Απόδοση στη νεοελληνική:
Είπεν ο Κύριος την εξής παραβολήν: «Εβγήκε ο γεωργός δια να σπείρη τον σπόρον του. Και ενώ έσπερνε, μερικοί σπόροι έπεσαν κοντά εις τον δρόμον και καταπατήθηκαν και τα πτηνά του
ουρανού τους έφαγαν· άλλοι έπεσαν εις πετρώδες έδαφος και όταν εφύτρωσαν, εξεράθηκαν, διότι δεν είχαν υγρασίαν· άλλοι έπεσαν ανάμεσα στα αγκάθια και όταν φύτρωσαν τα αγκάθια, τους έπνιξαν τελείως· και άλλοι έπεσαν εις καλόν έδαφος και εφύτρωσαν και απέδωκαν εκατό φορές περισσότερον καρπόν». Ενώ έλεγε αυτά, εφώναξε, «Εκείνος που έχει αυτιά δια να ακούη, ας ακούη».
Οι μαθηταί του τον ερωτούσαν τι σημαίνει η παραβολή αυτή. Και εκείνος είπε, «Σ’ εσάς έχει δοθή το να γνωρίσετε τα μυστήρια της βασιλείας του Θεού, αλλ’ εις τους λοιπούς δίδονται με παραβολές, δια να κυττάζουν αλλά να μη βλέπουν και να ακούουν αλλά να μη καταλαβαίνουν. Η παραβολή αυτή σημαίνει τα εξής; Ο σπόρος είναι ο λόγος του Θεού· εκείνοι που έπεσαν κοντά εις τον δρόμον είναι οι άνθρωποι που άκουσαν, έπειτα έρχεται ο διάβολος και αφαιρεί τον λόγον από την καρδιά τους, δια να μη πιστέψουν και σωθούν. Εκείνοι δε που έπεσαν εις το πετρώδες έδαφος, είναι οι άνθρωποι που όταν ακούσουν, δέχονται με χαράν τον λόγον αλλά δεν έχουν ρίζαν· προσωρινώς πιστεύουν και τον καιρόν της δοκιμασίας απομακρύνονται. Εκείνο που έπεσε στα αγκάθια, είναι εκείνοι που άκουσαν αλλ’ εις τον δρόμον τους συμπνίγονται από τας φροντίδας και τον πλούτον και τας ηδονάς του βίου και ο καρπός τους δεν ωριμάζει. Εκείνο δε που έπεσεν εις το καλόν έδαφος εῑναι εκείνοι που με καρδιά καλή και αγαθή ακούουν τον λόγον, τον διατηρούν και καρποφορούν με υπομονήν».
Πρωτότυπο:
Εἶπεν ὁ Κύριος την παραβολήν ταύτην· «ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ. καὶ ἐν τῷ σπείρειν αὐτὸν ὃ μὲν ἔπεσε παρὰ τὴν ὁδόν, καὶ κατεπατήθη, καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατέφαγεν αὐτό· καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐπὶ τὴν πέτραν, καὶ φυὲν ἐξηράνθη διὰ τὸ μὴ ἔχειν ἰκμάδα· καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐν μέσῳ τῶν ἀκανθῶν, καὶ συμφυεῖσαι αἱ ἄκανθαι ἀπέπνιξαν αὐτό. Καὶ ἕτερον ἔπεσεν εἰς τὴν γῆν τὴν ἀγαθήν, καὶ φυὲν ἐποίησε καρπὸν ἑκατονταπλασίονα. Ταῦτα λέγων ἐφώνει· ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω.
Ἐπηρώτων δὲ αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· τίς εἴη ἡ παραβολὴ αὕτη. Ὁ δὲ εἶπεν· ὑμῖν δέδοται γνῶναι τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, τοῖς δὲ λοιποῖς ἐν παραβολαῖς, ἵνα βλέποντες μὴ βλέπωσι καὶ ἀκούοντες μὴ συνιῶσιν. Ἔστι δὲ αὕτη ἡ παραβολή· ὁ σπόρος ἐστὶν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ· οἱ δὲ παρὰ τὴν ὁδόν εἰσιν οἱ ἀκούσαντες, εἶτα ἔρχεται ὁ διάβολος καὶ αἴρει τὸν λόγον ἀπὸ τῆς καρδίας αὐτῶν, ἵνα μὴ πιστεύσαντες σωθῶσιν. Οἱ δὲ ἐπὶ τῆς πέτρας οἳ ὅταν ἀκούσωσι, μετὰ χαρᾶς δέχονται τὸν λόγον, καὶ οὗτοι ρίζαν οὐκ ἔχουσιν, οἳ πρὸς καιρὸν πιστεύουσι καὶ ἐν καιρῷ πειρασμοῦ ἀφίστανται. Τὸ δὲ εἰς τὰς ἀκάνθας πεσόν, οὗτοί εἰσιν οἱ ἀκούσαντες, καὶ ὑπὸ μεριμνῶν καὶ πλούτου καὶ ἡδονῶν τοῦ βίου πορευόμενοι συμπνίγονται καὶ οὐ τελεσφοροῦσι. Τὸ δὲ ἐν τῇ καλῇ γῇ, οὗτοί εἰσιν οἵτινες ἐν καρδίᾳ καλῇ καὶ ἀγαθῇ ἀκούσαντες τὸν λόγον κατέχουσι καὶ καρποφοροῦσιν ἐν ὑπομονῇ.»
