του οικονομολόγου Αντώνη Δ. Μάντζιου
Ας ελπίσουμε και θα δείξει… Έτσι τιτλοφορεί το κείμενό του προς τις εφημερίδες ο φίλος από παλιά Αντώνης Νταγλιούδης.
Ας ελπίσουμε και θα δείξει. Αναφέρεται στις προσδοκίες που μπορεί να υπάρχουν από την
συγκυβέρνηση Ν.Δ. , ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ.Ας ελπίσουμε και θα δείξει… Έτσι τιτλοφορεί το κείμενό του προς τις εφημερίδες ο φίλος από παλιά Αντώνης Νταγλιούδης.
Ας ελπίσουμε και θα δείξει. Αναφέρεται στις προσδοκίες που μπορεί να υπάρχουν από την
Ας ελπίσουμε και θα δείξει. Θα μπορούσε κάποιος να το είχε πει και με την κυβέρνηση Παπανδρέου, την κυβέρνηση Παπαδήμου, με την κάθε κυβέρνηση.
Ας ελπίσουμε, με την έννοια της προσδοκίας ευτυχούς κατάληξης, και θα δείξει. Σαν να λέμε «και βλέπουμε».
Μου μοιάζει με εφησυχασμό, με παραίτηση από την καθημερινή διεκδίκηση, με απεμπόληση του δικαιώματος των πολιτών να διαφωνούν, να αγωνίζονται, να προστατεύουν την ζωή τους. Σαν να έχουμε το δικαίωμα να ψηφίζουμε και μετά να περιμένουμε κοιτώντας από μακριά και ελπίζοντας.
Ελπίζοντας, κατά τις υποσχέσεις, ότι θα βγούμε στις αγορές το 2010 , μετά το 2011, το 2013, τώρα το 2015, αργότερα θα μας λένε το 2018 με σίγουρο μετά το 2040.
Ελπίζοντας ότι με τις θυσίες μας σε μισθούς και συντάξεις, σε απολύσεις , σε χαράτσια θα ανορθωθεί δήθεν η οικονομία.
Να πουλήσουμε την ΔΕΗ, τον ΟΣΕ, τις Τράπεζες, το νερό, τα φιλέτα, ελπίζοντας ότι θα βγούμε από την κρίση.
Κλείνοντας τα αυτιά σε όσους μιλάνε για παραπέρα βάθεμα της κρίσης, για την εξίσωση μνημόνιο = άτακτη χρεοκοπία = δραχμή, σε όλους όσους λένε ότι τα λεφτά μας πάνε σε ένα βαρέλι δίχως πάτο, με την ανεργία στο 25%, με τους υπουργούς μας να κάθονται σούζα και κλαρίνο στους ξένους ελεγκτές, υπομένοντας τις ειρωνείες της Λαγκάρντ, την κυνικότητα του Σόιμπλε και την αυταρχικότητα της Μέρκελ.
Βεβαίως και ελπίζουμε. Ελπίζουμε όμως μέσα από τον αγώνα μας, μέσα από την αντίσταση στα μέτρα του μνημονίου, μέσα από την προστασία της δημόσιας περιουσίας, με την αγωνιστική μας αλληλεγγύη στους συνανθρώπους μας, στον αγώνα μας για την οικονομική ανόρθωση της πατρίδας μας, μέσα από τους μικρούς και τους μεγάλους μας αγώνες. Όχι για να δείξει αλλά για να κερδίσουμε.
Τηρουμένων των αναλογιών και λόγω της σοβαρότητας των επιπτώσεων του μνημονίου φοβόμαστε ότι και όταν μπαίναν στην Αθήνα οι Γερμανοί πολλοί ήλπιζαν, με μάταιη ελπίδα ακόμα και όταν μάζευαν τα κουφάρια των πεινασμένων με τα κάρα. Και τότε ήλπιζαν, μια ελπίδα που χρειαζόταν μεν αλλά ήταν χωρίς αποτέλεσμα αν δεν συνοδευόταν με τον αγώνα για την αποτίναξη του φασιστικού ζυγού, έναν αγώνα που έδωσε ο Ελληνικός λαός κατά των Γερμανών ελπίζοντας στο αποτέλεσμα του αγώνα τους.
Ακόμα και ο δεμένος στις γραμμές του τραίνου μπορεί να ελπίζει ότι θα προλάβει να σταματήσει το τραίνο ο μηχανοδηγός, ότι θα χαλάσει η μηχανή από θεϊκό χέρι, ότι θα επέμβει ο Σούπερμαν ότι θα ….. Αυτό που πρέπει να κάνει όμως είναι να προσπαθεί να λυθεί, να μετακινηθεί από τις γραμμές ελπίζοντας ότι θα καταφέρει με τις προσπάθειές του να γλυτώσει.
Σήμερα δεν είμαστε στο 2009. Σήμερα γνωρίζουμε τις επιπτώσεις του μνημονίου. Σήμερα γνωρίζουμε ότι το μνημόνιο οδηγεί στην ύφεση, η ύφεση στην ανεργία, στην μείωση των εσόδων του Δημοσίου, και μέσα από ένα φαύλο κύκλο, στην αύξηση του χρέους και στο βάθος στην άτακτη χρεοκοπία.
Η προηγούμενη βουλή είχε φοβερή μνημονιακή πλειοψηφία. Δεν άντεξε όμως γιατί ο λαός ήταν κατά του μνημονίου. Σε αυτές τις εκλογές ο λαός ψήφισε πάλι κατά του μνημονίου και συντριπτικά κατά των μέτρων του μνημονίου αρκούμενος υπό πίεση σε ριζική επαναδιαπραγμάτευση κατά τις προεκλογικές εξαγγελίες.
Καμιά κυβέρνηση ακόμα και όλων των κομμάτων δεν μπορεί αλλά και δεν έχει την πολιτική νομιμοποίηση να εφαρμόζει τα μέτρα του μνημονίου κόντρα στην διάθεση των πολιτών, κόντρα στο δίκαιο, κόντρα στην ηθική.
Και σε αυτή την επέλαση των βάρβαρων μέτρων ανεξάρτητα του πόσοι ντόπιοι τα υποστηρίζουν είμαστε υποχρεωμένοι να προτάξουμε τον αγώνα μας, την αλληλεγγύη μας, την ενότητά μας, ελπίζοντας, και βάσιμα, ότι αυτός ο αγώνας θα φέρει τη νίκη μας.
Η ελπίδα λοιπόν στον αγώνα του λαού μας.
Οι καιροί οι μενετοί.
