Στό άρθρο 1 συγκεκριμένα καθορίζεται ό όρος Πρόσφυξ.Πρόσφυγας χαρακτηρίζεται όποιος συνεπεία γεγονότων επελθόντων πρό τής 1ης Ιανουαρίου 1951 και δεδικαιολογημένου φόβου διώξεως λόγω φυλής, θρησκείας, εθνικότητας ,κοινωνικής τάξεως η πολιτικών πεποιθήσεων ευρίσκεται εκτός τής χώρας υπηκοότητας του η εκτός τής χώρα όπου είχε τήν σύνηθη διαμονή του και δέν επιθυμεί λόγω αυτού τού φόβου του να επιστρέψει σε αυτήν.
Στό άρθρο 3 αναφέρεται οτι τα Συμβαλλόμενα Κράτη θα εφαρμόζουν τις διατάξεις τής Συμβάσεως αυτής επί τών προσφύγων άνευ διακρίσεως ως πρός τήν φυλή τήν θρησκεία και τήν χώρα καταγωγής αυτών.(Ισότης μεταχειρίσεως) ενώ στό άρθρο 4 αναφέρεται ότι τα Συμβαλλόμενα Κράτη θα επιφυλάσσουν στούς ευρισκόμενους στό έδαφος τους Πρόσφυγες μεταχείριση τουλάχιστον τόσο ευνοϊκή όσο και στούς ίδιους υπηκόους, όσον αφορά τήν ελεύθερη από αυτούς άσκηση τής λατρείας και θρησκευτική κατήχηση τών τέκνων.
Πέραν αυτής τής δεσμευτικής για τήν χώρα μας Συνθήκης, η Ελλάδα κύρωσε με τόν Α.Ν 389/1968 Περί κυρώσεως τού Πρωτοκόλλου τής Ν.Υόρκης τής 31-1-1967 εν σχέσει πρός τήν Νομική Κατάσταση τών Προσφύγων(ΦΕΚ Α'125)τό Πρωτόκολλό τής 31.1.1967 για τήν Νομική Κατάσταση τών Προσφύγων δηλ Πρωτόκολλο Σχετικό πρός το Καθεστώς τών Προσφύγων.
Ο βαδικότερος πυλώνας του διεθνούς δικαίου προστασίας τών Προσφύγων είναι η Σύμβαση τής Γενεύης πού κυρώθηκε από τήν Ελλάδα και τέθηκε σε ισχύ όπως προελέχθη.
Η Σύμβαση αυτή περιλαμβάνει τούς ορισμούς τού Πρόσφυγα και τά ελάχιστα κριτήρια μεταχείρισης όσων τούς απονέμεται τό καθεστώς τού Πρόσφυγα.
Ακόμη η Οικουμενική Διακήρυξη τών Δικαιωμάτων τού Ανθρώπου τού 1948 και οι τέσσερις Συμβάσεις τής Γενεύης τού 1949 για το ανθρωπιστικό δίκαιο που αφορά προστασία θυμάτων ένοπλης σύρραξης μαζί με διάφορες περιφερειακές και διεθνείς Διακηρύξεις και Συνθήκες τούς κανόνες διεθνούς δικαίου που αντιμετωπίζουν τίς ανάγκες προστασίας τών Προσφύγων στο πλαίσιο τών ευρύτερων μηχανισμών τού διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου.
Η Σύμβαση του 1951 και το σχετικό Πρωτόκολλο τού 1967 αποτελούν τόν ακρογωνιαίο λίθο τού διεθνούς νομικού καθεστώτος για τήν προστασία τών Προσφύγων.
Αυτά τα διεθνή θεσμικά κείμενα περιέχουν διατάξεις για το νομικό καθεστώς τών Προσφύγων στίς χώρες πού τούς παρέχουν άσυλο ή φιλοξενία για τα δικαιώματα και υποχρεώσεις τους αλλά και για τις υποχρεώσεις τών χωρών πού κυρώνουν τήν Σύμβαση.
Υπάρχει μία αυξανόμενη σύγχυση τής έννοιας Πρόσφυγας μέ τήν έννοια Μετανάστης παράτυπος ή Λαθρομετανάστης που επιδιώκει χωρίς έγγραφα για οικονομικούς λόγους να εισέλθει ή να διέλθει από τήν χώρα επειδή και πι δύο κατηγορίες χρησιμοποιούν τα ίδια μέσα και τίς ίδιες οδούς για να μετακινηθούν οι δεύτεροι κυρίως λόγω τής φτώχειας και τής ανέχειας κυρίως για να βελτιώσουν τις συνθήκες διαβίωσης τους.
