Μπροστά στην αδιέξοδη, για το λαό, πορεία της χώρας μας
Του Δημήτρη Τσιμούρα
Οι καλά σχεδιασμένες ανατροπές στο εισοδημά μας και στις λαϊκές κατακτήσεις
γενικότερα, με αφορμή την κρίση, άλλαξαν ουσιαστικά τη ζωή μας. Τα σχέδια μας ανατράπηκαν, οι διέξοδοι στένεψαν, τα ονειρά μας διακόπηκαν βίαια. Μεγάλη είναι η απελπισία αλλά και η αγανάκτηση που διακατέχει, εδώ και καιρό, ένα πολύ μεγάλο κομμάτι των πολιτών της χώρας μας.
γενικότερα, με αφορμή την κρίση, άλλαξαν ουσιαστικά τη ζωή μας. Τα σχέδια μας ανατράπηκαν, οι διέξοδοι στένεψαν, τα ονειρά μας διακόπηκαν βίαια. Μεγάλη είναι η απελπισία αλλά και η αγανάκτηση που διακατέχει, εδώ και καιρό, ένα πολύ μεγάλο κομμάτι των πολιτών της χώρας μας.
Η μόνη υπολογίσιμη αξία, αλλά και ο μοναδικός στόχος όσων σχεδιάζουν την πορεία της οικονομίας, είναι το κέρδος. Τα πάντα πουλιούνται και τα πάντα αγοράζονται. Έννοιες όπως εργασία, αξιοπρέπεια, συνέπεια λόγων και έργων, εντιμότητα, μόρφωση, εθνικός πλούτος, πατριωτισμός, πατρίδα, εθνική ανεξαρτησία και άλλες, θεωρούνται πλέον από αυτούς που κυβερνούν έννοιες μιας άλλης εποχής. Αυτοί δε, που έχουν την απόλυτη ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση, κάνουν το παν για να συσκοτίσουν ακόμη περισσότερο τα πράγματα. Κάνουν το παν για να αποσείσουν τις ευθύνες τους και να τις φορτώσουν στους εργαζόμενους και στη συνέχεια με απύθμενο θράσος στο όνομα τώρα πλέον της κρίσης, να συνεχίσουν με μεγαλύτερη ένταση την ίδια πολιτική. Πολιτική, η οποία με μαθηματική ακρίβεια μας οδηγεί σε συνθήκες σύγχρονης σκλαβιάς.
Οι κυβερνώντες, για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, το πρώτο που έκαναν ήταν να επιρρίψουν τις ευθύνες στους εργαζόμενους, γιατί, όπως είπαν, είχαν υψηλούς(!), μισθούς, ξόδευαν πολλά(!) και αυτό είχε σαν συνέπεια… να διογκώνονται τα χρέη των κρατικών ταμείων. Μάλιστα ζήτησαν να αλλάξουν οι εργαζόμενοι νοοτροπία, να περιορίσουν τις απαιτήσεις τους και να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα, ώστε η οικονομία μας να γίνει ανταγωνιστική, εννοώντας, χωρίς να το κατονομάζουν ανταγωνιστική σε σχέση με εκείνες τις χώρες των οποίων οι μισθοί δεν ξεπερνούν τα 300 ευρώ(!)
Η απάντηση ότι οι ευθύνη δεν ανήκει στους εργαζόμενους και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά και οι έχοντες την πολιτική εξουσία, προκύπτει από μία μικρή αναδρομή, τουλάχιστον στα τελευταία 25 χρόνια, όπου διαρκώς περνούσαμε από τούνελ σε λιτότητες και από λιτότητες σε τούνελ. Και μάλιστα, είναι γνωστό αυτό, ότι ένα πολύ υψηλό ποσοστό, πάνω του 20% του πληθυσμού, είχε… εισοδήματα πολύ κάτω του ορίου της επίσημης φτώχειας! Αυτός ήταν και ο λόγος που οι κυβερνήσεις, προκειμένου να κάμψουν τις λαϊκές αντιδράσεις, υπόσχονταν για το μέλλον φώς στο τούνελ, υπόσχονταν ότι οι θυσίες τους από τις συνεχείς λιτότητες θα έπιαναν τόπο. Έτσι παραπλανούσαν συνειδητά τους εργαζόμενους, ενώ αυτές ανεμπόδιστες στην ουσία, συνεπικουρούμενες και από τον εργοδοτικό και κυβερνητικό «συνδικαλισμό», ακολουθούσαν τον δρόμο που ήδη είχε χαραχτεί από τους οικονομικά ισχυρούς και που οδηγούσε τα πράγματα στο σημερινό για τους εργαζόμενους αδιέξοδο.
