Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Διότι αν λάβουμε υπ’ όψη μας όσα λέει ο κ. Ραγκούσης τον τελευταίο καιρό, το μοναδικό κόμμα που κυβέρνησε μεταπολιτευτικά την Ελλάδα είναι η Νέα Δημοκρατία, οι μόνοι ένοχοι σ’ αυτή τη χώρα είναι ο Καραμανλής και ο Σαμαράς, ο δε Άκης Τσοχατζόπουλος ήταν υπουργός της… Νέας Δημοκρατίας!
Ο ίδιος δε, ήταν εντελώς απών από τη χώρα τα τελευταία χρόνια, δεν είχε καμιά συμμετοχή, δεν χρημάτισε γραμματέας του κόμματος από το οποίο αποχώρησε, δεν ήταν αυτός που συνόδευε τον κ. Παπανδρέου στις συναντήσεις του με οικονομικούς παράγοντες τον Φεβρουάριο του 2009, δεν υπήρξε επικεφαλής του προεκλογικού αγώνα για τις ευρωεκλογές, δεν είχε πάντα την πρωτοκαθεδρία – ακόμη και σε μια ειδική ομάδα για τη… γρίπη!
Δεν ήταν αυτός που προεκλογικά δήλωνε με απόλυτη βεβαιότητα (Ημερησία, 29-30 Αυγούστου 2009) πως «ο πολίτης ξέρει τα προβλήματα και εμείς δηλώνουμε πως μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε. Έχουμε προσδιορίσει με ακρίβεια τις πηγές χρηματοδότησης του προγράμματός μας: Εξοικονόμηση πόρων από τις σπατάλες, αξιοποίηση των ευρωπαϊκών κονδυλίων, πολιτική που θα δημιουργεί ανάπτυξη και πλεόνασμα, δίκαιη φορολογική πολιτική».
Αφού ήξερε τι να κάνει, τώρα γιατί διαμαρτύρεται; Δεν είχε αναλάβει τη σωτηρία της χώρας από την καταστροφή;
Γι’ αυτό άλλωστε δεν συνέχισε να είναι τόσο απαραίτητος και μετά τις εκλογές του Οκτωβρίου 2009.
Ήδη από τις 8 Οκτωβρίου, υπερυπουργός Εσωτερικών πλέον, μετείχε σε ένα άτυπο μίνι υπουργικό συμβούλιο (κηπουρών) που θα αντικαθιστούσε τον πρόεδρο, όταν θα έλειπε έξω για δουλειές.
Ως χαλίφης στη θέση του χαλίφη, πραγματοποίησε συναντήσεις με Σημίτη, Στεφανόπουλο, Κύρκο και Πεπονή, ως άνθρωπος – ορχήστρα έδινε λύσεις σε όλα τα θέματα – ακόμη και ιντερνετική διαβούλευση για τις… κρατικές λιμουζίνες οργάνωσε.
Μετά οργάνωσε τον «Καλλικράτη», βρέθηκε στην πρώτη γραμμή των περιφερειακών εκλογών και κρατούσε πάντα για τον εαυτό του τον ρόλο του πρωθυπουργεύοντος.
Τον Σεπτέμβριο του 2010, τέθηκε επικεφαλής συντονιστικού κυβερνητικού σχήματος, τον Νοέμβριο του 2010 ορίστηκε μέλος της πρωθυπουργεύουσας τριανδρίας (μαζί με τον κ. Παπακωνσταντίνου, τον οποίο όψιμα αποκήρυξε λόγω Λίστας Λαγκάρντ, η οποία μάλιστα μόλις είχε παραληφθεί), δεν έλειψε από καμιά κυβέρνηση, ακόμη και όταν ο μέντοράς του εγκατέλειψε την πρωθυπουργία: Υπουργός Εσωτερικών, υπουργός Μεταφορών, ακόμη και αναπληρωτής υπουργός Άμυνας!
Και δεν έπαψε ποτέ να εκδίδει χαιρέκακες ανακοινώσεις.
Τον Οκτώβριο του 2011 πανηγύρισε για τη διαγραφή Λυμπερόπουλου από τη Νέα Δημοκρατία με επίσημη ανακοίνωση του υπουργείου Μεταφορών
Τον περασμένο Οκτώβριο παραιτήθηκε από το ΠΑΣΟΚ, ενώ κατά την ομιλία του σε ημερίδα της Ένωσης Αποφοίτων της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης κατήγγειλε την σημερινή κυβέρνηση ως κυβέρνηση… αντιμεταρρύθμισης, υποστηρίζοντας πως «αυτό που σήμερα συντελείται, όχι μόνον δεν είναι προώθηση των μεταρρυθμίσεων, αλλά είναι η αναίρεση, η δηλητηρίαση και ο αργός θάνατος όσων έχουν πραγματοποιηθεί τα τελευταία χρόνια».
