Έχει ο καιρός γυρίσματα κι αυτή είναι μια περίπτωση που λέγεται κυριολεκτικά. Θυμάμαι στα
παιδικά μου χρόνια, εκτός από λεφτά, υπήρχαν και χιόνια, πολλά χιόνια, σπάταλα, κι όχι μόνο στις ημαθιώτικες βουνοκορφές αλλά μέσα στην πόλη. Μυξιάρικα και χωρίς προβληματισμούς, δεν ασχολιόμασταν με το τι θέματα δημιουργούσε η εκτεταμένη χιονόπτωση. Μας αρκούσε που κάθε μα κάθε χρόνο περίπου μια βδομαδούλα έκλειναν τα σχολεία από το χιόνι κι εμείς αναζητούσαμε τις πιο απόμερες αλάνες, εκεί που ήταν τρυφερό κι απάτητο και λιώναμε στο χιονοπόλεμο. Ήταν παράδοση κάποτε το χιόνι, κάτι σαν τις γυμνασιακές καταλήψεις.
Έχει ο καιρός γυρίσματα λοιπόν. Το καλοκαίρι, το ελληνικό νησί παίρνει την εκδίκησή του και το χειμώνα συμβιβάζεται στο ρόλο του δεύτερου βιολιού, έτσι γιατί όλα εν σοφία και δικαιοσύνη Εποίησεν. Σήμερα βέβαια, ο ηπειρωτικός κι ο νησιώτικος χειμώνας τείνουν να συναντιούνται κάπου στη μέση. Εδώ λίγο παραπάνω κρύο, εκεί τσιμπημένα τα μποφόρια, μα πάνω κάτω η ίδια «καθαρή» ατμόσφαιρα, με μία μόνο διαφορά: αυτό που στο Βορρά καλείται μαγεία και άγρια ομορφιά, στα μικρά ελληνικά νησιά γεννά ίσως την αίσθηση της μοναξιάς και της καταστολής, η φύση «στον πάγο» μέχρι το επόμενο καλοκαίρι που θα γυρίσει ο τροχός κι η θάλασσα θα πάρει πάλι τη σκυτάλη.
Ακόμα κι έτσι, γι’ αυτούς που εκτιμούν όπως πρέπει κάθε εποχή του χρόνου, ο χειμώνας στο νησί έχει το δικό του ιδιαίτερο σκούρο χρώμα. Μ’ ένα κονιάκ παραμάσχαλα, μια βόλτα περισυλλογής δίπλα στα ταραγμένα νερά και τα νησιώτικα κάλαντα να σπάνε στιγμιαία την ησυχία, ο χειμώνας στο νησί είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο από μόνο του.
http://vimeo.com/115525535
http://arive.gr/subs/