Τα όποια παραδείγματα χρησιμοποιούσαν και χρησιμοποιούν για πραγματικά υψηλούς μισθούς, που οι ίδιοι τους έδωσαν, αφορούν μια μικρή μερίδα διευθυντικών στελεχών, στελεχών που τους είναι απαραίτητα για την υλοποίηση της πολιτικής τους. Είναι γεγονός ότι οι εκάστοτε εξουσίες στους άμεσους συνεργάτες τους εξασφάλιζαν και συνεχίζουν να εξασφαλίζουν αδρές αμοιβές. Αυτό δεν είναι τυχαίο, αλλά δεν αφορά στο ελάχιστο την συντριπτική πλειοψηφία των εργαζόμενων. Εκμεταλλευόμενη η κυβέρνηση ανάλογα παραδείγματα γενικεύει βάζοντας στο ίδιο τσουβάλι εργαζόμενους και διευθυντικά στελέχη. Τα ΜΜΕ και οι «έγκριτοι δημοσιογράφοι» στη συνέχεια αναλαμβάνουν να πείσουν το λαό ότι οι υψηλές αμοιβές αφορούν ένα πολύ μεγάλο κομμάτι των εργαζόμενων και όχι ελάχιστα υψηλόβαθμα στελέχη. Έτσι με αυτήν την τακτική πετυχαίνουν ταυτόχρονα δύο στόχους, αφ ενός τους καθιστούν τους εργαζόμενους υπεύθυνους για τα άδεια ταμεία και το χρέος της χώρας, αφ’ ετέρου δημιουργούν αντιπαραθέσεις μεταξύ τους, αποπροσανατολιζοντάς τους από το στόχο και τις αιτίες που γενούν αυτά τα προβλήματα, συσκοτίζοντας έτσι τη σκληρή πραγματικότητα.
Ένα άλλο «επιχείρημα» που χρησιμοποιούν οι κυβερνώντες και οι συνεργοί τους, για να δικαιολογήσουν την σημερινή κατάσταση, είναι το φαινόμενο της υπερκατανάλωσης χρημάτων, που προέρχονταν από τραπεζικό δανεισμό. Είναι γεγονός ότι οι τράπεζες, που ασύδοτα λειτουργούν, έδιναν και συνεχίζουν να δίνουν δάνεια σε καταναλωτές με τοκογλυφικά επιτόκια, τα οποία χρησιμοποιήθηκαν και για την αγορά αγαθών, που δεν ήταν απαραίτητα για τις ανάγκες τους. Όμως η κατανάλωση που προέρχονταν από δανεισμό, έστω και αλόγιστο σε κάποιες περιπτώσεις, δεν έχει καμία σχέση με το έλλειμμα στα έσοδα των κρατικών ταμείων. Στη συγκεκριμένη περίπτωση οι μεν τράπεζες εξασφάλιζαν υψηλά κέρδη, μιλάμε για εκατομμύρια ευρώ κάθε μέρα, τα δε δημόσια ταμεία, εξ αιτίας του φόρου προστιθέμενης αξίας (ΦΠΑ), αλλά και άλλων φόρων λόγω της κατανάλωσης, περισσότερες εισπράξεις. Αυτή η κατανάλωση, η οποία αποκλειστικά επιβάρυνε την τσέπη του καταναλωτή, είχε και σαν θετικό αποτέλεσμα να κρατά πολλές μικρές επιχειρήσεις «ζωντανές» και να υπάρχει δουλειά για πολλούς εργαζόμενους. Τώρα, αν ένα μέρος των δανειοληπτών δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις που αναλάμβανε απέναντι στις τράπεζες, υπήρχε έτοιμο το νομικό πλαίσιο και η τράπεζα με μεγάλη ευκολία και άνεση έβγαζε σε πλειστηριασμό ό,τι είχε και δεν είχε ο «οφειλέτης» και του το έπαιρνε! Τα ιλιγγιώδη κέρδη των τραπεζών αποδεικνύουν περίτρανα ότι οι τράπεζες, είτε έτσι είτε αλλιώς, πάντα κέρδιζαν.
Αυτή η κατευθυνόμενη άποψη είχε αποδέκτες. Είναι αρκετοί οι εργαζόμενοι, που, αν και ποτέ δεν είχαν έστω και μια μικρή σχετική οικονομική άνεση, τους δημιουργήθηκε η αίσθηση της συνυπευθυνότητας για το τεράστιο δημόσιο χρέος! Έτσι πολλοί από αυτούς, που ποτέ δεν είχαν και δεν έχουν καμία ευθύνη για τα οικονομικά του κράτους και το χρέος που «έχουμε» σαν χώρα, αισθάνθηκαν την υποχρέωση για την αποπληρωμή του! Και εκεί στόχευε και η θρασύτατη δήλωση του Αντιπροέδρου της Κυβέρνησης «όλοι μαζί τα φάγαμε». Και βέβαια, αν όλοι είναι ένοχοι, είναι φυσικό ότι δεν χρειάζεται να ψάχνουμε για τον ένοχο!
Αλλά και για τα δύο επόμενα χρόνια μετά το 2008, οι τράπεζες έχουν ισχυρά κέρδη, όπως δείχνουν τα στοιχεία που οι ίδιες δίνουν στη δημοσιότητα.
Εθνική Τράπεζα: Πάνω από τις προβλέψεις αποδείχθηκαν τα καθαρά κέρδη της Εθνικής για το 2010, σύμφωνα με την "Η", τα οποία ανήλθαν σε 485 εκ. ευρώ, ενώ για το 2009 ανήλθαν στα 971 εκ. ευρώ!("Η" Online 23/3 17:4)
Alpha bank: Τα 349,8 εκ. ευρώ κέρδη της το 2009 μετά εκτάκτων φόρων ή στα 392 εκ. ευρώ προ εκτάκτων φόρων ύψους 42,4 εκ. ευρώ έδειξαν ότι η Alpha bank έχει διαμορφώσει ένα σταθερό ισολογισμό.( Banking news 17/03/10 -11:01), ενώ για το 2010 σύμφωνα με την "Η", τα καθαρά κέρδη ανήλθαν σε 148,7 εκ. ευρώ το 2010 ("Η", Online 22/3 17:27). ( Και ενώ μιλάμε για κέρδη προκλητικά, για εκ. ευρώ την ημέρα την στιγμή που έχουν καταδικάσει τον κόσμο ακόμη και στην πείνα, τα ΜΜΕ, έντυπα και ηλεκτρονικά, αυτό που κυρίως προβάλλουν είναι τη μείωση των κερδών τους και όχι τα ίδια τους τα κέρδη!)
