Οι παλιές αγάπες μένουν γιατί "χορεύουν" careless whisper

Μας το έστειλε ο Λευτέρης Θεοδωρακόπουλος..... Ευχαριστούμε πολύ

«Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς δεν άντεξαν στο χθες και χάθηκαν», τι γίνεται όμως το παρόν στρέφει τις σκέψεις σου πάλι σε αυτές;

Σίγουρα οι υποψήφιες νέες δεν φτάνουν να αγγίξουν καν τον πήχη που εσύ ορίζεις, σίγουρα
νιώθεις μπλεγμένος σε ένα κουβάρι συναισθημάτων που δεν θες να δραπετεύσεις, γιατί έμαθες  να περπατάς μεθυσμένος ως την άκρη του ουρανού και να ακούς μόνο το χτύπο από την καρδιά της αγαπημένης σου, θες να προσγειώνεσαι στην παραλία και τη σιωπή να σπάει μόνο ο ήχος του κύματος, θες να τη φιλάς στη βροχή και να χάνεσαι μαζί της όπως το νερό που γίνεται ένα με τη γη...

Συνήθισες σε αυτά και τώρα δεν μπορείς να συμβιβαστείς με τις «γκόμενες» με τα ακριβά αρώματα, τα επώνυμα ρούχα, τα trendy παπούτσια και τη Louis Vitton, είσαι αλλού, δεν ανήκεις σε αυτόν τον έρωτα που θυμίζει ραγισμένο γυάλινο πύργο.

Δεν μπορείς να διασκεδάσεις και να παρασυρθείς στο ρυθμό μιας μουσικής που δεν σου κάνει κέφι επειδή το επιτάσσει η μόδα, θες να είσαι στο πιο ψηλό σημείο της πόλης και να χορεύεις το careless whisper και μάλιστα από απόσταση από την ντάμα σου και αυτό από την αμηχανία που προκαλεί ο έρωτας...

Δεν γουστάρεις τις ρηχές γκόμενες που στο παίζουν έξυπνες προσπαθώντας να κρύψουν την ανασφάλεια τους, γιατί δεν μπορούν να καταλάβουν τη δική σου ψυχή. 

Δεν θα καταλάβουν ποτέ την υπέρβαση σου, στην προσπάθεια σου να ανασύρεις από τη ψυχή τους συναισθήματα που ίσως δεν ένιωσαν ποτέ και όμως εσύ ξέρεις πως είναι κρυμμένα μέσα τους.

 Προσπαθείς, προσπαθείς και τελικά το μόνο που καταφέρνεις είναι να χαλιέσαι εσύ που αναζητάς την συνέχεια του ονείρου σου μέσα από μάτια της νέας υποψήφιας αγαπημένης και τελικά τι κερδίζεις;

Απογοήτευση, θυμό και πόνο ένα κοκτέιλ συναισθημάτων που σε γυρίζει πίσω και αναζητάς την ευτυχία όταν τη ζούσες. Μια ζωή που πάει με την όπισθεν, μια καρδιά που θέλει να ερωτευτεί και κολλάει σε παλιές φωτογραφίες και εσύ να αναρωτιέσαι πως η ευτυχία έχει χωρέσει μέσα σε αυτές...Μια γενιά που η μισή  είναι χαμένη σε παλιές φωτογραφίες και άλλη μισή κάτω από τα φερμουάρ των Luis Vitton και στο βάθος απέραντη μοναξιά. Όσο για την ευτυχία αυτή πια μόνο στα λεξικά υπάρχει...και στο παρελθόν!Αλλά μη το βάλετε κάτω, χορέψτε και σήμερα το carelesswhisper από απόσταση και ίσως οι φωτογραφίες ξεχαστούν...Αφήστε τη ζωή να σας εκπλήξει!