Από την Τίτη Βελοπούλου(tvelopoulou@dousiscom.gr)
Όπως οι πλούσιοι Νεοϋορκέζοι παραθερίζουν τα καλοκαίρια στα Hamptons και οι
Ιταλοί bon viveurs στο Portofino και τη Santa Margherita, έτσι και η ελίτ της Κωνσταντινούπολης έχει πλέον το δικός της cool καλοκαιρινό θέρετρο.
ΤΑΞΙΔΙ-ΚΕΙΜΕΝΟ: ΤΙΤΗ ΒΕΛΟΠΟΥΛΟΥ (tvelopoulou@dousiscom.gr)
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: ΑΡΧΕΙΟ, ΤΙΤΗ ΒΕΛΟΠΟΥΛΟΥ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: ΑΡΧΕΙΟ, ΤΙΤΗ ΒΕΛΟΠΟΥΛΟΥ
Η γνωριµία µου µε τον συγκεκριμένο τόπο προέκυψε εντελώς τυχαία! Ένα βιβλίο για τις περιπέτειες της Σµύρνης που µε µάγεψε το περασµένο καλοκαίρι, γλαφυρές περιγραφές για το Τσεσµέ (το πάλαι ποτέ αριστοκρατικό προάστιό της) και µερικές εικόνες στο Διαδίκτυο -δεν υπάρχουν, άλλωστε, ταξιδιωτικά κείµενα- µε οδήγησαν σχεδόν σαν υπνωτισµένη σ' αυτόν τον µυστήριο τόπο µε το τραγουδιστό όνοµα...
Το Αλάτσατε ξυπνάει στους παλιούς μνήμες ξεχασμένες σε καλά κλεισμένα συρτάρια παιδικών αναμνήσεων, τότε που, μωρά ακόμα, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, ελέω ανταλλαγής πληθυσμών... Οι νεότεροι πάλι, δεν γνωρίζουν καν κατά πού πέφτει! Αυτή ήταν, εξάλλου, η μαγεία που άσκησε πάνω μου αυτό το μέρος που είναι τόσο κοντά μας και συγχρόνως τόσο «μακριά». Ένα τόσο δα μικρό χωριό, με τόσο μεγάλη φήμη, κατάφερε να με ιντριγκάρει χαρίζοντάς μου την ικανοποίηση να το ανακαλύψω και να σας το παρουσιάσω για πρώτη φορά!
Τα γνωστά κι ως «Αγριλιά» Αλάτσατα, λοιπόν (για να μιλήσουμε στη γλώσσα μας), είναι μια πέτρινη πολιτειούλα 12.000 κατοίκων στη χερσόνησο της Ερυθραίας, στην επαρχία της Σμύρνης. Ναι, καλά καταλάβατε, μιλάω για τη γειτονική Τουρκία! Εκεί, ανάμεσα στο πολύβουο λιμάνι του Τσεσμέ (απέναντι από τη Χίο) και στην κοσμοπολίτισσα Σμύρνη, υπάρχει ένα μέρος που κατάφερε να με κερδίσει χωρίς να προσπαθήσει πολύ.
«Η πόλη, όπως άλλωστε όλα σχεδόν τα μικρασιατικά παράλια, κατοικήθηκε στα μέσα του 17ου αι. από Έλληνες μετανάστες, ενώ μέχρι το 1922 είχε σχεδόν αμιγώς ελληνικό ορθόδοξο πληθυσμό! Γνώρισε μεγάλη οικονομική, πνευματική και πολιτιστική ανάπτυξη και στις αρχές του 1990 έγινε δημοφιλής προορισμός αποκλειστικά για τους λάτρεις του windsurf! Κάπως έτσι ξεκίνησε ο τουρισμός...»
Αυτές είναι κάποιες από τις προσωπικές σημειώσεις που ξεφυλλίζω, καθώς απομακρύνομαι από το λιμάνι της Χίου με κατεύθυνση το Τσεσμέ. Όλοι οι υπόλοιποι επιβάτες του «Αγ. Νικόλα» -του ελληνικού μικρού καραβιού που εκτελεί καθημερινά τα δρομολόγια-, ξένοι οι περισσότεροι και ανάμεσά τους κάποιοι Έλληνες, ταξίδευαν στο πλαίσιο ημερήσιας εκδρομής με προορισμό τη Σμύρνη (απέχει 70 χλμ. οδικώς από το Τσεσμέ). «Μα καλά, κανείς δεν πάει στο Αλάτσατε;» αναρωτήθηκα!
Το σύγχρονο λιμάνι, που μας υποδέχτηκε μετά από ταξίδι μίας ώρας, θύμιζε αυτό του Μπόντρουμ και τουΚουσάντασι (τουριστικών κέντρων στα Παράλια, απέναντι από την Κω και τη Σάμο αντίστοιχα), διαθέτοντας αγκυροβολημένα δεκάδες ιστιοπλοϊκά. Δεν θα σπαταλούσα χρόνο, αν και δεν σας κρύβω πως η ολοκαίνουρια κουκλίστικη μαρίνα του, δίπλα στο γενοβέζικο Κάστρο, με αιχμαλώτισε με τα chic καταστήματα και την πληθώρα από γραφικά εστιατόρια μπροστά στη θάλασσα! Αδημονούσα, όμως, να φτάσω στον προορισμό μου!
Oι πρώτες... επαφές!