ΔΕΗ: Στα 557,9 εκ. ευρώ διαμορφώθηκαν τα κέρδη μετά από φόρους της ΔΕΗ το 2010, έναντι 693,3 εκ. ευρώ το 2009. (www.capital.gr) (Αυτά είναι τα κέρδη μιας επιχείρησης, η οποία ως ένα βαθμό ελέγχεται ακόμη από το Δημόσιο και έχουν οι κυβερνώντες βάλει ως άμεσο στόχο, να την ξεπουλήσουν μια ώρα νωρίτερα!)
ΟΤΕ: Ο πρώην δημόσιος οργανισμός κοινής ωφέλειας, που στην ουσία σήμερα είναι υπό Γερμανικό έλεγχο- η Deutsche Telekom ήδη κατέχει το 30% των μετοχών- με πολύ υψηλή κερδοφορία. Μια πρώην κρατική και πάντα κερδοφόρα επιχείρηση. Ήδη τις πρώτες 90 ημέρες του 2011, όπως η ίδια η επιχείρηση ανακοίνωσε, μέσα στη βαθιά κρίση, κατέγραψε κέρδη 30,2 εκ. ευρώ. Και όμως είναι στις άμεσες προτεραιότητες της κυβέρνησης να πουλήσει και το τελευταίο 20% που ανήκει στο Ελληνικό Δημόσιο.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτά. Μέρες κρίσης, στα 450 εκατ. ευρώ τα καθαρά κέρδη της Coca Cola 3Ε το 2010 σημειώνοντας αύξηση 8% έναντι του προηγούμενου έτους!
Επίσης στο αστρονομικό ποσό των 600 δισ. ευρώ φέρεται να ανέρχεται το ύψος των καταθέσεων που έχουν Έλληνες επιχειρηματίες στην Ελβετία, τρεις φορές περισσότερα από τις καταθέσεις τους στην Ελλάδα, (δύο φορές περίπου παραπάνω από το Δημόσιο χρέος!), σύμφωνα με δημοσίευμα του γερμανικού περιοδικού Der Spiegel.(
Και ενώ οι τράπεζες και οι μεγάλες επιχειρήσεις, σύμφωνα με τα στοιχεία που οι ίδιες ανακοινώνουν, συνεχίζουν να κερδίζουν «νόμιμα» τεράστια ποσά, ποιος ήταν ο λόγος του κρατικού δανεισμού για την ενισχυσή τους; Και μάλιστα με τοκογλυφικό επιτόκιο και με τους επαίσχυντους όρους του μνημονίου; Και βέβαια, από πού προήλθαν τα αστρονομικά αυτά κέρδη τους και πού πήγαν τα… λεφτά; Γιατί οι τράπεζες έχουν συνεχώς πρόβλημα… ρευστότητας;
Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, από την κυβερνητική πλειοψηφία και τους συνοδοιπόρους της, ψηφίζεται και άλλο νομοσχέδιο για την παραπέρα ενίσχυση των τραπεζών! Καθημερινά λοιπόν επιβεβαιώνεται και μάλιστα με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι νόμος είναι τα κέρδη των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων! Προκειμένου δε να εξασφαλιστούν αυτά δεν δίστασαν, κυβερνώντες και άρχουσα τάξη, να οδηγήσουν σ’ αυτή την κατάντια την ίδια την πατρίδα μας και προχωρώντας αδίστακτα, ακόμη παραπέρα, να εκποιούν όσο-όσο τον δημόσιο πλούτο της και να υπονομεύουν ό,τι έχει απομείνει από την εθνική μας ανεξαρτησία, απεμπολώντας κυριαρχικά μας δικαιώματα, τα οποία στην ουσία τα εκχωρούν σε… «εχθρούς» και «φίλους»!
Και για να συσκοτίσουν ακόμα περισσότερο τα πράγματα, προβάλλουν σαν… άλλη μια βασική αιτία της κατάστασης τη φοροδιαφυγή ατόμων με μεγάλα εισοδήματα. Προτιμούν την αυτογελοιοποίηση, δείχνοντας ακόμη ένα δένδρο, προκειμένου να κρύψουν ένα ολόκληρο δάσος.
Ανακοινώνουν, επιλέγοντας πάντα κατάλληλη χρονική περίοδο, ότι στο… στόχαστρο της εφορίας είναι μεγαλοφοροφυγάδες, γιατροί του Κολωνακίου και άλλοι επαγγελματίες, που δήλωναν πολύ μικρά, σε αντίθεση με τα πραγματικά τους εισοδήματα! Σκοπός τους να δείξουν ότι το κράτος του «δικαίου» δεν κάνει διαχωρισμούς, άρα ο σταυρός σηκώνεται… από όλους και επομένως δεν υπάρχει λόγος για αντιδράσεις και διαμαρτυρίες. Και εδώ έρχεσαι να τους ρωτήσεις γιατί δεν τους πιάνατε τόσα χρόνια; Ούτε γι αυτό το πραγματικό γεγονός είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι, όπως αφήνουν να εννοηθεί!
