Από τον “Ψαρότοπο” του
Συντάγματος το 2011 στο Οικουμενικό Κάλεσμα του 2018.
Του Νικολάου Κωτσή
Όσοι “αφελείς” συμμετείχαν
σε αυτές τις συγκεντρώσεις, μπορούν να συγκρίνουν και να κατανοήσουν την
απόσταση που έχει διανυθεί από το 2011 στο Σύνταγμα έως το συλλαλητήριο της
Θεσσαλονίκης το 2018. Ο «αφελής» λαός κι όχι κάτι παγώνια της ΙΒ΄ Διεθνούς του
Κολωνακίου και των βορείων προαστίων ούτε κάποιες κομματικές αυθεντίες με τα οικόσιτά τους.
Οι «αφελείς» και
στις δύο περιπτώσεις αισθάνθηκαν ότι πλήττεται η αξιοπρέπεια και η εθνική τους υπερηφάνεια.
Ότι κρίνεται η επιβίωσή τους ως λαού. Αισθανόταν κι αισθάνεται χρόνια τώρα, την
δυσοσμία, την αυθαιρεσία, την υποδούλωση, την φίμωση της λογικής, την πτώση
όλων των αξιών που μεθοδεύεται και
εκπορεύεται από την ελίτ. Μια
ελίτ, που απαρτίζεται από άεργους, αυτόκλητους και ‘’κληρονωμικώ δικαίω’’
πολιτικούς, από ακόλουθους τρωγλοδύτες σφουγγοκωλάριους κομματάνθρωπους, από
κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες, από μια αστική τάξη χωρίς εθνική συνείδηση, από
ταχυδρόμους “non paper” των άνωθεν εντολοδόχων
που αρέσκονται να δηλώνουν δημοσιογράφοι, από ανθρώπους του πνεύματος
που καταναλώνουν φαιά ουσία εφόσον πρώτα απλωθεί σαν τραχανάς η
χρηματοδότηση. Όλα τα καλά παιδιά
δηλαδή, που μας κάνουν τη χάρη να ασχολούνται στα διαλείμματος από τις “business as usually” και μαζί μας.
Στην πλατεία
Συντάγματος, ετερόκλητα πλήθη ταξινομήθηκαν, ανάλογα με το που τύχαινε να
στέκονται. Στο επάνω μέρος ήταν φασίστες, ενώ στο κάτω μέρος ήταν προοδευτικοί.
Πανσπερμία από λάβαρα και οικόσημα, ήταν διασκορπισμένα. Συντεχνίες,
συνδικαλιστικές οργανώσεις, κόμματα και κομματίδια, φέρελπις οικονομολόγοι, σε
προδιέθεταν ότι κάπου πρέπει να ανήκεις. Όλοι κράδαιναν την ελπίδα και την μόνη
αλήθεια. Για τα μάτια του κόσμου διοργανωνόταν
και ανοικτές συνελεύσεις με ψηφίσματα για να δείχνουν και δημοκράτες.
Λαϊκά δικαστήρια και ψηφίσματα για ότι αρλούμπα ζητούσε το πόπολο. Η πλατεία
Συντάγματος έγινε ο μεγαλύτερος στεριανός ψαρότοπος για τις κομματικές τράτες,
στην Ελλάδα. Μετά από κάθε μάζωξη και γύρω στις 13:30 με 13:45μμ πιστοί πάντα
στο ραντεβού, τα πληρωμένα σκύβαλα με τις κουκούλες έδιναν το σύνθημα του
μαρμαροπόλεμου, ακολουθούσαν τα ΜΑΤ με τα αρωματικά σπρέϋ, οπότε ο ψαρότοπος
γινόταν άνω κάτω. Όλοι ανησύχως γυρνούσαν στα κρεβάτια τους ή στα πληκτρολόγιά
τους.
Οι “αφελείς”
αντιλαμβάνονταν το στημένο παιχνίδι, γνώριζαν ότι τα ουσιώδη δεν ήταν μόνο τα
εργασιακά δικαιώματα, οι περικοπές μισθών και συντάξεων ή κάθε λογής συνδικαλιστικών
κεκτημένων. Γνώριζαν ότι το ΔΝΤ και η διεθνής επιτροπεία όποια χώρα
επισκέπτονταν είχε ολέθριες συνέπειες για την εθνική κυριαρχία και υπόστασή
της. Εκείνο που αναστάτωνε ακόμη περισσότερο τους “αφελείς” ήταν ότι, γνώριζε
ποιο ανάξιο πολιτικό προσωπικό διοικούσε τη χώρα τόσα χρόνια. Το τραγικότερο
ότι το ίδιο πολιτικό προσωπικό θα αναλάμβανε τη διαχείριση για την επιτυχή
έξοδο προς τη Δανία του Νότου.
