Συνέντευξη με την Κατερινιώτισσα σκηνοθέτιδα, συγγραφέα θ.έργων και ηθοποιό Αναστασία.Γκολέμα

 45^ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΟΛΥΜΠΟΥ. ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΙΕΡΙΔΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΔΑ, ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΘΕΑΤΡΙΚΩΝ ΕΡΓΩΝ ΚΑΙ ΗΘΟΠΟΙΟ.

Αναστασία Γκολέμα: Ζούμε ή απλά επιβιώνουμε;

Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ «ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΟ ΛΕΜΕ ΑΓΑΠΗ;» ΘΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΕΙ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 28/7 ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΑΡΚΟΥ ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ

«Δεν είμαστε εδώ απλά για να επιβιώνουμε εμείς οι άνθρωποι. Είμαστε για να ζούμε! Για να χαιρόμαστε! Για να ερωτευόμαστε!», επισημαίνει σε συνέντευξή της η Αναστασία Γκολέμα, μια σκηνοθέτης, συγγραφέας θεατρικών έργων και ηθοποιός που προέρχεται από τον τόπο μας, απαντώντας στο ερώτημα που η ίδια θέτει: «Ζούμε ή απλά επιβιώνουμε»;

Αυτό το ερώτημα, που πάντοτε θα είναι επίκαιρο, το θέτει με αφορμή μια ιδιαίτερη και εξόχως ενδιαφέρουσα παράσταση με τίτλο «Τι είναι αυτό που το λέΜε Αγάπη;», μια τραγικωμωδία όπως την αποκαλεί η δημιουργός, που θα παρουσιαστεί την Πέμπτη 28 Ιουλίου στο θέατρο πάρκου Κατερίνης, στις 9.30 το βράδυ, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του 45^ου Φεστιβάλ Ολύμπου.

Συνέντευξη στον χώρο τού Θεατρικού Εργαστηρίου «ΑΥΛΑΙΑ»

Η συνέντευξη δόθηκε στον χώρο τού θεατρικού εργαστηρίου «ΑΥΛΑΙΑ» το οποίο, εδώ και 18 χρόνια, διατηρεί στην Κατερίνη ο σκηνοθέτης Ανδρέας Μιχαήλ. Η συνέντευξη δεν δόθηκε τυχαία εκεί. Οι δυο καλλιτέχνες γνωρίζονται από τότε που ο Ανδρέας Μιχαήλ ζούσε και σκηνοθετούσε στην Αθήνα.  

«Είναι για μένα μια πατρική φιγούρα, ο Ανδρέας», λέει χαρακτηριστικά η Αναστασία. «Είναι πολύ ωραίο να γυρνάς πίσω και να συναντάς μερικούς ανθρώπους που είναι πάντα εκεί! Είναι σαν ένα λιμάνι που πάντα σε περιμένει!», υπογραμμίζει.

«Εξάλλου ο Ανδρέας ήταν στενός φίλος τού πατριού μου, του ανθρώπου που επηρέασε βαθιά τη ζωή μου και σε αυτόν αφιερώνω αυτή την παράσταση, το αφιερώνω στη μνήμη του. Είμαι σίγουρη πως την Πέμπτη θα είναι εκεί, μαζί μας, να μας απολαμβάνει!», επισημαίνει με συγκίνηση η Αναστασία.

Στα πρώτα της βήματα η Αναστασία Γκολέμα φοίτησε στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος ενώ στη συνέχεια σπούδασε στο Παρίσι, στη Διεθνή Σχολή Θεάτρου Μιμικής και Σκηνοθεσίας τού Ζακ Λεκόκ, είναι συνδημιουργός τής θεατρικής ομάδας Angel Exit στο Δουβλίνο και δημιουργός της θεατρικής ομάδας «Σελάνα» με έδρα την Αθήνα. Δίδαξε σε δραματικές σχολές αλλά και σε αυτόνομα σεμινάρια στη Βαρκελώνη, στην Ταϊβάν, στην Ελλάδα και αλλού. Επίσης  πραγματοποίησε σπουδές στο ψυχόδραμα και χρησιμοποιεί την τεχνική αυτή στη δημιουργία παραστάσεων.