Βέβαια, στα «επικοινωνιακά» τρικ είναι άφθαστοι. Χρησιμοποιούν κάθε μέθοδο, προκειμένου να αποπροσανατολίσουν το λαό. Πάντα σε «κατάλληλες» στιγμές, συλλαμβάνουν «τρομοκράτες», αξιοποιούν προβοκάτσιες, προβάλλουν τα ασήμαντα για μεγάλα. Κι άμα τους τύχει και κανένας βασιλικός γάμος, δεν τον αφήνουν να πάει χαμένος!
Κοντά σε όλα τα άλλα, σαν βασικό τους εργαλείο έχουν και την τρομοκρατία σε συνδυασμό με τα ασύστολα ψεύδη που εκτοξεύουν. Μόλις προχθές ο πρωθυπουργός στη βουλή, ούτε λίγο ούτε πολύ είπε όλα αυτά γίνονται και παίρνουμε το δάνειο, για να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις και σε δύο μέρες μετά από αυτήν την τοποθέτηση, ψηφίζουν στη βουλή νομοσχέδιο για την ενίσχυση των τραπεζών, ενόψει της επόμενης δόσης του…δανείου, που αναμένεται να εγκρίνει το κλιμάκιο της τρόικας. Η ντροπή γι αυτούς πλέον είναι μια άγνωστη έννοια, γιατί είναι γνωστό ποιοι ενισχύονται με τα αργύρια του «δανείου» και όλα αυτά βέβαια πάντα στο όνομα της λεγόμενης ανταγωνιστικότητας. Ενώ μισθωτοί, συνταξιούχοι, αλλά και άλλες κατηγορίες εργαζόμενων ακόμη και άνεργων με τις μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις που τους επιβλήθηκαν, με την πέρα από κάθε λογική αύξηση της φορολογίας, με τις τραγικές και απαράδεκτες περικοπές σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ήδη σηκώνουν στις πλάτες τους «δημόσιο χρέος» και «δάνειο». Πληρώνουν και θα πληρώνουν εσαεί κάτι για το οποίο ούτε ευθύνη φέρουν, αλλά ούτε και τους αφορά! Αυτός είναι και ο λόγος που άρχουσα τάξη, κυβέρνηση και συνεργοί, προσπαθούν να εμφυτεύσουν στους εργαζόμενους την ευθύνη, έστω την συνυπευθυνότητα για τη σημερινή κατάσταση εξαθλίωσης, στην οποία οι ίδιοι έφεραν την χώρα και τους ίδιους τους εργαζόμενους.
Και βέβαια δεν περιορίζονται στη λεκτική τρομοκρατία. Ολόκληρους μήνες, για παράδειγμα, τα ΜΑΤ πολιορκούσαν τους κατοίκους της Κερατέας. Γίναμε μάρτυρες απρόκλητων και βάρβαρων επιθέσεων ενάντια στους κατοίκους της, που αγωνίζονταν για το αυτονόητο, να μην γίνει η περιοχή τους σκουπιδότοπος και μάλιστα για τα κέρδη ενός μεγαλοεπιχειρηματία! Συνεχώς σε κάθε λαϊκή κινητοποίηση γινόμαστε μάρτυρες προβοκατόρικων ενεργειών, αλλά και άγριων επιθέσεων από τα όργανα της κρατικής τρομοκρατίας και καταστολής. Ιδιαίτερα στη γενική απεργία στις 11/5/11 η βαρβαρότητα των ΜΑΤ ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Από τα βίντεο που κυκλοφόρησαν γίναμε μάρτυρες αγριοτήτων, ξυλοδαρμών και ποδοπατημάτων ακόμη και σε διαδηλωτές που ήταν πεσμένοι στο δρόμο, χωρίς να έχουν τη δυνατότητα υπεράσπισης της σωματικής τους ακεραιότητας. Ήδη ένας διαδηλωτής χαροπαλεύει στο νοσοκομείο. Και αναρωτιέσαι με ποιο τρόπο «εκτρέφονται» αυτά τα όργανα της εξουσίας, ώστε να βγάζουν τόσο μίσος και τέτοια αγριότητα ενάντια σ’ αυτούς που αγωνίζονται ειρηνικά για το αυτονόητο, για δουλειά, για ασφάλιση, για αξιοπρεπείς μισθούς, για εργασιακά δικαιώματα, για κοινωνική δικαιοσύνη;
Όμως επειδή καταλαβαίνουν ότι το ποτήρι της λαϊκής οργής κοντεύει να ξεχειλίσει και να εκδηλωθεί αυτή πιο δυναμικά και πιο οργανωμένα, οι άνθρωποι του συστήματος, προκειμένου να ανακόψουν αυτήν την πορεία, εκτός των άλλων, δεν διστάζουν να κάνουν και ένα βήμα παραπέρα. Να εκθέσουν ακόμη και τους πρωταγωνιστές αυτής της πορείας του λαού προς την εξαθλίωση, τους άμεσους δικούς τους συνεργάτες, για να ικανοποιήσουν, όσο βέβαια αυτό είναι δυνατόν, το κοινό αίσθημα.