Ο Celal Bayraktaroglu, ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου, με υποδέχτηκε στην προβλήτα με ένα ζεστό χαμόγελο! O πατέρας του, όπως μου εξήγησε στη σύντομη διαδρομή μας (10'), κατάγεται από την Κρήτη, όπως εξάλλου και πολλοί άλλοι που ζουν σήμερα στο Αlacati. Αρκετοί είναι κι αυτοί που με την ανταλλαγή ήρθαν εδώ από τη Θεσσαλονίκη και την Καβάλα... Κανείς όμως δεν μιλάει Ελληνικά...
Το Alacati, μου συνέχισε, δεν ήταν παρά ένα μικρό τυπικό χωριό όπου είχαν τις εξοχικές τους κατοικίες κυρίως ευκατάστατοι κάτοικοι της Σμύρνης. Δεν υπήρχαν τουριστικές υποδομές, ξενώνες, ούτε εστιατόρια. Μονάχα πέτρινα σπιτικά Ελλήνων, τα περισσότερα μάλιστα ρημαγμένα από το πέρασμα του χρόνου...
Αν θα μπορούσαμε να οριοθετήσουμε την απαρχή του τουρισμού, θα την τοποθετούσαμε γύρω στο 1990, όταν οι απανταχού fans του windsurf βρήκαν στους δυνατούς του ανέμους τις ιδανικές συνθήκες για το αγαπημένο τους άθλημα. Τότε άρχισαν να φτάνουν εδώ με τροχόσπιτα... Όταν μιλάμε, λοιπόν, για τουριστική ανάπτυξη στα Aλάτσατα, το κεφάλαιο είναι ακόμα πιο σύντομο. Πιο συγκεκριμένα είναι η ιστορία της τελευταίας δεκαετίας
Με τον τουρισμό να απογειώνεται σε ολόκληρη την Τουρκία, οι νέοι ιδιοκτήτες των παλιών ελληνικών κατοικιών αποφάσισαν να τα αναστηλώσουν και σταδιακά να τα μετατρέψουν σε όμορφους πολυτελείς ξενώνες, εστιατόρια και μικρά bistrots. Δεν είναι λίγοι οι καλλιτέχνες που άφησαν πίσω τους τις πολύβουες μεγαλουπόλεις και βρήκαν καταφύγιο σ' αυτόν τον γραφικό διατηρητέο οικισμό!
Επιχειρηματίες και μεγαλοστελέχη σε πολυεθνικές, άνθρωποι μορφωμένοι, με παιδεία, άρχισαν να επιστρέφουν σταδιακά στο μέρος όπου περνούσαν τα καλοκαίρια των παιδικών τους χρόνων, με σκοπό να επενδύσουν για το καλό του τόπου. Πάντα με μέτρο και κάτω από το άγρυπνο βλέμμα των ελεγκτικών μηχανισμών, ώστε να μην ξεφύγει κανείς από τον γενικότερο αρχιτεκτονικό ιστό του χωριού και να μην αλλοιωθεί ο αυθεντικός χαρακτήρας του. Έτσι κάπως έγινε και με το υπέροχο Bey Evi. Ο Celal και η γλυκύτατη σύζυγός του Νukhet μετέτρεψαν με πολύ μεράκι αυτό το εξαιρετικό αρχοντικό σε ένα φανταστικό boutique hotel με αριστοκρατική αύρα και μοναδική φινέτσα. Δεν θα ξεχάσω το ρομαντικό μου δωμάτιο, με θέα στο κεντρικό καλντερίμι, τον ολάνθιστο κήπο με την πισίνα, αλλά και το πρωινό σ' ένα στρωμένο με ντόπιες λιχουδιές τραπέζι, τις οποίες ανυπομονούσα κάθε πρωί να γευτώ. Φέρνω μέχρι τώρα στη μνήμη μου αυτά τα παραδοσιακά εύγεστα τυριά και το πλούσιο σε υφή βούτυρο με μέλι...
Γνωριμία με το Σήμερα
Με αφετηρία το ξενοδοχείο μου, που βρίσκεται σε προνομιακό σημείο, στην αρχή της κεντρικής περαντζάδας, ξεκινάω τον περίπατό μου με κατεύθυνση την καρδιά του χωριού. Είναι λίγο μετά τις 11:00. Δεν έχει περάσει πολλή ώρα που οι πλακόστρωτοι δρόμοι έκλεισαν πάλι για τα αυτοκίνητα που ανεφοδίαζαν από νωρίς τα μαγαζιά. Δειλά δειλά το μέρος ξυπνάει και οι μαγαζάτορες στήνουν τα τραπέζια και τους πάγκους τους έξω στο καλντερίμι! Δεν χορταίνω να κοιτάω με δέος και συγκίνηση τις προσόψεις των παλιών πέτρινων αγροικιών με τα παλ παραθυράκια (σε ροζ, γαλάζιες, μοβ αποχρώσεις), τα περίτεχνα μπαλκόνια με τα χαρακτηριστικά χαγιάτια (δείγματα ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής) και τις artistic λεπτομέρειες σε κάθε πιθανή γωνιά. Η γοητεία του χωριού οφείλεται στο απώτερο ελληνικό παρελθόν του αλλά και στον τρόπο που το διατήρησαν και επαρκώς συντηρήσαν οι νέοι ιδιοκτήτες τα τελευταία χρόνια. Γιατί λίγο να παραστρατήσω από το κεντρικό λιθόστρωτο και θα πέσω πάνω σε εγκαταλειμμένα και μισογκρεμισμένα σπίτια που παραμένουν άψυχα κουφάρια μέχρι να μετατραπούν κι αυτά σε κάποιον ξενώνα...Διαβάστε τη συνέχεια εδώ
travelstyle.gr/