Ασχολείται επαγγελματικά με το θέατρο από το 1999. Με την ομάδα της έχει γράψει και σκηνοθετήσει μέχρι στιγμής πέντε θεατρικά έργα. Έπαιξε σε παραστάσεις στο Κρατικό, στο Εθνικό αλλά και στο ελεύθερο θέατρο. Συμμετείχε στις τηλεοπτικές σειρές «Γιαννάκη ομορφόπαιδο» με τον Γιάννη Ζουγανέλη, «Ο ψεύτης παππούς» με τον Γ.Μιχαλακόπουλο, έπαιξε στην ταινία «Φτάσαμε» του Τσιώλη, όπως και σε διάφορες ταινίες μικρού μήκους. 

 Η συνέντευξη για την παράσταση

Η Αναστασία Γκολέμα έγραψε το έργο «Τι είναι αυτό που το λέΜε Αγάπη;», το σκηνοθέτησε, παίζει σ’ αυτό το έργο, το έχει σκηνογραφήσει (σχεδόν όλο), τα περισσότερα αντικείμενα τα έχει φτιάξει μόνη της, όπως λέει η ίδια, εκτός από τη μεγάλη αυλαία.

Στη συνέντευξη που ακολουθεί, μας εξηγεί ότι η υπόθεση της παράστασης δεν είναι μία και ενιαία αλλά πρόκειται για 10 μικρές διαφορετικές ιστορίες που όμως, όπως λέει, συνδέονται μεταξύ τους μέσω του ερωτηματικού τίτλου. Η μεταμόρφωση είναι το κύριο στοιχείο της θεατρικής ομάδας των μίμων. Τα κοστούμια είναι λιτά, θυμίζουν τη βάση ενός σώματος που παίζει με τις δυναμικές τής κίνησης και της έκφρασης παρά με στολίδια κι εξωτερικές περιγραφές.

Τι περιλαμβάνει το έργο;

Το έργο είναι ένα σύνολο δέκα εικόνων, δέκα διαφορετικών μικρών ιστοριών. Είναι σαν να υπάρχει μια αόρατη κάμερα που σε μεταφέρει απ’ τη μια ιστορία στην άλλη, απ’ τη μια σκηνή στην άλλη, από τη μια ζωή στην άλλη. Μια γραφή αρκετά κινηματογραφική. Οι διαφορετικές ιστορίες, όπου η μία δεν έχει σχέση με την άλλη, έχουν όλες τους ένα κοινό σημείο!

Ποιο;

Συνδέονται με το ερώτημα «Τι είναι αυτό που το λέΜε Αγάπη».

Ο τίτλος, λοιπόν, του έργου συνδέει όλες αυτές τις ιστορίες.

Να φανταστούμε ότι στο κλείσιμο του έργου δίνεται και η απάντηση στο ερώτημα του τι είναι η αγάπη;

Μάλλον όχι. Δεν θα αποκαλύψω την τελευταία σκηνή στο σύνολό της αλλά θα πω μόνο ότι είναι μια σκηνή στα νεκροταφεία. Είναι κάποιοι που θρηνούν ανθρώπους που έχουν φύγει. Αχ αυτοί οι άνθρωποι, χρειάζονται πολύ θάνατο για να ζήσουν! Πότε τελικά έρχεται η αγάπη στη ζωή μας; Πάντα στο τέλος της σκηνής; Κοντά στο τέλος της ζωής;

Τελικά, «τι είναι αυτό που το λέΜε Αγάπη»…

Ευτυχώς δεν υπάρχει απάντηση! Στην ουσία, αυτό είναι το έργο τέχνης. Κάτι  που σε κάνει να αναρωτιέσαι, στην προκειμένη περίπτωση για την αγάπη, βλέποντας το φόντο πίσω από τη ζωή. Κρατώντας το ερώτημα ανοιχτό μπορείς πάντα να συνδέεσαι με κάτι μεγαλύτερο από σένα. Αυτό ψάχνουμε σε μια συνάντηση ή σε μια παράσταση. Το θαύμα της ερώτησης, του έρωτα!  

Για να παραμείνει έρωτας, χρειάζεται οπωσδήποτε αυτό το άνοιγμα, ο χώρος χωρίς απάντηση.