Τώρα, με αφορμή τις δηλώσεις Λοβέρδου περί μνημονίου, αντί να καθίσει κάτω και να πάρει τις δάφνες, αποφάσισε να επιτεθεί και πάλι.
Δεν διαφωνούσε, λέει, με προσφυγή σε μηχανισμό με συμμετοχή του ΔΝΤ, αλλά με προσφυγή αποκλειστικά στο ΔΝΤ.
Διότι ο τριμερής μηχανισμός στήριξης ήταν κατά τη γνώμη του η μόνη εφικτή λύση.
Επειδή, λέει, την Ελλάδα «την οδήγησαν στο μνημόνιο, στην τρόικα και στο ΔΝΤ αυτοί που την χρεοκόπησαν. Και την Ελλάδα την χρεοκόπησαν: Αυτοί που επί χρόνια 35 της μεταπολίτευσης λεηλατούσαν τα δημόσια ταμεία και υπερχρέωναν τις νέες γενιές» - δηλαδή και το κόμμα του!
Αυτοί που σήμερα βρίσκονται προφυλακισμένοι, κατηγορούμενοι για μίζες, διαφθορά και ανεντιμότητα – δηλαδή πρωτοκλασάτοι του κόμματός του!
Αλλά κυρίως του φταίει ο Καραμανλής, που προεκλογικά είπε πως λεφτά δεν υπάρχουν – σε αντίθεση με τον ίδιο και τους ομοίους του που έλεγαν πως «λεφτά υπάρχουν»!
Και του φταίει και ο Σαμαράς, που έριξε έξω το κράτος επειδή… πρόλαβε να κάνει όλους τους διορισμούς της γης μέσα σε λίγους μήνες!
Κυρίως, όμως, ο Σαμαράς του φταίει επειδή διαφώνησε με το πρώτο μνημόνιο και τώρα πρέπει να διαχειριστεί τις αποφάσεις των κηπουρών, που στο μεταξύ είχαν λάβει έξι δόσεις δανείων βάσει του μνημονίου, το οποίο οδήγησαν τη χώρα δυσφημώντας τη συστηματικά και κλείνοντας τις αγορές.
Και για να τελειώνουμε:
Αυτή η περί ΔΝΤ συζήτηση είναι ανούσια και εκτός τόπου και χρόνου.
Ούτε ο κ. Λοβέρδος, ούτε ο κ. Ραγκούσης, ούτε κανένας άλλος μπορούσαν να αποτρέψουν τη συμμετοχή του ΔΝΤ, όσο κι’ αν διαφωνούσαν.
Διότι η συμμετοχή του ΔΝΤ σε οποιοδήποτε μελλοντικό μηχανισμό στήριξης είχε αποφασιστεί ήδη από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Νοεμβρίου 2008.
Όποιος αποφάσιζε να πάει σε μηχανισμό στήριξης, όφειλε να γνωρίζει πως σ’ αυτόν θα συμμετείχε οπωσδήποτε το ΔΝΤ.
Και επομένως όφειλε να φροντίσει να μην πάει, αποφεύγοντας να μιλάει για Τιτανικούς και χρεοκοπίες και παίρνοντας από την αρχή τα μέτρα που είχε εξαγγείλει ο Καραμανλής τον Σεπτέμβριο του 2009, στη ΔΕΘ.
Αλλά τότε είχαν όλοι φρίξει με το πάγωμα των μισθών, διότι… λεφτά υπήρχαν.
Και ο κ. Ραγκούσης ήταν ένας από αυτούς που θα τα έβρισκαν.
Στην τελευταία του ανακοίνωση, όμως, ο κ. Ραγκούσης μας λέει πως «την εποχή που δεν υπήρχε κανένας σχετικός θεσμός στην Ε.Ε. ήμουν κι εγώ αντίθετος σε προσφυγή της Ελλάδας αποκλειστικά στο ΔΝΤ, "ΤΑ ΝΕΑ - Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 2010, σελ. 5».
Δηλαδή, είχε γίνει υπουργός, πρωθυπουργεύων, παντοκράτωρ, αλλά δεν γνώριζε πως ο μηχανισμός υπήρχε, είχε αποφασιστεί από τον Νοέμβριο του 2008 και σ’ αυτόν θα προσφεύγαμε – οπότε τα λόγια ήταν περιττά και τότε και σήμερα.
Με τέτοια άγνοια, όλοι καταλαβαίνουμε γιατί χρεοκοπήσαμε.
