Μια πανάρχαια παράδοση ζωντανεύει στο Ροδοχώρι Νάουσας
Αρχές Γενάρη, η ημέρα ηλιόλουστη κι ο προορισμός μας είναι το Ροδοχώρι της Νάουσας. Αν και της
περιοχής, πρώτη φορά επισκέπτομαι το χωριό. Η διαδρομή για το Ροδοχώρι είναι μαγευτική. Βράχια απόκρημνα, νερά τρεχούμενα, δέντρα κυρτά σε προκαλούν να τα φωτογραφίσεις. Σκέφτομαι τον Οδυσσέα, το ταξίδι και τον προορισμό. Δεν είμαι σίγουρη τι είναι αυτό που έχει σημασία σήμερα. Η διαδρομή μ’ έχει ξετρελάνει!
περιοχής, πρώτη φορά επισκέπτομαι το χωριό. Η διαδρομή για το Ροδοχώρι είναι μαγευτική. Βράχια απόκρημνα, νερά τρεχούμενα, δέντρα κυρτά σε προκαλούν να τα φωτογραφίσεις. Σκέφτομαι τον Οδυσσέα, το ταξίδι και τον προορισμό. Δεν είμαι σίγουρη τι είναι αυτό που έχει σημασία σήμερα. Η διαδρομή μ’ έχει ξετρελάνει!
Ο ήλιος μου καίει το πρόσωπο, μα το κρύο είναι αισθητό. Ένα χαμόγελο έρχεται να μου ζεστάνει την καρδιά. Χαιρετίζω την κυρία μπροστά μου και της ζητώ διευκρινήσεις για τον προορισμό μου. Έχω αγωνία. Ο πρωινός καφές μού έχει φέρει μια νευρικότητα. Είμαι σχεδόν έξω από το σχολείο του χωριού, ακούω τη λύρα και δυνατά γέλια. Μπαίνω στο προαύλιο και αρχίζω να παρατηρώ. Ένας κύριος έρχεται προς το μέρος μου «Χρόνια Πολλά, Καλή Χρονιά». «Χρόνια Πολλά», επαναλαμβάνω και χαμογελώ κάπως αδέξια. Κάθομαι σε μια άκρη και παρατηρώ.
Όλα είναι έτοιμα! Ο κόσμος έχει συγκεντρωθεί τριγύρω και το γλέντι ξεκινάει. Το έθιμο παλιό, πολύ παλιό μου λένε, δύο με τρεις χιλιάδες χρόνια πίσω. Οι μωμόεροι ή μωμόγεροι (από την λέξη μώμος= θεός του γέλιου και της σάτιρας) πηγαίνουν μπροστά, και πίσω τους ακολουθεί το πλήθος. Οι μωμόεροι χορεύουν στο ρυθμό της λύρας, με κινήσεις που παραπέμπουν σε πάλη. Οι περικεφαλαίες τους, με τα μικρά καθρεφτάκια επάνω, ξεχωρίζουν. Οι αντανακλάσεις από τα καθρεφτάκια κάνουν το φως να παιχνιδίζει τριγύρω τους. Στην άκρη κάθε περικεφαλαίας, κρέμονται χρωματιστές κορδέλες κι ανάμεσά τους, μια λευκή και μια μπλε που συμβολίζουν την ελληνική σημαία. Στην πλάτη κάθε στολής στέκει περήφανος ο μονοκέφαλος αετός. Με την ηλιοφάνεια της ημέρας, μοιάζει σαν να ‘ναι πράγματι από χρυσάφι.
Παράλληλα, ο μικρός «θίασος» δίνει τη δική του παράσταση, η αρκούδα αναστατώνει το πλήθος με τις σκανταλιές της και το αφεντικό της τρέχει από πίσω της με αδέξιες κινήσεις, προκαλώντας γέλια. Ο αστυνομικός, η νύφη και οι ηλικιωμένοι, παίζουν ο καθένας το δικό του ρόλο. Οι στάσεις πολλές, το κρασί άφθονο και το φαγητό πεντανόστιμο. Το τοπίο εξακολουθεί να είναι μαγευτικό και οι άνθρωποι τόσο ζεστοί. Οι σκέψεις της ημέρας έχουν χαθεί, ο χρόνος έχει παγώσει.
Στη μικρή αυτή γιορτή, οι κάτοικοι μαζεύονται για να γιορτάσουν τον ερχομό του νέου έτους, τον ερχομό της άνοιξης, τον ερχομό του καινούργιου, του νεότερου. Τον ερχομό της ελπίδας…
Δείτε πλούσιο φωτορεπορτάζ εδώ
http://arive.gr