Με την ουσιαστική συμβολή των ΜΜΕ κατόρθωσαν να πείσουν ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας μας να δεχθεί ότι μία από τις κύριες αιτίες της σημερινής κατάστασης είναι τα σκάνδαλα και οι μίζες των πολιτικών. Και προκειμένου να φράξουν κάθε διέξοδο για τους εργαζόμενους αναπαράγουν διαρκώς ότι όλοι το ίδιο είναι! Όμως αν η ανάγκη για αποπροσανατολισμό και εκτόνωση των λαϊκών στρωμάτων μεγαλώσει ακόμη περισσότερο, δεν θα διστάσουν και κάποιους δικούς τους να τους διαπομπεύσουν, στελνοντάς τους ακόμη και στη φυλακή. Λίγο πριν την ανακοίνωση των νέων πιο βάρβαρων μέτρων, που ήδη έχουν έτοιμα, φέρνουν προς εξέταση στη βουλή το σκάνδαλο με τα υποβρύχια. Στη συγκεκριμένη περίπτωση γνωρίζουν πολύ καλά ότι πέρα από τις υπαρκτές προσωπικές ευθύνες, ουσιαστικά όλοι τους βαρύνονται από τις ευθύνες αυτού του σκανδάλου, αφού το κόμμα τους κυβερνούσε τότε. Αυτοκατηγορούνται στην ουσία οι ίδιοι, με το να παραπέμπουν σε εξεταστική επιτροπή της Βουλής ως κατηγορούμενο ένα πρώην πρώτης γραμμής στελεχός τους και παρά λίγο πρωθυπουργό της χώρας μας!
Και βέβαια δεν έχουν κανένα πρόβλημα στο όνομα του… «δικαίου» να εκθέσουν πρώην στελέχη τους, σαν μιζαδόρους, λαμόγια, ανθρώπους των σκανδάλων και της αρπαχτής. Όμως και εδώ η λαθροχειρία της γενίκευσης έχει ξεχωριστή θέση. Σαν συνέχεια του «όλοι μαζί τα φάγαμε», ακολουθεί το «όλοι το ίδιο είμαστε»!
Συχνά πυκνά ακούγεται εκείνο για τους τριακόσιους(!) της βουλής, βάζοντας στο ίδιο τσουβάλι δικαίους και αδίκους. Εκείνους που πραγματικά προωθούσαν τα συμφέροντα των εργαζόμενων τα οποία εδώ και δύο δεκαετίες, ιδίως μετά την συμφωνία του Μάαστριχτ, βάλλονταν οργανωμένα και με σχεδιασμό. Ταυτίζουν με τους εαυτούς τους εκείνους που ενημέρωναν, φώναζαν, πάλευαν, αγωνίζονταν, προειδοποιούσαν τον λαό, ότι το καράβι οδηγείται σε ξέρα και ο ίδιος ο λαός σε σύγχρονα σκλαβοπάζαρα!
Βέβαια, καμία κυβέρνηση από τη συμφωνία του Μάαστριχτ και μετά, με την οποία έμπαινε στόχος να οδηγηθούν τα πράγματα έως εδώ, δεν θα είχε τη δυνατότητα να εφαρμόσει αυτή την σκανδαλώδη αντιλαϊκή πολιτική, αν δεν είχε τη «συνδικαλιστική κάλυψη». Δεν είναι βέβαια τυχαίο που επέλεξε να προωθήσει σήμερα ως κυβέρνηση η άρχουσα τάξη το «Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό κίνημα». Εκτιμά ότι ο έλεγχος των συνδικάτων, που έχει σε μεγάλο βαθμό, ουσιαστικά βοήθησε και θα συνεχίζει να βοηθά στην προώθηση της πολιτικής της. Πάντα οι πλειοψηφίες στα τριτοβάθμια συνδικαλιστικά όργανα, αλλά και σε μία σειρά ομοσπονδίες, που ελέγχονταν από τους κυβερνητικούς συνδικαλιστές έβαζαν πλάτες, για να περνούν κάθε φορά τα κυβερνητικά μέτρα. Ακόμη και τις απεργίες που οι ίδιες εξάγγειλαν τις υπονόμευαν, άφηναν στο απυρόβλητο την εργοδοσία και …εξασφάλιζαν συνεχή λιτότητα για τους εργαζόμενους, με τις συλλογικές συμβάσεις τους, τα συμφέροντα των οποίων υποτίθεται ότι «εκπροσωπούσαν». Και επειδή ούτε οι κυβερνήσεις, αλλά ούτε και οι εργοδοσίες ήταν αχάριστες, εξασφάλιζαν σε αυτά τα συνδικαλιστικά στελέχη ιδιαίτερα προνόμια. Σήμερα όμως, που η αγανάκτηση των πολιτών κορυφώνεται, αυτοί που τους δωροδοκούσαν, δεν διστάζουν πλέον, με στόχο πάντα να συσκοτίσουν τις πραγματικές αιτίες που μας οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση, να τους εκθέσουν. Πολλές τηλεοπτικές εκπομπές και «έγκυροι» δημοσιογράφοι αποκαλύπτουν σκάνδαλα και μίζες κυβερνητικών συνδικαλιστών. Κανέναν όμως από αυτούς δεν εγκαλούν για τις ευθύνες του ως συνεργού στην υλοποίηση των εκάστοτε κυβερνητικών επιλογών, ενώ ήταν ξεκάθαρο ότι με μαθηματική ακρίβεια οδηγούσαν στο σημείο της σημερινής κατάντιας.
