Διασχίζοντας το Φαράγγι του Ενιπέα στον Όλυμπο - Μικρό οδοιπορικό στα μονοπάτια των θεών

Του Δημήτρη Τσιμούρα

Το Φαράγγι ξεκινά από το Λιτόχωρο, ακριβώς στους πρόποδες του Ολύμπου, περιοχή των Μύλων, υψόμετρο 320μ και καταλήγει στη θέση Πριόνια υψόμετρο

1100μ., ακριβώς σ’ ένα απ’ τα σημεία, απ’ όπου ξεκινούν οι ορειβάτες, για να κατακτήσουν τις κορυφές. Η υψομετρική διαφορά ανάμεσα στις δυο άκρες του Φαραγγιού είναι 740μ. και το συνολικό μήκος του μονοπατιού είναι 9 χιλιόμετρα. Ο χρόνος για να το περάσει κανείς είναι περίπου 5 ώρες.

Αυτή τη φορά επιλέξαμε την κάθοδο του Φαραγγιού. Πήγαμε με αυτοκίνητο από το Λιτόχωρο στα Πριόνια, κάνοντας μια πολύ όμορφη διαδρομή 24 χιλιομέτρων, μέχρι την καρδιά του Ολύμπου, θα μπορούσε να πει κανείς, ίσως χωρίς να υπερβάλλει.
Αν και οποιαδήποτε περιγραφή δεν θα μπορούσε να αποδώσει αυτά που βλέπει και ακούει εκείνος που το περπατά και το ζει, θα κάνω όμως μια τέτοια απόπειρα, κυρίως για δημιουργηθεί το ενδιαφέρον αλλά και το κίνητρο στους αναγνώστες, για να το διασχίσουν.

Πριόνια, οκτώ το πρωί, θερμοκρασία 18ο C, λίγες μέρες μετά τον Δεκαπενταύγουστο. Ξεκινάμε να διασχίσουμε το Φαράγγι κατεβαίνοντάς το και κατευθυνόμενοι προς το Λιτόχωρο.

Βαδίζουμε δίπλα ακριβώς στο ποτάμι, τον Ενιπέα. Τα νερά του, γάργαρα και κρύα, μόλις έχουν βγει από τις πηγές. Κυλούν ορμητικά, σαν να θέλουν να μας ξεπεράσουν στην κάθοδο, δημιουργώντας ταυτόχρονα έναν χαρακτηριστικό ήχο ροής.

Ήδη έχουμε συναντήσει το πρώτο ξύλινο γεφυράκι. Τέτοια θα συναντήσουμε πάνω από δέκα σ’ όλη τη διάρκεια της διαδρομής , τα οποία και κάθε φορά θα μας αλλάζουν όχθη.

Σχεδόν όλη η διαδρομή μας θα είναι στη σκιά μέσα σε δάσος με πανύψηλα δέντρα, όπου άλλοτε κυριαρχεί η οξιά και άλλοτε το πεύκο αλλά και άλλα είδη δένδρων και θάμνων, δημιουργώντας έτσι ένα μοναδικό σύνολο.

Το θρόισμα των φύλλων των δέντρων από το αεράκι που φυσά, ο ήχος των νερών που τρέχουν στο ποτάμι αλλάζοντας συνεχώς, το κελάιδισμα των ανενόχλητων από τον… πολιτισμό πουλιών αλλά και η συνολική εικόνα που έχεις μπροστά σου, ήδη από το πρώτο τέταρτο της διαδρομής, σε έχουν κάνει να ξεχάσεις όσα κουβαλάς και να θεωρήσεις τον εαυτό σου μέρος του αδιάσπαστου αυτού συνόλου.

Σε μια ώρα περίπου το μονοπάτι μας οδηγεί στο Μοναστήρι του Αγίου Διονυσίου. Βρισκόμαστε στη νοτιοδυτική πλευρά έξω από το μοναστήρι και αντικρίζουμε ερείπια. Είναι τα ερείπια που άφησαν οι βόμβες των αεροπλάνων των Γερμανών κατακτητών, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πόλεμου.

Επειδή προορισμός μας δεν είναι το Μοναστήρι, η εκκλησιά του οποίου έχει ξανακτιστεί, όπως ήταν πριν βομβαρδιστεί και ένα μέρος του έχει αναστηλωθεί καθιστώντας το επισκέψιμο, εμείς το παρακάμπτουμε ακολουθώντας το μονοπάτι, με το ενδιαφέρον μας και το θαυμασμό μας αμείωτα.

Ήδη πέρασε σχεδόν άλλη μισή ώρα και έχουμε μπροστά μας, κάτω από μια σπηλιά, ένα μικρό εκκλησάκι. Είναι το ασκηταριό του Αγίου Διονυσίου. Βγάζουμε για λίγο τα σακίδια μας. Παρατηρούμε το μικρό εκκλησάκι. Μια μικρή πινακίδα μας πληροφορεί ότι το νερό που αναβλύζει από τη βάση της σπηλιάς, πίσω ακριβώς από τα εκκλησάκι, είναι αγίασμα. “Σεβαστείτε το χώρο που είναι ιερός και μην ρίχνετε σκουπίδια” αναγράφεται σε μια άλλη. Κάτι που είναι αυτονόητο για τον καθένα που θα βρεθεί εκεί, είτε σαν προσκυνητής, είτε σαν απλός επισκέπτης. Και βέβαια, αυτό ισχύει σ’ όλο το μήκος του φαραγγιού. Πουθενά δεν συναντάς αφημένα σκουπίδια.


Διαβάστε τη συνέχεια εδώ

faretra