Προκαλούν τον Ελληνικό λαό οι επιλογές του Σαμαρά Βενιζέλου για τη νέα
κυβέρνηση, μια πρόκληση που αφορά ακόμα και τα μέλη της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ.
Μια κυβέρνηση που παρά το προεκλογικό
παραμύθι του ολιγομελούς σχήματος ξεπερνά τα
40 μέλη, μια κυβέρνηση με
ανακυκλούμενα πρόσωπα παλιάς κοπής, μια κυβέρνηση που μερικά μέλη της είναι για
γέλια και για κλάματα.
Και μιλάμε εδώ για τον Κυριάκο Μητσοτάκη που χωρίς να έχει κάνει ένα ένσημο στη ζωή
του ( πέρα από κάποιες νομικές υπηρεσίες ελέω μπαμπά πρωθυπουργού), με ανάμειξη του ονόματος του στη γνωστή επίπλωση του γραφείου του από τη ΖΗΜΕΝΣ, έρχεται
με θράσος να επιμένει σε απολύσεις στο Δημόσιο Τομέα, απολύσεις που είτε τις
ονομάσει κινητικότητα, είτε διαθεσιμότητα είτε ούτω πως δεν παύουν να είναι
απολύσεις να είναι το αίμα που ζητά η Τρόικα. Και αυτές, τη στιγμή που
υπηρεσίες στενάζουν, οι πολίτες δεν εξυπηρετούνται, οι συντάξεις χρονίζουν, οι
επικουρικές ξεπερνάν την 5 ετία λόγω έλλειψης προσωπικού και η ανεργία
πλησιάζει το 30%.
Μιλάμε για τον Άδωνη Γεωργιάδη στο πρόσωπο
του οποίου το ανέκδοτο γίνεται εφιάλτης. Με ποιες γνώσεις, με ποιες πολιτικές
θα χειριστεί τα θέματα υγείας όπου τα Νοσοκομεία ρημάζουν, ο δημόσιος τομέας
υγείας απαξιώνεται, η ιδιωτική υγεία μεσουρανεί, ο ΕΠΟΠΥ είναι ετοιμοθάνατος ενώ τα ασφαλιστικά ταμεία
αιμορραγούν εξ αιτίας των μέτρων της κυβέρνησης, της ύφεσης της ανεργίας και
της εισφοροδιαφυγής; Όταν ακόμα χθες η Guardian τον χαρακτηρίζει ως συντηρητικό εξτρεμιστή
που ασχολείται περισσότερο με την εκπομπή
που παρουσιάζει στην οποία εξυμνεί την ένδοξη εποχή της Αρχαίας Ελλάδας;
Το άκρο άωτο της συγκυβέρνησης είναι ο
υπουργός δικαιοσύνης σφόδρα πολέμιος του αντιρατσιστικού νόμου που υποτίθεται
ήθελε ο Βενιζέλος και το ήθελε γιατί υποτίθεται ήταν πολέμιος της Χρυσής Αυγής
προς την οποία γλυκοκοιτάζει ο Σαμαράς. Θεωρεί ο
Βενιζέλος και το ΠΑΣΟΚ ότι δεν τον αφορούν αυτοί οι υπουργοί ότι μπορεί να
συνυπάρχει μαζί τους στο Υπουργικό Συμβούλιο;
Και η πρόκληση συνεχίζεται με τον
αδιάβαστο Χρυσοχοϊδη και τις πρώτες υποτίθεται διαφωνίες γιατί αλλάζουν διοικητές και υποδιοικητές και στην
θέση τους βάζουν αποτυχημένους δικούς τους βουλευτές!.
Μια τέτοια κυβέρνηση δεν μπορεί να πάει
μακριά, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τα μεγάλα προβλήματα, δεν μπορεί να πάρει
τα νέα μέτρα που προβλέπονται για τις αποκλείσεις του προϋπολογισμού και
σίγουρα δεν θα μπορέσει να συγκρατήσει τη λαϊκή οργή βάζοντας μόνιμα κάγκελα
μπροστά στη Βουλή.