Όμως όσο και να θέλουν να μας επιβάλλουν σαν απόλυτα σωστές τις παραπάνω «διαγνώσεις» το γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν είναι έτσι και με πλήρη συνείδηση ακολουθούν και τώρα την πολιτική που μας οδήγησε σ’ αυτό το «χάλι» και μάλιστα με μεγαλύτερη ένταση. Σε πλήρη συντονισμό όλων των κυβερνήσεων της ΕΕ η ίδια πολιτική εφαρμόζεται σε όλες τις χώρες. Εφαρμόζεται επειδή υπάρχουν και εκεί κλέφτες, λαμόγια πολιτικοί και συνδικαλιστές που τα παίρνουν;
Και ενώ ήδη έχουμε υποβληθεί σε απίστευτες θυσίες μέσα σε ένα χρόνο, αντί να έχουμε, όπως οι ίδιοι ισχυρίζονταν, αποκλιμάκωση του χρέους, αυτό αυξήθηκε! Σύμφωνα με τα στοιχεία που οι ίδιοι ανακοίνωσαν η αύξηση ήταν 30 δις ευρώ, όσο δηλαδή και το κόστος του μνημονίου! Ταυτόχρονα η επίσημη ανεργία τον Φεβρουάριο του 2011 πλησιάζει το 16%, σπάζοντας κάθε προηγούμενο ρεκόρ! Αν συνεχιστεί λοιπόν η ίδια πορεία, την επόμενη χρονιά η αύξηση του χρέους θα είναι πολύ μεγαλύτερη και πάει λέγοντας. Και σε απλή μετάφραση, ποτέ δεν πρόκειται να ξεχρεωθεί ο Ελληνικός λαός, αν ακολουθηθεί αυτή η πορεία, τη στιγμή μάλιστα που φημολογείται ότι ετοιμάζονται και για νέο δάνειο! Αυτό εξ άλλου επιδιώκουν και αυτοί, να είναι ο ελληνικός λαός εσαεί χρεωμένος άρα και εσαεί υποταγμένος.
Αυτό θέλει η άρχουσα τάξη και όσοι διαπράττουν κατά συρροήν εθνικά εγκλήματα, με την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, των κερδοφόρων επιχειρήσεων του δημοσίου, που τις απαξιώνουν πρώτα για να μειώσουν το τίμημα της εκποίησης. Με την εκχώρηση των δρόμων, των λιμανιών, των αεροδρομίων, των γεφυρών των φιλέτων γης, των ορυκτών μας, των πάντων, που ακούνε στο όνομα δημόσιος πλούτος.
Σαν φάρμακο, από όλους τους συνοδοιπόρους αυτής της πορείας, προβάλλεται σ’ όλους τους τόνους η «ανάπτυξη». Στο όνομα λοιπόν αυτής της …περίφημης «ανάπτυξης» δικαιολογούν τα πάντα.
Άλλαξαν δραματικά τις εργασιακές σχέσεις, μείωσαν και συνεχίζουν να μειώνουν την αξία της εργατικής δύναμης, εκχωρούν σημαντικές στρατηγικές υποδομές, καθώς και πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας μας σε μεγάλους ντόπιους και ξένους… επενδυτές. Φορτώνουν εξ ολοκλήρου την αποπληρωμή του δημόσιου χρέους σ’ αυτούς που δεν έχουν καμία ευθύνη για αυτό. Τα παραδείγματα που έχουμε όμως από άλλες χώρες με ανάλογη πορεία είναι δραματικά. Ενώ σ’ αυτές τις χώρες υπάρχει ανάπτυξη, ενώ η ανεργία και ο πληθωρισμός τείνουν στο μηδέν, οι εργαζόμενοι ζουν σε καθεστώς εξαθλίωσης. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι αυτό της Ισλανδίας και της Γουατεμάλας*.
Σ’ ένα τέτοιο σκηνικό σήμερα βρίσκεται και η χώρα μας. Ακόμη κι αν η οικονομία της ανακάμψει, ακόμη κι αν ακολουθήσει τροχιά ανάπτυξης, σε καμιά περίπτωση δεν θα ανακοπεί η πορεία προς την εξαθλίωση ενός σημαντικού τμήματος της ελληνικής κοινωνίας. Άρα όσοι για παράδειγμα εκτιμούν ότι μετά την κρίση οι μικροεπιχειρήσεις τους θα ακολουθήσουν μια άλλη από τη σημερινή πορεία, κάνουν μεγάλο λάθος. Δεν χωράει το σύστημα πλέον τέτοιες επιχειρήσεις, αυτές ήδη έχουν προγραφεί εξ αρχής και θα κλείσουν. Όταν μάλιστα συμβεί αυτό και θα συμβεί σύντομα, οι ιδιοκτήτες τους (όσοι έχουν δανειστεί) θα είναι υπερχρεωμένοι στις τράπεζες, με υποθηκευμένα και τα τελευταία περιουσιακά τους στοιχεία! Αλλά ούτε και οι μισθοί, οι συντάξεις, η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, οι όποιες ασφαλιστικές δικλείδες προστασίας για τους εργαζόμενους υπήρχαν, θα επανέλθουν, έστω στα επίπεδα που υπήρχαν, πριν την καταιγίδα των βαριά αντιλαϊκών μέτρων, που πάρθηκαν με αφορμή την κρίση.