Έτσι οι “αφελείς” έμειναν
με τη θλίψη που οδήγησε σε κατάθλιψη έως το 2015, όταν στη μέση του τούνελ
φάνηκε το φως του τραίνου που ερχόταν καταπάνω τους, φορτωμένο με τα καλούδια
του ψαρότοπου.
Στις αρχές του 2018 όμως, συνέβη κάτι αναπάντεχο. Ένα κάλεσμα για τον
κίνδυνο που διέτρεχε το Κάλλος της Ψυχής μας. Η Μακεδονία. Αλλά ποιοι ήταν αυτοί
που το διοργάνωναν; Κάποιο πολιτικό κόμμα; Μήπως κάποιοι γνωστοί άγνωστοι που
είναι αυθεντίες στην επαναστατική γυμναστική για εκτόνωση του πόπολου; Όχι.
Τότε; Περνώντας οι μέρες, τα κανάλια διαμέσου των ταχυδρόμων τους μας ενημέρωναν,
ότι το μπαχαλάδικο πολιτικό προσωπικό της χώρας ήταν σε αρμονία μεταξύ του,
σχετικά με τα βαφτίσια των Σκοπίων. Παράλληλα το συλλαλητήριο θα ήταν μια
συγκέντρωση γραφικών, ενώ τα παιδιά με τις κουκούλες ετοίμαζαν πρόβες
αντιδιαδηλώσεων. Εξάλλου και οι ηγήτορες της Ιεράς Συνόδου, πλην ελάχιστων
περιπτώσεων, συνιστούσαν σύνεση και προσευχή. Σαφώς, οι συνετοί και ήσυχοι
πολίτες δεν θέλουν φασαρίες, πολύ περισσότερο να αφήσουν τη ζεστασιά του
περιγράμματος τους στον καναπέ. Χμμ. Τα ΜΜΑ (Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης)
έκαναν καλή δουλίτσα.
Οι “αφελείς” όμως; Ποια στάση θα
κρατούσαν;
Σε μια δύσκολη
οικονομική περίοδο όμως, οι “αφελείς” πήραν την οικογένειά τους και ανέβηκαν
στη Θεσσαλονίκη. Περπάτησαν από τα δικαστήρια και όλη την παραλιακή έως το
άγαλμα του Αλεξάνδρου και πέρα από το Μακεδονία Παλλάς. Κοντά 3,5 χλμ. Και Ω
του θαύματος! Πρόσωπα οικεία όλων των ηλικιών, όλης της κοινωνικής
διαστρωμάτωσης. Δεν κρατούσαν δεκάδες διαφορετικά λάβαρα και οικόσημα αλλά την
ελληνική σημαία. Και την κρατούσαν όχι ως όπλο περιφρούρησης αλλά ως σύμβολο
τιμής, αξιοπρέπειας και υπερηφάνειας. Μπορούσε κάποιος να διακρίνει στα πρόσωπά
τους την αποφασιστικότητα, το πάθος, για την υπεράσπιση των σημαντικών του
γένους τους. Τελικά, δεν ήταν μόνο μερικές χιλιάδες πολιτών όπως έλεγαν οι
τηλεοπτικοί ταχυδρόμοι. Αλήθεια, πόσο τυχερά πρέπει να είναι τα πληρωμένα
σκύβαλα με τις κουκούλες που δεν τόλμησαν να δημιουργήσουν ανακατωσούρα; Εκεί
δεν ήταν ψαρότοπος, ούτε κοτέτσι για να κάνουν βόλτα οι αλεπούδες.
Έπειτα ανέβηκαν στην εξέδρα διάφοροι ομιλητές,
“αφελείς”. Δεν ξέφευγαν από το στόχο. Ούτε παπαρολογούσαν. Αναφέρονταν διαρκώς
στο λόγο που έγινε το κάλεσμα. Αναδείχθηκε ότι υπάρχει χάσμα μεταξύ των
ελιτίστικων εγκεφάλων πολιτικού παραλογισμού και του λαού. ΔΥΣΑΡΜΟΝΙΑ. Ο παλμός,
το πάθος των γνήσιων ανθρώπων, η δίψα για ελευθερία και αξιοπρέπεια ήταν
συγκλονιστική. Δεν κυλούσε στις φλέβες τους κακοφορμισμένο ιδεοληπτικό αίμα.
Κυλούσε η μνήμη χιλιάδων ετών. Αυτοί οι άνθρωποι δεν καταφέρονταν με
κακεντρέχεια εναντίων των Σκοπιανών ως κατώτερων υπανθρώπων. Δεν μπορούσαν όμως
να κατανοήσουν πως μπορεί αξίες που δόθηκαν από τον ελληνισμό ως δώρα στην
οικουμένη, κάποιοι να θέλουν να τα βάλουν στη ζυγαριά και να τα ξεπουλήσουν ή
να τα καπηλευτούν. Αυτό τους εξόργιζε. Καταλάβαιναν όμως ότι αυτοί οι Περίεργοι
τύποι, ήταν κυρίως εντός των τειχών.