Είναι μια κωμωδία αυτή η παράσταση;

Είναι μεν μια κωμωδία αλλά είναι μια τραγική κωμωδία, θα έλεγα. Είναι μια ανατρεπτική κωμωδία. Δεν είναι η κλασική κωμωδία καταστάσεων. Είναι ένα έργο που θα σε κάνει να αναρωτηθείς, να πεις: Μήπως είμαι εγώ σ’ αυτή τη σκηνή; Να αναρωτηθείς: Αυτό είναι αγάπη; Μήπως εγώ είμαι έτσι; Αγαπώ; Αυτό θα σε κάνει να αναρωτηθείς και να προβληματιστείς. Να πάρεις πολλά για το σπίτι. Πιστεύω πως μια στιγμή επικοινωνίας στο θέατρο μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή.  

Όλες αυτές οι σκηνές είναι εικόνες τής σκέψης, είναι αφηγήσεις άλλων, εμπειρίες ζωής;

Αυτό το έργο είναι βαθιά υπαρξιακό. Βγαίνει από τη δική μου ζωή σε συνδυασμό με τις ζωές των ανθρώπων που βιώνω τριγύρω μου από την εμπειρία μου ως ψυχοδραματίστρια και απ’ όλες τις ιστορίες που ακούω από τους ανθρώπους, από τους ανθρώπους που έρχονται στις συναντήσεις μας με το ερώτημα: Πώς να ζήσω καλύτερα; Είναι ένα ερώτημα που το έχω βαθιά κι εγώ ριζωμένο μέσα μου, φαντάζομαι και όλοι μας.   

Πώς να ζήσουμε καλύτερα… Τι εννοείς;

Μιλώ για την επιταγή των ζωντανών ανθρώπων που θέλουν να μην αφήνουν τον χρόνο να χάνεται και που αναρωτιούνται: «Δηλαδή, ζω εγώ τώρα; Ζω ή μήπως απλά επιβιώνω»; Δεν είμαστε εδώ για να επιβιώνουμε εμείς οι άνθρωποι. Είμαστε για να ζούμε! Για να χαιρόμαστε! Για να ερωτευόμαστε! Για να δημιουργούμε! Αυτό τολμά να ερευνά αυτή η παράσταση! Νιώθω πως βρισκόμαστε σε ένα βαθιά ανατρεπτικό σημείο. Η ερώτηση αυτή διαταράσσει τα καθεστώτα ασφάλειας και όλα όσα βιώνουμε για δεδομένα. Οι άνθρωποι ξεχάσαμε ότι είμαστε θεοί!

Ο τίτλος τού έργου έχει ερωτηματικό. Θα μπορούσε να είχε θαυμαστικό;

Το ερωτηματικό δεν μπήκε τυχαία, έχει τη σημασία του. Πιστεύω ότι μόνο όταν κρατάμε το ερώτημα ανοιχτό, μόνο τότε μπορούμε να είμαστε σε άρση και να ακούμε τον εαυτό μας! Δηλαδή, αν ο τίτλος τού έργου είχε την απάντηση: «Αυτό είναι που το λέμε αγάπη!», πιστεύω ότι δεν θα είχε κανένα ενδιαφέρον ούτε η ζωή αλλά ούτε και η παράσταση. Ακόμη κι αν κάποιοι εύρισκαν ενδιαφέρον, θα ήταν κάτι πολύ μακριά από μένα, από τον τρόπο που αναπνέω και σκέφτομαι.  

Μιλάς για τον προβληματισμό που έλεγες νωρίτερα…

Ακριβώς! Στο τι είναι αυτό που το λέμε αγάπη είναι σαν να ρωτάω εσένα:

Τι είναι, ρε «παιδί» μου για σένα η αγάπη; Τι χαρακτηρίζεις εσύ ως αγάπη στη ζωή σου;

Επομένως, αγάπη είναι αναζήτηση…

Εδώ θα χρησιμοποιήσω τη μέθοδο της «εις άτοπον απαγωγής», που λέμε στα μαθηματικά. Δηλαδή, νιώθεις την αγάπη απ’ όλα αυτά που δεν είναι. Για παράδειγμα, όταν είναι θυμός, δεν είναι αγάπη! Όταν είναι πόνος, δεν είναι αγάπη! Εγώ, κάπως έτσι μπορώ να την προσδιορίσω. Σίγουρα απ αυτά που δεν είναι.

