Αναλυτικά η συνέντευξη:
Aναστασία πως ξεκίνησες το άθλημα;
Κατάγομαι από ένα μικρό χωριό της Πιερίας την Παλαιόστανη και μεγάλωσα σε ένα λίγο μεγαλύτερο τον Μακρύγιαλο Πιερίας. Η σχέση μου με τον αθλητισμό ξεκίνησε σε πολύ μικρή ηλικία μόλις στα τρία, έβλεπα στην τηλεόραση ενόργανη και προσπαθούσα να κάνω της ασκήσεις μέχρι που “ανάγκασα” τους γονείς μου να με γράψουν σε ένα σύλλογο. Δοκίμασα την τύχη μου και σε άλλα αθλήματα όπως στίβο ποδόσφαιρο μπάσκετ κολύμβηση , διακρίθηκα σε σχολικά πρωταθλήματα και γενικότερα μου άρεσε κάθε μορφή αθλητισμού. Δεν μπορούσε όμως να με κρατήσει κανένα γιατί πάντα μου έλειπε κάτι…. Μου έλειπε η μάχη, ζητούσα από τους γονείς μου να με γράψουν σε κάποιο μαχητικό άθλημα και δεν ήθελαν το θεωρούσαν περιττό και ότι δε θα με βοηθούσε πουθενά εφόσον ήμουν άριστη μαθήτρια και έπρεπε να συγκεντρωθώ μόνο στο σχολείο. Στην Κατερίνη τότε δεν είχε τίποτα ανεπτυγμένο εκτός από πολεμικές τέχνες ασιατικού τύπου, και πουθενά η πυγμαχία που ονειρεύτηκα εγώ . Στα 16 μου άρχισα να πηγαίνω κρυφά σένα από αυτά.. Αλλά για πόσο θα μπορούσα να μείνω σε κάτι που δε με γέμιζε.. Ακολούθησαν κι άλλες τέτοιες δοκιμές χωρίς επιτυχία…
Σταθμός και αλλαγή στη ζωή μου ήταν τα φοιτητικά μου χρόνια στην Αθήνα και η γνωριμία μου με τον Κ Μαυροδάκο Δημήτρη. Με σύστησε ένας φίλος και πήγα λίγο διστακτικά γιατί ύστερα από τόσες δοκιμές είχα γίνει δύσπιστη. Ο κ. Δημήτρης , ο Δάσκαλός μου δηλαδή , άνθρωπος μετρημένος που μιλάει μόνο όταν χρειάζεται και πρέπει μετά από λίγες προπονήσεις μου είπε «το΄χεις, στο χέρι σου είναι να φτάσεις ψηλά κι εγώ είμαι εδώ για ότι χρειαστείς» ήμουν πλέον σίγουρη ότι ανήκω εκεί! Ο δρόμος δεν ήταν εύκολος έπρεπε σε ένα 24ωρο να χωρέσω 12 ώρες δουλειά, προπόνηση και τις σπουδές μου , βέβαια όπου υπάρχει θέληση υπάρχει και ο τρόπος. Έτσι ξεκινήσαμε προπονήσεις στις πέντε το πρωί για να τα προλαβαίνω όλα και ο δάσκαλός μου ήταν εκεί κάθε μέρα πιστός στον λόγο του!
Πότε ξεκίνησαν οι επιτυχίες και άρχισες να απολαμβάνεις τους καρπούς της δουλειάς σου;
Μετά από τόσο σκληρή δουλειά οι επιτυχίες δεν άργησαν να έρθουν οι φιλότιμες προσπάθειες αμείβονται όπως λέει κι ο πατέρας μου… Όσο όμως και να με γέμιζαν τα μετάλλια και οι νίκες υπήρχε κάτι που δε με άφηνε να προχωρήσω όσο θα ΄θελα. Πιστεύω ότι όπως για κάθε πλάσμα στη γη υπάρχει και το κατάλληλο περιβάλλον για να αναπτυχθεί και να ευδοκιμήσει έτσι υπάρχει και για μένα… Ήξερα ότι μόνο αν επέστρεφα στην Β Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Πιερία θα κατάφερνα να ολοκληρώσω αυτό που ξεκίνησα να χτίζω. Έτσι πήρα την απόφαση.
