Το θέμα της σημερινής επιφυλλίδας ίσως κάποιοι το θεωρήσουν περιθωριακό – καθεαυτό ενδιαφέρει ελάχιστους και προβληματίζει ελαχιστότατους. Γραδάρει ωστόσο (μετράει, κρίνει, αποκαλύπτει) τις διαστάσεις παρακμής της ελλαδικής κοινωνίας. Aναζητάμε άλλοθι για την
κοινωνική – ιστορική παρακμή μας στην οικονομική καταστροφή που ζούμε: λειτουργεί ίσως σαν παραισθησιογόνο η οικονομική καταστροφή – πιστεύουμε πως αν, με οποιονδήποτε τρόπο, ρεύσει χρήμα στη χώρα, θα είμαστε περίπου παράδεισος.
Kάποια, ωστόσο, νομιζόμενα «περιθωριακά» θέματα που τα προσέχουν ελάχιστοι και προβληματίζουν ελαχιστότατους, ενδέχεται να είναι νεοπλάσματα με προδιαγεγραμμένη, εξαιρετικά οδυνηρή, εξέλιξη. Δεν μιλάμε γι’ αυτά ούτε τους δίνουμε σημασία. Iσως, για παράδειγμα, να είναι ένδειξη νέκρωσης της κοινωνικής συνείδησης και ευθύνης, να δηλώνει αφανισμό της «αίσθησης δημοσίου συμφέροντος» (δηλαδή πρωτογονισμό οριστικά παγιωμένο), το γεγονός ότι, σε ολόκληρη τη χώρα, κάποιοι πολίτες (όχι τυχαίος αριθμός) καταστρέφουν τις πινακίδες της Tροχαίας στους δρόμους – σήματα διευκόλυνσης της κυκλοφορίας, κατευθυντήριους δείχτες, αναγραφές τοπωνυμίων και ό,τι άλλο. Δεν πρόκειται για πολιτική διαμαρτυρία ούτε καν για αντικρατιστές ή αντι-εξουσιαστές, πρόκειται για ξεκάθαρη πρόθεση να μπερδευτούν, να ταλαιπωρηθούν, να παραπλανηθούν, να κινδυνεύσουν συνάνθρωποι. Eτσι, «για πλάκα», για τον «χαβαλέ» – ανεπίγνωστη ίσως, αλλά ωμή, κτηνώδης απανθρωπία. Oργανικά γεννήματα αυτής της ψυχοπαθολογικής αντικοινωνικής συμπεριφοράς είναι στη συνέχεια η φοροδιαφυγή, τα «αυθαίρετα», ο χρηματισμός του δημόσιου λειτουργού και τα ατέλειωτα συναφή.
Δεύτερο (χιλιοειπωμένο στις εδώ επιφυλλίδες) παράδειγμα: οι αυτονόητες επιδόσεις μαθητών και φοιτητών σε βανδαλισμούς των κτηρίων της δημόσιας εκπαίδευσης. Oχι μόνο όταν επιδίδονται σε «καταλήψεις», αλλά και όταν απλώς «φοιτούν» μέσα στα κτήρια που τους παρέχει δωρεάν το κράτος. Mε τον μαρκαδόρο, τον σουγιά, το σπρέι, το ελληνόπουλο θα καταστρέψει το θρανίο του, τους τοίχους, τις πόρτες, τα παράθυρα, τα κάδρα διακόσμησης, ό,τι μπορεί από τα όσα δωρεάν του προσφέρει η ελλαδική κοινωνία. Kαι όταν εθισθεί στις καταλήψεις, στις «πορείες», στην παραισθησιογόνο υπερδιέγερση της «μάχης» με τους υπαλλήλους που πληρώνει η κοινωνία για να εξασφαλίζουν την έννομη τάξη («μπάτσους, γουρούνια, δολοφόνους»), το ελληνόπουλο θα πάρει τη βαριοπούλα να συντρίψει μαρμάρινες γλυπτές διακοσμήσεις σε κεντρικά δημόσια κτήρια, με τυφλό πρωτογονισμό που τρομάζει.