Όλοι οι μεγάλοι φιλόσοφοι έχουν μιλήσει γι αυτό που είναι αγάπη αλλά δεν ξέρω πόσο νόημα έχει αυτό, όταν δεν είναι βιωμένο. Εμένα μ’ αρέσει να στέκομαι ερωτηματικά, δηλαδή ν’ αφήνω χώρο. Μας έλεγε ένας δάσκαλός μας στη Δραματική Σχολή: «Τα τρία «Ε» να μην ξεχάσετε για το θέατρο: Εριστικό, Ερωτηματικό, Ερωτικό»!

Μ’ αρέσει, λοιπόν, αυτό το άνοιγμα της ερώτησης, που δίνει χώρο στην μαγεία της ανερχόμενης εμπειρίας ανάμεσα σε μας και τις άλλες οντότητες.

Αφήνεις λοιπόν τον θεατή να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα, να προβληματιστεί, να ερμηνεύσει αυτά που θέλεις να του πεις.

Οπωσδήποτε χρειάζεται τους θεατές αυτό το έργο. Δηλαδή, δεν είναι τηλεόραση που σου δίνει την ιστορία ενώ εσύ απλά βλέπεις χωρίς, στην ουσία, να συμμετέχεις. Όχι! Αυτό το έργο σε θέλει «ενεργό» και «παρόντα»! Είναι πραγματικά θέατρο αυτό το έργο! Είναι στην πεμπτουσία τού θεάτρου, συνομιλεί μαζί σου. Αν δηλαδή αποσυντονιστείς και χάσεις κάτι από τη συνέχεια της ιστορίας, τότε δυσκολεύεσαι να συνδεθείς και να το παρακολουθήσεις. Συνομιλεί βαθιά μαζί σου και σε προκαλεί τόσο σε συνειδητό όσο και σε ασυνείδητο επίπεδο.

Είναι σίγουρο ότι μέσα σ’ αυτές τις ιστορίες που έχω γράψει, θα ταυτιστούν όλοι οι θεατές δεδομένου ότι αποτυπώνονται στιγμές που σχετίζονται με διαφορετικές ηλικίες, από ένα παιδί μέχρι έναν γέρο. Μπορεί να συγκινήσει και να αγγίξει μια μεγάλη γκάμα ανθρώπων, διότι έχει πολλές ιστορίες. Όλοι οι άνθρωποι έχουμε τα βιώματα που παρουσιάζονται σε αυτήν τη θεατρική παράσταση. Πιστεύω πως πολύ βαθιά μέσα μας οι ομοιότητες είναι μεγάλες. Ο κοινός μας πόνος είναι που μας συνδέει και μας προκαλεί να συνδεθούμε, να ταυτιστούμε και να επικοινωνήσουμε!

Θέατρο ΣΕΛΑΝΑ

«Τι είναι αυτό που το λέΜε Αγάπη»;

της Αναστασίας Γκολέμα

Παίζουν:
Αναστασία Γκολέμα
Δήμητρα Σκέμπη
Μέμος Κοέν
Νίκος Πιζάνης

Ειρήνη Ντουλάκη

Βερόνικα Ηλιοπούλου

Τραγούδι-Ερμηνεία:

Βερόνικα Ηλιοπούλου

Κείμενο- Σκηνοθεσία: Αναστασία Γκολέμα
Βοηθός δημιουργικού: Δήμητρα Σκέμπη
Χορογραφίες-Κίνηση: Δήμητρα Θωμοπούλου
Σκηνικές Κατασκευές: Χαράλαμπος Μαυρίδης

Σχεδιασμός Ήχου: Βαγγέλης Καλημέρης
Φωτογραφίες: Πρόδρομος Τροχίδης
Φωνή Θεού: Βασίλης Χαλακατεβάκης

Εισιτήρια

Κανονικό: 12  -  Προπώληση: 10  -  Φοιτητικό: 8  -   Ηθοποιών: 5  -   Ανέργων: 5 ευρώ.

Πέμπτη 28 Ιουλίου 2016, ώρα έναρξης 21.30 μ.μ., Δημοτικό Θέατρο Πάρκου Κατερίνης.