Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Από όσο είδα και κατάλαβα, μάλλον όχι.
Καταπληκτικό αν σκεφθούμε πως το κόμμα έρχεται πρώτο στις δημοσκοπήσεις – και η χώρα που λέγεται Ελλάς φαντάζεται πως μπορεί να της συμβεί και αυτό.
Αν αφαιρέσουμε τα γνωστά περί «γενικού ξεσηκωμού» και «δημοκρατικής ανατροπής» (πώς συνδυάζονται αυτά τα δύο, άγνωστο) και μερικά ακόμη ανδρεο-γιωργοπαπανδρεϊκά περί λαϊκής συμμετοχής και σοσιαλιστικού μετασχηματισμού και περί εφόδου στο μέλλον για μια νέα μεταπολίτευση (ο λαός στην εξουσία και τα λοιπά) υπάρχουν και κάποιες «λεπτομέρειες» που παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Στο σημείο 5, λοιπόν, αναφέρεται πως «ο δρόμος για την προώθηση της κυβέρνησης της αριστεράς δεν θα είναι στρωμένος με ροδοπέταλα αλλά θα είναι μια σκληρή μάχη».
Τι σημαίνει αυτό; Προφανώς ότι θα αποκαλυφθεί για άλλη μια φορά (δυστυχώς με επίσης επώδυνο τρόπο) ότι λεφτά δεν υπάρχουν.
Όταν, λίγες μέρες αργότερα, δόθηκε στη δημοσιότητα η Διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, υπό τον τίτλο «Τι είναι και τι θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ», φωτιστήκαμε ακόμη περισσότερο – όσοι, βέβαια, θέλαμε να φωτιστούμε.
Αφού πληροφορηθήκαμε ότι «οι καταβολές του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ μπορούν να ανιχνευθούν στο εργατικό και το ευρύτερο λαϊκό κίνημα του τέλους του 19ου αιώνα και των αρχών του 20ού», καθώς και στους… Λαμπράκηδες (!) – αναρωτιέται, βέβαια, κανείς γιατί αυτές οι «καταβολές» δεν είχαν επιβραβευθεί πριν από την κατάρρευση του πελατειακού ΠΑΣΟΚ – και αφού ξαναπληροφορηθήκαμε πως» ο “άλλος κόσμος” που “είναι εφικτός” είναι ο «κόσμος» του σοσιαλισμού με δημοκρατία και ελευθερία», προειδοποιηθήκαμε για άλλη μια φορά πως «μια κυβέρνηση της Αριστεράς δεν μπορεί να υποσχεθεί την άμεση λύση όλων των συσσωρευμένων προβλημάτων. Θα δώσει ωστόσο άμεσα δείγματα γραφής μιας πολύ διαφορετικής πολιτικής, ανοίγοντας τους αντίστοιχους νέους δρόμους»…
Δηλαδή, είναι απολύτως βέβαιο πως θα μας πουν ότι λεφτά δεν υπάρχουν, αλλά να περιμένουμε για δείγματα γραφής που ΘΑ ανοίξουν νέους δρόμους, καθώς όπως λένε, «είμαστε ήδη έτοιμοι να αναμετρηθούμε ακόμη και με τη χειρότερη έκβαση» - έτσι έτοιμος ήταν και ο Γ. Παπανδρέου, αλλά ο λαός δεν ήταν έτοιμος να αποδεχθεί αυτήν την «χειρότερη έκβαση», όπως αποδείχθηκε.
Και όλα αυτά (οι νέοι δρόμοι, τα δείγματα γραφής και τα λοιπά) θα επιχειρηθούν «με επίγνωση μεν των εκάστοτε πραγματικών δυνατοτήτων και των εκάστοτε πραγματικών συσχετισμών, αλλά κρατώντας πάντοτε σταθερό τον στρατηγικό στόχο και αποτιμώντας κάθε φορά τα πράγματα από τη σκοπιά του και υπό το πρίσμα του».
Και επειδή «το έργο του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ δεν περιορίζεται στα σύνορα της χώρας μας», «απαιτείται, παραπέρα, ο εξανθρωπισμός του θεσμικού πλαισίου νομιμοποίησης, παροχής ασύλου και παραχώρησης ταξιδιωτικών εγγράφων στους μετανάστες και στους πρόσφυγες».
Και επομένως, «καλούμε όσους και όσες ζουν και εργάζονται στη χώρα μας»…
Αυτή η φράση στη Διακήρυξη αναφέρεται τέσσερις ολόκληρες φορές!
Δηλαδή, δεν καλούν μόνο τους Έλληνες και τους νόμιμους μετανάστες, αλλά όσους βρίσκονται εδώ γύρω ή πρόκειται να μας επισκεφθούν στο μέλλον, προκειμένου να λάβουν «ταξιδιωτικά έγγραφα»!
(Όταν, βέβαια, μιλάμε για ταξιδιωτικά έγγραφα, προφανώς εννοούμε υπηκοότητα, διότι άλλα ταξιδιωτικά έγγραφα ούτε υπάρχουν, ούτε γίνονται αποδεκτά).
Προφανώς, αυτά περνούν εντελώς απαρατήρητα και ουδόλως σχολιάζονται.
Τα ίδια έγιναν και όταν ο κ. Παπανδρέου στο συγκεκριμένο θέμα αναφέρθηκε προεκλογικά με δυο λέξεις που τα περιλάμβανε όλα (και όλους): «Ένταξη μεταναστών» - και μετά έγινε μπάτε σκύλοι αλέστε και αλεστικά μη δώσετε.
Ούτε τότε το είχε προσέξει κανείς – όπως άλλωστε και πολλά άλλα.
Ας προσέξουν, λοιπόν, όσοι… δεν προσέχουν, διότι τα ίδια έγιναν και με τους εξουσιομανείς κηπουρούς του Παπανδρέου.
Μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου (της κάλπης εν προκειμένω) ουδέν λάθος αναγνωρίζεται…