Αρχή και τέλος της κρατικής προπαγάνδας θα είναι η συνεχής διατήρηση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας, άρα και της εξαθλίωσης των εργαζόμενων. Είναι αυτονόητο ότι για να παραμείνουμε ανταγωνιστικοί, εφόσον γίνουμε, οι μισθοί μας δεν θα μπορούν να ξεπερνούν τους μισθούς των ήδη εξαθλιωμένων βορείων γειτόνων και εταίρων μας. Αυτήν την έννοια έχει η στόχευση για ανταγωνιστικότητα, η οποία θα σημάνει για τους εργαζόμενους μισθούς των 200 με 300 ευρώ το μήνα! Εξ άλλου μας το τονίζουν με κάθε ευκαιρία ότι πρέπει να… αλλάξουμε νοοτροπία και συνήθειες! Κάποτε έλεγαν στους εργαζόμενους, όταν μεγαλώσει η «πίτα» θα πάρετε και εσείς μεγαλύτερο κομμάτι. Τώρα αυτό δεν λέγεται ούτε για αστείο. Δεν θα έχουν όλοι μερίδιο στην «πίτα». Το αφεντικό εντελώς ανεξέλεγκτο, αφού δεν υπάρχει πλέον απολύτως καμία προστασία για τον εργαζόμενο, θα κανονίζει την ποσότητα των «τριμάτων της πίτας» που θα του χορηγεί, ίσα-ίσα για να είναι ικανός για δουλειά και την επόμενη μέρα. Άρα να μην έχει κανείς μας λοιπόν αμφιβολία ότι η ανάπτυξη που ευαγγελίζονται περνάει μέσα από την εξαθλίωση της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού! Αυτήν τη διάγνωση προσπαθούν να αποτρέψουν τον ελληνικό λαό να κάνει, πριν αυτός φτάσει στα όρια της εξαθλίωσης, οπότε τότε η πορεία γι αυτόν θα είναι μη αναστρέψιμη.
Αποτρέπουν τη διάγνωση, γιατί τους τρομάζει η θεραπεία!
Το μνημόνιο λοιπόν και οι συνεπειές του δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία ήταν η κατάληξη μιας μακροχρόνιας καλά σχεδιασμένης από την άρχουσα τάξη πορείας, που υιοθετήθηκε από την πλειοψηφία του ελληνικού κοινοβουλίου. Η κερκόπορτα λοιπόν δεν άνοιξε σήμερα με το μνημόνιο. Την κερκόπορτα την άνοιξαν τότε τα τρία από τα τέσσερα κόμματα της βουλής με την υπογραφή της συνθήκης του Μάαστριχτ (1992) και αυτά έχουν όνομα. Είναι το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και ο ΣΥΝ και πρέπει να τονιστεί ότι το ΚΚΕ, όχι μόνο δεν έβαλε την υπογραφή του, αλλά στάθηκε αντιμέτωπο σ’ αυτήν τη συνθήκη και απέναντι στις δυνάμεις που την ψήφισαν. Για την ιστορία να πούμε ότι τη στιγμή που οι άλλοι αποσιωπούσαν το περιεχομενό της, το ΚΚΕ τη δημοσίευσε, για να ενημερωθεί ο ελληνικός λαός, όσο γίνεται πιο έγκαιρα, για το πού τον οδηγούν. Κατά συνέπεια λαθροχειρούν σήμερα κάποιοι απ αυτούς, όταν κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν και φροντίζουν επιμελώς να περιορίζουν απλώς το οπτικό τους πεδίο μέχρι τα όρια του μνημονίου!
Είναι γεγονός ότι μετά την υιοθέτηση αυτής της συνθήκης άρχισε η μεθοδική καταστροφή της γεωργίας, η μεταφορά εργοστασίων σε χώρες με φτηνά μεροκάματα για ακόμη υψηλότερα κέρδη. Τα συναλλαγματικά αποθέματα έκαναν φτερά. Άρχισε η πώληση δημόσιας περιουσίας σε ιδιώτες, η πώληση των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας, αφού πρώτα οι όποιες υποχρεώσεις τους καλύπτονταν από τον κρατικό προϋπολογισμό. Ταυτόχρονα μια σειρά μικρές επιχειρήσεις έκλεισαν και συνεχίζουν να κλείνουν, τώρα πλέον με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου, επειδή όπως ήταν φυσικό δεν άντεξαν την πίεση των μεγάλων πολυεθνικών, που αλώνιζαν και αλωνίζουν ανεξέλεγκτες στη χώρα μας. Και γενικά, εξ αιτίας της επαίσχυντης αυτής συμφωνίας, από τότε μέχρι και σήμερα καταστράφηκε το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγικής βάσης της χώρας μας και άφησαν σαν μόνη προοπτική της χώρας μας τον… τουρισμό.
