Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος,
Η χθεσινή, ήταν η τελευταία παρέλαση που παρακολούθησε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας. Τα κάγκελα και οι χιλιάδες αστυνομικοί που χώριζαν την παρέλαση
από τους πολίτες, υπενθύμιζαν την πιο τραυματική εμπειρία του Κάρολου Παπούλια στην πολιτική διαδρομή του: Την ακύρωση της στρατιωτικής παρέλασης της 28ης Οκτωβρίου το 2011, όταν το αγανακτισμένο πλήθος είχε περικυκλώσει την εξέδρα των επισήμων και τον φώναζε «προδότη», ενώ ο ίδιος σαστισμένος προσπαθούσε να υπενθυμίσει το αντιστασιακό παρελθόν του.
Χθες, τα πράγματα ήταν διαφορετικά ως προς την εικόνα. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος πως ήταν διαφορετικά ως προς τα συναισθήματα. Στα τρία χρόνια που μεσολάβησαν, παρά τα κυβερνητικά σχήματα που άλλαξαν και παρά τις κατά καιρούς διαφημιζόμενες «επιτυχίες», στην κοινωνία υπάρχει το αίσθημα πως το πολιτικό σύστημα απέτυχε να διαχειριστεί την κρίση κι αφήνει ανυπεράσπιστους τους πολίτες στη βουλιμία των δανειστών. Υπάρχει η βεβαιότητα πως το πολιτικό σύστημα διαπραγματεύεται για τον εαυτό του και όσους το στηρίζουν αλλά όχι για τον κοσμάκη. Απόδειξη αυτού του γεγονότος είναι το πόσο ανέλπιστα καλά πήγαν τα stress test των τεσσάρων συστημικών τραπεζών τουλάχιστον σύμφωνα με όσα είπε η ΕΚΤ και το αντάλλαγμα που ζητήθηκε για αυτό, το οποίο δεν είναι άλλο από την απελευθέρωση των πλειστηριασμών και την άρση της προστασία της πρώτης κατοικίας.
Κάθε πόλεμος έχει μια προσωπική διάσταση. Στην ουσία μεταφράζεται σε απειλή για το σπίτι σου, την οικογένειά σου και μια στοιχειώδη ασφάλεια για το μέλλον. Αυτή η διάσταση έχει αρχίσει και γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρη σε μεγάλα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας που βιώνουν και θα συνεχίσουν να βιώνουν τις συνέπειες από την παράδοση της ελληνικής οικονομίας στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο. Οι Έλληνες αισθάνονται θύματα ενός πολέμου, στον οποίο η πολιτική ηγεσία τους δεν έριξε ούτε μία σφαίρα! Βγήκε εκείνο το περίφημο «περίστροφο» του Γιώργου Παπανδρέου πάνω στο τραπέζι αλλά φαίνεται πως κατέληξε να σημαδεύει το δικό μας κρόταφο.
Τα κάγκελα λοιπόν έκαναν τη δουλειά τους χθες αλλά είναι βέβαιο πως αν δεν υπάρξει ένα Σχέδιο Εθνικής Άμυνας, πολύ δύσκολα θα καταφέρουν να κάνουν τη δουλειά τους και του χρόνου. Όποιος κι αν κάθεται στον κιτς «θρόνο» του Προέδρου της Δημοκρατίας. Και τι σημαίνει Σχέδιο Εθνικής Άμυνας; Νομίζω πως τη βασική φιλοσοφία του την περιέγραψε άριστα με τον λιτό τρόπο που αρμόζει στις περιστάσεις, ο σμηναγός Σωτήρης Στράλης, ο οποίος έχοντας ξεκινήσει από τη βάση της Λάρισας πραγματοποίησε εντυπωσιακούς ελιγμούς πάνω από το σημείο της παρέλασης, για περίπου 20 λεπτά. «Σηκώστε το κεφάλι ψηλά». Αυτό ήταν το συγκλονιστικό μήνυμα της χθεσινής μέρας και όχι ασφαλώς τα κάγκελα και οι κοινοτυπίες των δηλώσεων των πολιτικών. Τον σμηναγό άκουσε χθες όλη η Ελλάδα γιατί αυτός εκπλήρωσε την πραγματική αποστολή που έχει μια παρέλαση. Να εξυψώνει το ηθικό και να χαλυβδώνει την εθνική αυτοπεποίθηση, ειδικά όταν ως χώρα σε έχουν προδιαγράψει ως «πρόβατο για σφαγή».
Αυτός κανονικά είναι και ο ρόλος που πρέπει να επιτελεί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Όχι με προκατασκευασμένες δηλώσεις αλλά έμπρακτα. Κι ο Κάρολος Παπούλιας απέτυχε στη θητεία του να ανταποκριθεί σε αυτή την αποστολή. Το κενό αυτό είναι υπαρκτό. Χθες το κάλυψε ο σμηναγός Στράλης. Αύριο;
Η εποχή των άνευρων, άχρωμων και άοσμων Προέδρων έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Η Συνταγματική Μεταρρύθμιση που συζητιέται οφείλει να συμπεριλάβει τη θεσμική ενίσχυση του Προέδρου, με στόχο τη διασφάλιση “checks and balances” στο μέχρι σήμερα πρωθυπουργικοκεντρικό μοντέλο. Το έθνος δεν μπορεί πλέον να εκπροσωπείται , μέσα σε κρίσιμες ιστορικές συνθήκες, από συνταξιούχους της πολιτικής που υπογράφουν ό,τι βάζει μπροστά τους μια κυβέρνηση. Η εθνική εκπροσώπηση δεν είναι τιμητική αποστρατεία και κανένας πόλεμος δεν κερδίζεται με… ζεστές παντόφλες.