Και αυτό το δείχνουν και δηλώσεις του κάθε
καημένου ( όπως ο δικός μας βουλευτής) όπου περιφέροντας την πίκρα της μη
υπουργοποίησης τους δείχνουν παράλληλα την έλλειψη συνοχής των κοινοβουλευτικών
τους ομάδων.
Σίγουρα ο Σαμαράς κάνοντας κεφαλοκλείδωμα
στο ΠΑΣΟΚ εξασφαλίζει μια παράταση πριν τις τελευταίες τους εκλογές. Σίγουρα η
Μέρκελ ανασαίνει προσωρινά πριν τις δικές της εκλογές, σίγουρα ο Βενιζέλος
εξασφαλίζει υπουργοποιούμενος την ασυλία του για τη λίστα Λαγκάρντ, σίγουρα το
ΠΑΣΟΚ βολεύει κάποια στελέχη του που ήρθαν ξανά στην επιφάνεια στοχεύοντας στην
υπουργοποίησή τους αλλά και την κάλυψη των
άλλων κυβερνητικών θέσεων με την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ.
Η
ΔΗΜΑΡ με αφορμή την ΕΡΤ και βλέποντας το αδιέξοδο όπως καταγράφηκε και
στις δημοσκοπήσεις αλλά και των ερχομό χειρότερων μέτρων, χωρίς να μετρήσουμε
εδώ τις δυσάρεστες εκπλήξεις όλων των πολιτών
από την εφορία με τις φετινές φορολογικές δηλώσεις, την έκανε με μικρά
πηδηματάκια. Ελπίζοντας στη διάσωσή της και την κάλυψη εκ μέρους της του χώρου
του ΠΑΣΟΚ.
Ο
Βενιζέλος σώζει προσωρινά τον εαυτό
του από δικαστικές εμπλοκές, συνεχίζει να ζεσταίνει μια υπουργική καρέκλα και
σέρνει το ΠΑΣΟΚ στο βάραθρο. Γιατί το
ΠΑΣΟΚ από τη μεριά του διασώζει μερικά στελέχη του προσωρινά όμως το τέλος της κυβέρνησης θα είναι και το τέλος
του ΠΑΣΟΚ σύμφωνα ακόμα και με κεντρικά του στελέχη.
Η
Ν.Δ. μετά την απορρόφηση των στελεχών του βεβαρημένου ΠΑΣΟΚ θα έχει μόνη
διέξοδο την συνεργασία με την Χρυσή Αυγή με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει για την
δημοκρατία και την ανθρωπιά.
Σε
αυτή την επερχόμενη λαίλαπα, σε αυτή την ιταμή πρόκληση από μέρους Σαμαρά και
Βενιζέλου πρέπει να απαντήσουμε. Με ενότητα, με αγώνα, για την ανατροπή της
κυβερνητικής πολιτικής, κατάργηση του μνημονίου, επαναδιαπραγμάτευση με στόχο
την κατάργηση τουλάχιστον του επαχθούς χρέους, εξόφληση του εναπομείναντος
χρέους με ρήτρα ανάπτυξης, αγώνα για την
παραγωγική ανασυγκρότηση της πατρίδας μας.
Ένας αγώνας που δεν αφορά μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ
δεν αφορά μόνο την Αριστερά ένας αγώνας που αφορά όλους τους Έλληνες, όλους
εκείνους που βλέπουν καθημερινά τα αδιέξοδα και την επερχόμενη καταστροφή από
την ασκούμενη κυβερνητική πολιτική.
Γιατί τελικά το ζήτημα δεν είναι τι κάνει η
κυβέρνηση αλλά τι κάνουμε εμείς για την ανατροπή της.
Κατερίνη
27/6/2013
Αντώνης
Δ. Μάντζιος, οικονομολόγος.
