καλύτερο. Οι συζητήσεις για όσα συμβαίνουν είναι πλέον παντού. Σε κάθε
σπίτι σε κάθε καφετέρια που μέχρι χθες δεν είχαν ξανακουστεί παρόμοιοι κοινωνικοί προβληματισμοί, σε κάθε ευκαιρία ψάχνουμε να μιλήσουμε, πιο πολύ για να σιγουρευτούμε ότι δεν είμαστε μόνοι στη μοναξιά της ανασφάλειας που έχει βυθίσει την Ελλάδα στο σκοτάδι. Την Ελλάδα. Αυτή τη χώρα που έχει ανάγκη σήμερα να χαμογελάσει για κάτι δικό της. Ένα δικό της κατόρθωμα που δεν είναι η στείρα προέκταση της ιδέας ενός γείτονα ή ενός ταλαίπωρου συνοδοιπόρου.
Αγανάκτησε λοιπόν και η Ελλάδα που ψάχνει να βρει τον εαυτό της μέσα από είδωλα που δεν της μοιάζουν. Απεχθές χρέος, ελικόπτερα, νύχτες μαγικές, αγανακτισμένοι και η κατάσταση χαμένη. Χαμένη γιατί μέσα στα πολλά χάνεται η ουσία και η ροή της σκέψης. Πηγές χωρίς κανένα κύρος προπαγανδίζουν και διαμορφώνουν απόψεις σε μια κοινωνία που δείχνει παραδομένη στο ψέμα ικετεύοντας για την ελπίδα.
Καταρχήν αυτό που θεωρώ σημαντικό είναι να μπορέσουμε να κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη χωρίς αυταπάτες και να ορίσουμε τι μπορεί να κάνει ο καθένας για να θυμηθούμε το άρωμα της αισιοδοξίας. Οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι το σύστημα στο οποίο ζούμε είναι απρόσωπο και οι ψεύτες του σήμερα θα δώσουν τη θέση τους σε κλώνους τους. Πολλοί είναι οι κλώνοι που το άρωμα εξουσίας τους έχει μετατρέψει σε μαϊντανούς ή έμμεσα συναινετικούς ρήτορες.
Προσπάθησα να δω το κίνημα των αγανακτισμένων τι μπορεί να σημαίνει για όλα όσα θέλω να ελπίζω. Ήταν και αυτό κάτι όχι δικό μας, εμπνευσμένο από τους Ισπανούς που κάποιοι τους χαρακτήρισαν επαναστάτες ή εξεγερμένους. Για να βάλουμε όμως τα πράγματα στη θέση τους η επανάσταση όταν συνδυάζεται με αλκοόλ χόρτο και κιθάρα, μάλλον της ταιριάζει ο χαρακτηρισμός "ανάγκη για επικοινωνία". Η κίνηση των Ισπανών δεν ήταν χτύπημα στο κατεστημένο και ούτε απέφερε και κάποιο καρπό μέχρι τώρα. Αυτοί που αποφασίζουν για εμάς δε φοβούνται τόσο την αγανάκτησή μας, όσο την πραγματική πνευματική μας αφύπνιση που θα μας απομακρύνει από αυτούς. Φυσικά και δε κρίνω τον αντίκτυπο των συγκεντρώσεων αυτών που σαν κίνηση τη θεωρώ θετική και ελπιδοφόρα, όμως είναι εύκολο ο αγανακτισμένος γυρίζοντας σπίτι του να νοιώσει απογοητευμένος και ανίκανος να εκφράσει όλα όσα θέλει μέσα από τη λεκτική του εκτόνωση. Πρέπει να σκεφτούμε τι είναι αυτό που θέλουμε να πάρει τη θέση του σήμερα. Εγώ θα ήθελα να δω άτομα που αντέχουν να μιλάνε την αλήθεια. Άτομα που κινούνται με γνώμονα το κοινό καλό και όχι τις ματαιοδοξίες που εμπεριέχει ο ξύλινος λόγος. Νέους που έκλεισαν την ομορφιά τους στους τοίχους του δωματίου τους ή πολίτες που τα λόγια τους ήταν τόσο απλά και κατανοητά που δε μπόρεσαν να αποφέρουν χειροκρότημα από τα σκαμπανευάσματα της φωνής. Θέλω να δω άτομα που ξέρουν να αξιολογούν καταστάσεις και δεν είναι αγύριστα κεφάλια μέσα σε ένα τόσο περίπλοκο περιβάλλον.
Δε μ'αρέσει να κατακλύζεται η καθημερινότητά μου από κοράκια που προσπαθούν να βγουν οι νικητές μιας κρίσης που δεν έχουμε το ίδιο μερίδιο ευθύνης ως κοινωνία. Τέλος προσπαθώντας να ισορροπήσουμε στα εφήμερα προβλήματα έχουμε αφήσει σε δεύτερη μοίρα την εκπαίδευση που είναι η μόνη διέξοδος για ένα καλύτερο μέλλον. Αν πρέπει να επαναστατήσουμε για κάτι είναι για μια παιδεία καινούργια, που θα προτείνουμε εμείς. Μια παιδεία τελείως καινούργια που θα αποτελεί χτύπημα στο απρόσωπο σύστημα που μας καταπίνει. Μόνο με αυτό τον τρόπο θεωρώ ότι σε βάθος δεκαετιών θα είμαστε χαρούμενοι για τον τόπο που ζούμε και για τον πολιτισμό που παράγουμε και δε δανειζόμαστε από το χθες.
http://dinatomirmigi।blogspot।com/