Πως αποφάσισες να επιστρέψεις στην Πιερία;
Επιστρέφοντας στην Πιερία οι δυσκολίες ήταν πολλές οι αποστάσεις μεγάλες και η κατάσταση στη χώρα μας χειροτέρευε. Το πιο κοντινό εξειδικευμένο γυμναστήριο πυγμαχίας και kick-boxing ήταν στην Θεσσαλονίκη πράγμα που δε μου επέτρεπε να προπονούμε όσο συχνά θα έπρεπε. Όλα αυτά με οδήγησαν στο να αποφασίσω να κάνω τη δική μου σχολή. –Ναι το ξέρω δύσκολη εποχή για ανοίγματα- Βέβαια για μένα υπήρχε και μία ακόμα δυσκολία, είμαι γυναίκα και σ’ένα ανδροκρατούμενο χώρο όπως τα μαχητικά αθλήματα δε σου δίνεται εύκολα το περιθώριο ανάπτυξης και ιδιαίτερα σε μικρές πόλεις όπως η Κατερίνη, το να είσαι γυναίκα προπονήτρια του kick boxing και της πυγμαχίας δεν είναι κάτι συνηθισμένο, συνεπάγεται της καθημερινής απόδειξης της αξίας σου, δε φτάνουν ούτε τα μετάλλια ούτε οι διακρίσεις. Αλλά κι αυτό είναι μια μάχη που πρέπει να δώσω και φαίνεται να έχει θετική έκβαση αφού μετά το πρώτο μάθημα η αμφισβήτηση έχει εξαφανιστεί.
Κάποιοι άνθρωποι που σε βοήθησαν σε αυτή την προσπάθεια;
Στην προσπάθειά μου αυτή έπρεπε να βρω τους «συμμάχους» μου και κάποιον να προπονεί εμένα γιατί όσο καλός προπονητής και να είσαι όταν κάνεις πρωταθλητισμό χρειάζεσαι προπονητή. Ο δάσκαλός μου με σύστησε στον κ Γιώργο Σαργιαννίδη προπονητή του συλλόγου Σ.Π.Α.Θ. και προέδρου της Ε.Ο.Μ.Α. (Ελληνική Ομοσπονδία Μαχητικών Αθλημάτων) ,ο οποίος ανέλαβε να με προπονεί . Έτσι ξεκίνησε ένας νέος κύκλος για μένα, μέσω της σχολής προπονητών της Ε.Ο.Μ.Α. εμπέδωσα τις εμπειρικές μου γνώσεις σαν αθλήτρια και καταρτίστηκα επιστημονικά σαν προπονήτρια κι έχω την καθοδήγηση που μπορεί να χρειαστώ σε οτιδήποτε αφορά τα μαχητικά αθλήματα..
Μπορείς να μας αναφέρεις κάποιους λόγους που θα πρέπει να στραφεί η νεολαία στα μαχητικά σπορ;
Το kick boxing είναι πλέον αναγκαιότητα, τα χρόνια που θα ακολουθήσουν θα είναι δύσκολα ήδη είναι, η εγκληματικότητα αυξάνεται, όλοι θα πρέπει να μπορούμε να προστατέψουμε τον εαυτό μας αλλά και τους ανθρώπους μας.. Με χαροποιεί ιδιαίτερα όταν έρχονται γονείς και θέλουν να μάθουν τόσο αυτοί όσο και τα παιδιά τους… Διδάσκω σε τρία χωριά της Πιερίας και στην Αλεξάνδρεια Ημαθίας ευελπιστώ σύντομα να διδάσκω στα διπλάσια ώστε να γνωρίσουν το άθλημα όσοι το δυνατόν περισσότεροι και ιδιαίτερα ο κόσμος της επαρχίας που είναι δυσκολότερο να μετακινείτε στα αστικά κέντρα και η Πιερία έχει κυρίως χωριά.
Τελικά το έχει ο Έλληνας στο γονίδιο του;
Οι Έλληνες καταγόμαστε από γενιά Πολεμιστών , και μεγαλώνουμε όλοι κάτω απ τη σκιά του Ολύμπου, «βαριά κληρονομιά» η μάχη είναι στο DNA μας, και στη ζωή όλα κερδίζονται με ιδρώτα αίμα και θυσίες Γι αυτό δεν υπάρχει κατά τη γνώμη μου καταλληλότερη επιλογή από το kick boxing την Πυγμαχία και το ΜΜΑ τόσο για άσκηση ,γιατί γυμνάζουν όλες της μυικές ομάδες , όσο και για αυτοάμυνα αλλα, και για σμίλευση προσωπικότητας και να μην ξεχνάμε και την αρχαιοελληνική καταγωγή τους. Κλείνοντας θα πω ότι παρά τις δυσκολίες που συνάντησα στην πορεία μου ήμουν τυχερή γιατί έχω προπονητές που μπορώ να βασίζομαι, εύχομαι και οι αθλητές μου να λένε και για μένα το ίδιο στο μέλλον...
http://www.fightsports.gr/