Κι αν βέβαια δεχτεί κανείς τις απόψεις των κυβερνώντων, ότι… έφταιξαν οι υψηλοί(!) μισθοί και το μεγάλο… εύρος των δικαιωμάτων, που είχαν κατακτήσει οι εργαζόμενοι, ο υπερβολικός δανεισμός τους από τις τράπεζες, η υπερκατανάλωση, τα λαμόγια, οι κλέφτες πολιτικοί, οι ξεπουλημένοι συνδικαλιστές, αλλά όχι η πολιτική που εφάρμοζαν όλα αυτά τα χρόνια, τότε έχουν στη φαρέτρα τους τα απαραίτητα όπλα, για να κάμψουν ακόμη και τις πιο έντονες αντιδράσεις των πολιτών εναντίον τους και χωρίς πλέον ουσιαστικά εμπόδια να συνεχίσουν ακάθεκτοι την ίδια βάρβαρη και καταστροφική για το λαό πολιτική μέχρι την τελική εξαθλιωσή του, χωρίς η εξουσία τους να διατρέχει κανέναν απολύτως κίνδυνο.
Αυτό όμως που τους ανησυχεί πραγματικά και τους κάνει να φοβούνται, είναι μην ανακαλύψει ο λαός τις πραγματικές αιτίες της σημερινής τραγικής κατάστασης στην οποία οι κυβερνώντες τον έφεραν. Να μην ανακαλύψει ότι η πολιτική τους και τα προκλητικά κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων μας έφεραν ως εδώ, γιατί τότε δεν θα μπορούν να συνεχίζουν στην ίδια ρότα. Δεν θα μπορούν να εμφανίζουν σαν… λύση και σαν φάρμακο την ίδια πολιτική και μάλιστα σε χειρότερη έκδοση. Οι εργαζόμενοι θα γνωρίζουν πλέον ότι αυτός ο δρόμος τούς οδηγεί κατ’ ευθείαν στην εξαθλίωση και την υποταγή και τότε είναι βέβαιο ότι θα αντιδράσουν! Γιατί γνωρίζουν πολύ καλά ότι η δικαιωσή τους δεν περνά μέσα από τις αίθουσες κάποιων δικαστηρίων. Οι νόμοι είναι κομμένοι και ραμμένοι σύμφωνα με τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών των εργαζόμενων.
Θα αντιδράσουν, γιατί γνωρίζουν ότι η δικαιωσή τους είναι ζήτημα συσχετισμού δύναμης.
Θα αντιδράσουν, για να ανακόψουν αυτήν την πορεία. Για να τους πουν ότι δεν χρωστούν τίποτα και σε κανέναν. Να πληρώσουν αυτοί που χρόνια τώρα απομυζούν τον ιδρώτα τους. Αυτοί που «νόμιμα» ή παράνομα … κέρδιζαν και κερδίζουν σε βάρος τους. Αυτοί που τόσα χρόνια έφτιαχναν καράβια, κότερα και αεροπλάνα. Αυτοί που έχουν συσσωρεύσει εκατοντάδες(!) δις ευρώ στις τράπεζες της Ελβετίας από την εκμετάλλευση της δικής τους δουλειάς, αυτοί που αγόρασαν και αγοράζουν η νοικιάζουν τη δημόσια περιουσία για ένα κομμάτι ψωμί!
Να πληρώσουν αυτοί που ταύτισαν το νόμο με τα κέρδη τους.
Θα αντιδράσουν με γενικό ξεσηκωμό, πράγμα που θα είναι και το μοναδικό αποτελεσματικό «φάρμακο» αυτήν τη στιγμή, για να περισώσουν την δημόσια περιουσία, για να διεκδικήσουν ό,τι τους ανήκει, για την διασφάλιση της εθνικής τους ανεξαρτησίας, για να δοθεί η πραγματική διάσταση στη έννοια πατρίδα, για την αξιοπρέπεια τους, για τη μόρφωση και το μέλλον των παιδιών τους, για να γκρεμίσουν το «νόμος είναι το συμφέρον των λίγων» και στη θέση του να βάλουν το «νόμος είναι το δίκιο των πολλών». Για να πάρουν οι ίδιοι τις τύχες στα χέρια τους. Και ναι, γιατί όχι, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο!
14 Μάη του 2011
ΥΓ. Δύο ντοκιμαντέρ* δείχνουν την πορεία δύο χωρών που δανείστηκαν από το ΔΝΤ. Το πρώτο με τίτλο, Το Ντοκυμαντερ που δεν θέλουν να δείτε και που αναφέρεται στην Ισλανδία και το δεύτερο του Γ. Αυγερόπουλου που αναφέρεται στη Γουατεμάλα.
http://ksipnistere.blogspot.com/2011/04/blog-post_8488.html
ΤΟ Δ.Ν.Τ. βρίσκεται στη Γουατεμάλα από το 1984. Τα τελευταία εφτά χρόνια η χώρα εμφανίζει εντυπωσιακή οικονομική ανάπτυξη που θα ζήλευαν πολλά ανεπτυγμένα κράτη. Ο μέσος όρος αγγίζει το 4%! Ωστόσο, την ίδια στιγμή, το 1 στα 2 παιδιά κάτω των 5 ετών πεθαίνουν από την πείνα και τον υποσιτισμό. Ένα ντοκιμαντέρ συγκλονιστικών αντιφάσεων, όπου τα υπέροχα οικονομικά στοιχεία δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματική ζωή.