Αυτό το μεγαλειώδες
συλλαλητήριο το κατέγραφε κάμερα κάποιου περιφερειακού καναλιού σε ένα γερανό.
Και η Δημόσια Τηλεόραση; Που τρύπωσε άραγε; Γιατί δεν ήλθε να αποτυπώσει την
αγωνία των “αφελών” εργοδοτών του; Το μηνιάτικό τους κάθε δίμηνο το πληρώνουν και
οι “αφελείς”. Πως πήραν την απόφαση να μην καλύψουν αυτό το τόσο σημαντικό και από
ειδησεογραφική άποψη, γεγονός; Τι είδους αναισθησία κυρίευσε αυτούς που ενώ το
2013 έμειναν άνεργοι από μια άδικη απόφαση, εντούτοις επαιτούσαν όχι μόνο για
συμπαράσταση αλλά και οικονομική ενίσχυση για τα προς το ζην από τους “αφελείς”;
Εντάξει, η παραλιακή δεν είχε παρδαλές σημαίες με το αστεράκι επάνω αριστερά,
είχε μόνο χιλιάδες ελληνικές σημαίες, και τι μ΄αυτό.
Είναι απορίας άξιο,
πως η ελληνική αριστερά και δη η κυβερνητική η οποία είναι ευαίσθητη σε θέματα
εθνικισμού και μισαλλοδοξίας, να καταφέρεται με
μένος και απαξιωτικό τρόπο εναντίων των Ελλήνων πολιτών. Πολίτες που
προσπαθούν να προασπίσουν την ιστορία και τα συμφέροντα του τόπου τους. Είναι
τουλάχιστον ύποπτο ότι δεν τηρεί τα ίδια μέτρα και σταθμά ούτε είναι τόσο
ευαίσθητη, με το εθνικιστικό παραλήρημα και μισαλλοδοξία των Σκοπιανών.
Αυτός ο “αφελής” λαός, στη διάρκεια της ιστορίας του έχει
αντιμετωπίσει πολλά. Ανθεκτικός στα δύσκολα, ενίοτε προσπερνά πράγματα και
συγχωρεί. Ποτέ όμως δεν ακολουθεί ούτε υπακούει τους Περίεργους. Αυτό φάνηκε
και στα πρόσωπά τους μετά το τέλος του συλλαλητηρίου. Η ήρεμη αποφασιστικότητα
έσβησε το συναίσθημα της κατάθλιψης. Γνωρίζει το μέγεθός του, αρκεί να βρει την
περπατησιά του. Άλλωστε η στρατηγική είναι εφεύρεση των Ελλήνων. --- Υπάρχει Ελπίς.---
Υ.Γ. Την
Κυριακή 4 Φεβρουαρίου 2018, ο Οδυσσέας θα κληθεί για άλλη μία φορά να κλείσει
τα αυτιά του στις σύγχρονες Σειρήνες και να αποφύγει τους Λαιστρυγόνες,
προκειμένου να φτάσει στην Ιθάκη. Ο Οδυσσέας θα επισημάνει ότι τρισχιλιετή
ιστορία δεν παραχαράσσεται χάριν διεθνών γεωπολιτικών και εγχώριων
μικροπολιτικών παιγνίων. Έχει τη Δύναμη
που του παρέχει η Γνώση.
Είναι πράγματι θλιβερό ο γειτονικός Σλαβικός λαός να καταφεύγει στη
διαστρέβλωση και καταλήστευση της Iστορίας, προκειμένου να βρει
ερείσματα ώστε να σταθεί στα πόδια του. Αυτό όμως είναι πρόβλημα του ιδίου και
των ηγητόρων του. Την Σφραγίδα της
Μακεδονίας την κατέχει ο ελληνισμός. Όχι 140, αλλά κι ο διπλανός γαλαξίας
να τους κάνουν το χατίρι της παραχάραξης, γνωρίζουν ότι η “πόρτα” για την
πορεία των Σκοπίων προς διεθνείς οργανισμούς ανήκει στο νοικοκύρη. Την Ελλάδα.
Τεκμηριωμένη ιστορική απάντηση δίνει
ο διάσημος αμερικανός καθηγητής αρχαιολογίας Στέφεν Μίλλερ, προς το επίσημο περιοδικό του Αρχαιολογικού
Ινστιτούτου των ΗΠΑ «Archaeology
Magazine» ΕΔΩ
Επίσης Γ. Ρωμανός,
ιστορικός μελετητής αναφέρει: Δεν υπάρχουν πουθενά "3Μακεδονίες" με το ανάλογο ηχητικό
