα που με κάνουν να πιστεύω ότι θα τα καταφέρει.
Κατάλαβα ότι έγινε ένας πολύ καλός νοικοκύρης,με αναλυτική κατάσταση των εσόδων κι εξόδων της προσωπικής του ζωής(τα γράφει όλα με χαρτί και με μολύβι),πράγμα σπάνιο για οποιονδήποτε Έλληνα.
Διέκρινα όμως και μια πίκρα πάνω του για το χωριό μας.
Έμεινα κάγκελο όταν μου είπε ότι ύστερα από απουσία ενάμιση χρόνου και λίγη ώρα αφότου πάτησε το πόδι του στον Κολινδρό,ήθελε να γυρίσει πάλι πίσω.
Είναι φοβερός ο προβληματισμός μου,που ένα πολύ νέο παιδί ρίχνει κυριολεκτικά μαύρη πέτρα πίσω του.
Συνήθως τους ξενιτεμένους τους κυριεύει η νοσταλγία για τον τόπο τους.
Και γι' αυτό όμως,μόνο αυτός δε φταίει.
Τυχερή η Γερμανία που θα διαθέτει στις τάξεις της έναν ακόμη παραγωγικό Έλληνα,θα τον προσέχει σαν τα μάτια της,θα τον εντάξει σαν ίσο στη κοινωνία της,θα εξακολουθεί να έχει βιώσιμα ασφαλιστικά ταμεία αφού θα εκμεταλλεύεται τους ενεργούς πολίτες της κι αφήστε τον Κολινδρό και την Ελλάδα να παλεύει με τα υπερχρεωμένα ταμεία,με τις συντάξεις,τα ΔΝΤ και τους κάθε Πολύζο και Λαγδάρη που στο διάβα τους συμπαρασύρουν όλους τους αφελείς και πρακτικά "αγράμματους" Έλληνες εν Ελλάδι.
Καλά να πάθουμε...
banner