Ας διακρίνουμε ότι οι Πρόσφυγες αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τήν εστία τους διότι απειλείται η ζωή και η ελευθερία τους αν επιστρέψουν στόν τόπο τους.
Δυστυχώς με απτό παράδειγμα τόν Δήμο Κατερίνης και τήν Αντιπεριφέρεια Πιερίας ή το Επιμελητήριο πού ταυτίζονται πλήρως και τους εκπροσώπους τους, πού νίπτουν τας χείρας των αντιμετωπίζονται οι αμιγώς πολιτικοί κατατρεγμένοι Πρόσφυγες ώς επικίνδυνοι λαθρομετανάστες πού πάσχουν από μεταδοτική χολέρα με επιφυλακτικότητα, δυσπιστία σαν να πρόκειται για μισάνθρωπους ή απόβλητα και επιπλέον θεριεύει ανέξοδα από ανθρώπους πού αγνοούν αυτά τα νομικά κείμενα δηλ.Νόμους τού κράτους , η ξενοφοβία ο επαρχιώτικος λαϊκισμός και η πολιτική επονείδιστη ιδιοτέλεια αντί ανθρωπισμού και απόλυτου σεβασμού στούς δοκιμαζόμενους συνανθρώπους μας.
Ακόμη η Οικουμενική Διακήρυξη τών Δικαιωμάτων τού Ανθρώπου τού 1948 και οι τέσσερις Συμβάσεις τής Γενεύης τού 1949 για το ανθρωπιστικό δίκαιο που αφορά προστασία θυμάτων ένοπλης σύρραξης μαζί με διάφορες περιφερειακές και διεθνείς Διακηρύξεις και Συνθήκες τούς κανόνες διεθνούς δικαίου που αντιμετωπίζουν τίς ανάγκες προστασίας τών Προσφύγων στο πλαίσιο τών ευρύτερων μηχανισμών τού διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου.
Η Σύμβαση του 1951 και το σχετικό Πρωτόκολλο τού 1967 αποτελούν τόν ακρογωνιαίο λίθο τού διεθνούς νομικού καθεστώτος για τήν προστασία τών Προσφύγων.
Αυτά τα διεθνή θεσμικά κείμενα περιέχουν διατάξεις για το νομικό καθεστώς τών Προσφύγων στίς χώρες πού τούς παρέχουν άσυλο ή φιλοξενία για τα δικαιώματα και υποχρεώσεις τους αλλά και για τις υποχρεώσεις τών χωρών πού κυρώνουν τήν Σύμβαση.
Υπάρχει μία αυξανόμενη σύγχυση τής έννοιας Πρόσφυγας μέ τήν έννοια Μετανάστης παράτυπος ή Λαθρομετανάστης που επιδιώκει χωρίς έγγραφα για οικονομικούς λόγους να εισέλθει ή να διέλθει από τήν χώρα επειδή και πι δύο κατηγορίες χρησιμοποιούν τα ίδια μέσα και τίς ίδιες οδούς για να μετακινηθούν οι δεύτεροι κυρίως λόγω τής φτώχειας και τής ανέχειας κυρίως για να βελτιώσουν τις συνθήκες διαβίωσης τους.
Ας διακρίνουμε ότι οι Πρόσφυγες αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τήν εστία τους διότι απειλείται η ζωή και η ελευθερία τους αν επιστρέψουν στόν τόπο τους.
Δυστυχώς με απτό παράδειγμα τόν Δήμο Κατερίνης και τήν Αντιπεριφέρεια Πιερίας ή το Επιμελητήριο πού ταυτίζονται πλήρως και τους εκπροσώπους τους, πού νίπτουν τας χείρας των αντιμετωπίζονται οι αμιγώς πολιτικοί κατατρεγμένοι Πρόσφυγες ώς επικίνδυνοι λαθρομετανάστες πού πάσχουν από μεταδοτική χολέρα με επιφυλακτικότητα, δυσπιστία σαν να πρόκειται για μισάνθρωπους ή απόβλητα και επιπλέον θεριεύει ανέξοδα από ανθρώπους πού αγνοούν αυτά τα νομικά κείμενα δηλ.Νόμους τού κράτους , η ξενοφοβία ο επαρχιώτικος λαϊκισμός και η πολιτική επονείδιστη ιδιοτέλεια αντί ανθρωπισμού και απόλυτου σεβασμού στούς δοκιμαζόμενους συνανθρώπους μας.
ΒΑΣΙΛΗΣ Δ ΝΟΥΛΕΖΑΣ
Δικηγόρος Ποινικού Δικαίου & Ανθρωπίνων.Δικαιωμάτων
