Η
|
αναζήτηση νέων αγορών και ενεργειακών πηγών καθώς και υπερπαραγωγή αγαθών οδηγεί σε νέα υπερεθνικά μορφώματα και ηπειρωτικές ολοκληρώσεις[1]. Αυτός ο προσανατολισμός οδηγεί σε πρακτικές που δεν εξυπηρετούν τη συναδέλφωση των περιοχών
που συμμετέχουν. Άλλωστε κανένας ηγέτης, μέσα στα διεθνή συμβούλια δεν ασχολήθηκε με τη δημιουργία κοινού βιοτικού επιπέδου των λαών, ενώ όλοι ασχολούνται με κοινούς μακροοικονομικούς στόχους (π.χ. την πορεία το ΑΕΠ).
Η λογική των εκπροσώπων του ευρωμηχανισμού στήριξης είναι ταυτισμένη με την τακτική των γαιοκτημόνων και των εισπρακτόρων στις αυτοκρατορίες και δεν έχει καμιά σχέση με τις ανάγκες των πολιτών στις σύγχρονες κοινωνίες. Η συλλογή των φόρων και η επιβίωση των ισχυρών είναι θέμα που ενδιαφέρει όλους όσους βρίσκονται στην εξουσία, από την αρχαιότητα έως σήμερα.
Κανείς δεν ασχολήθηκε με κάτι διαφορετικό, άρα ούτε η Christine Madeleine Odette Lagarde, ούτε ο Poul Mathias Thomsen δεν ασχολήθηκε με το ευρωπαϊκό όραμα, μαζί με την Angela Dorothea Merkel ενδιαφέρονται να επιβάλλουν εντολές που δε διανοείται να επιβάλλει ο Λευκός Οίκος στις ομόσπονδες πολιτείες[2] που διαθέτουν σημαντικά περιθώρια αυτονομίας. Αυτό σημαίνει ότι, χωρίς την ομοσπονδιακή δομή των Η.Π.Α, οι ευρωπαϊκές χώρες έχουν πολύ λιγότερα περιθώρια και πολλές περισσότερες παρεμβάσεις με ελάχιστη δυνατότητα πολιτικής και δημοσιονομικής απόκλισης.
Δυστυχώς, αυτό δεν έγινε αντιληπτό από τους λαούς, ότι η λειτουργία της Ευρώπης μεταλλάχθηκε και έγινε από μια κοινωνία εθνών σε μια δημοσιονομική ελεγκτική μηχανή, όπου μαζεύει φόρους, χρηματοδοτεί πιστωτικά ιδρύματα, επιβάλλει μέτρα και κοστολογεί την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Ούτε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ούτε ο Ανδρέας Παπανδρέου, ούτε ο Χέλμουτ Σμιτ, ούτε ο Χέλμουτ Κολ, ούτε η Μάργκαρετ Θάτσερ, ούτε ο Ντε Γκωλ κ. α επιχείρησαν να προκαλέσουν τέτοιο πλήγμα στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.
Αντίθετα, οι σύγχρονοι πολιτικοί της Ευρώπης επιχειρούν να πλήξουν κάθε ευρωπαϊκό όραμα πλήττοντας τον ευρωπαϊκό θεσμό, που είναι από τους λίγους που επιβιώνουν ακόμη, μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού. Στο όνομα της Ευρώπης επιχειρούν την αποσύνθεση, όπως στο όνομα του Χριστού έκαναν τις Σταυροφορίες. Η λογική της διεθνούς επιτροπείας έφερε κάποιους υπαλλήλους μεσαίου βεληνεκούς να ολοκληρώσουν την αποσύνθεση των κοινωνιών, ζητώντας φόρους από ανέργους, απαιτώντας φόρους από κλειστές επιχειρήσεις, απαιτώντας την κρατική ή εθνική περιουσία στο όνομα μιας διεθνούς τοκογλυφίας.
Σε λίγο καιρό θα αντικατασταθούν και οι ανεπαρκείς πολιτικοί εκπρόσωποι, όχι γιατί υπεράσπισαν τους λαούς, αλλά γιατί δεν είχαν ικανές δημοσιονομικές επιλογές σε βάρος των ίδιων των λαών. Ο πολιτικός Μεσαίωνας της Σύγχρονης Ευρώπης θα βάλει το διαχειριστικό Διευθυντήριο και πολιτικούς τοποτηρητές σε κάθε χώρα που δεν αποφέρει οικονομικά μεγέθη. Η πολιτική ηγεσία των χωρών πρέπει να βγει από τον παραμορφωτικό καθρέφτη των Βρυξελλών και να επαναπροσδιορίσει την πολιτική της.
Δρ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Α ΔΡΟΓΙΔΗΣ Επικοινωνία
Διδάκτωρ Ιστορίας Παν/μίου Paris 1 Pantheon Sorbo Βασιλ. Ηρακλείου 26 54624 Θεσσαλονίκη
τ. Υπότροφος Unesco 2310241502 φαξ 2310241514 κιν. 6973315622
[1] ΑΠΟ ΤΗ ΝΕΑ ΕΥΡΩΠΗ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΖΩΝΗ ΤΗΣ ΜΕΡΚΕΛ (τόμος α΄) εφημ. ΕΠΕΝΔΥΤΗΣ 12.01.2013 Η περιπλάνηση της «Ευρωπαϊκής Ιδέας» σελ.7
