Τα μάτια των παιδιών δεν ξεχνάνε , θυμούνται τα πάντα ...είναι συγκλονιστικό αυτό
Έτσι και εγώ με την σειρά μου δεν μπορώ να ξεχάσω παλιές συνήθειες που έχουν χαθεί με τα χρόνια ....
Ήμουν δεν θα μουν όσο είναι η κόρη μου τώρα , πιτσιρικάς τότε
σε έναν Κολινδρό αλλιώτικο ....πιο χρωματιστό , πιο ζωντανό .
Από νωρίς μας έντυνε η μάνα μας με τα καλά μας τα ρούχα , για να πάμε στην " βόλτα"
έτσι λεγόταν τότε το κοσμικό event που λάμβανε χώρα κάθε Κυριακή , από το τότε περίπτερο του χαλκιά μέχρι πάνω στον Παυσίλιπο ...
Πάνε πολλά χρόνια , αλλά δεν θα ξεχάσω με τίποτα τα παιχνίδια που είχε εκεί ο Ντόβας
είχε ένα καρουσέλ " παλιάς κοπής" με μηχανάκια και αυτοκινητάκια ....
και είχε και φυσικά τα περίφημα καραβάκια .....
βέβαια τα λεφτά τότε που να περισσέψουν από το παγωτό για να ανεβούμε και σε αυτά ,
οπότε για να τα απολαύσουμε , δουλεύαμε και εμείς ....
μας έβαζε τότε και γυρίζαμε δυνατά το καρουσέλ με τα χέρια ( δεν ήταν με ρεύμα)
και φυσικά στο τέλος η ανταμοιβή περιελάμβανε είτε βόλτα με το καρουσέλ είτε βόλτα με τα βαρκάκια που για να τα δώσουμε ώθηση τα τραβούσαμε με σχοινιά .
Πάντα όμως αυτή η όμορφη βόλτα στα "αυτοκινητάκια" τελείωνε άδοξα με τις φωνές των πατεράδων μας που μας άρπαζαν από το χέρι για να πάμε μαζί τους ....ΒΟΛΤΑ ....
Ποτέ και ίσως ακόμη και μέχρι σήμερα δεν κατάλαβα την σημασία αυτής της Αγγελοπουλικής μορφή κοινωνικότητας ....
περπατάγαμε πάνω κάτω , πάνω κάτω , πάνω κάτω .....
Δεν είχε σημασία , αν είμαστε κουρασμένοι η δεν είχαμε λεφτά ,
δεν είχε σημασία αν μετά θα πηγαίναμε για μπριζόλα στον Τσολογιάννη
η αν θα καθόμασταν στα παγκάκια που ήταν κατά μήκος της Βόλτας
απλά έπρεπε να περπατάμε ....
Βέβαια κρυφός μας πόθος ήταν να περάσουμε μπροστά από τα παγκάκια που καθόταν οι παππούδες μας και συζητούσαν , να μας δουν , να μας αγκαλιάσουν και αν είχαν κερδίσει στα χαρτιά να μας κεράσουν και το λουκουμάκι της νίκης !!!!
Οι γονείς μας καμαρωτοί και περιποιημένοι , άσχετα με την δουλειά που κάνανε ,
όταν βγαίναν στην βόλτα ήταν όλοι στην τρίχα ,
με τις γυναίκες τους παραμάσχαλα και στην άκρη εμείς να κλαίμε και να γκρινιάζουμε η να μαλώνουμε με τα αδέρφια μας η τα παιδιά των οικογενειακών φίλων .
Βέβαια όπως σας είπα και στην αρχή .....τα παιδιά θυμούνται ...
εγώ θυμάμαι ....
Θυμάμαι τα σπίτια που είχαν τις πόρτες ορθάνοιχτες τότε , με ένα χαμηλό η καθόλου φως
τα σπίτια με τα μπαλκόνια που δεν ήταν ψηλότερα από το ύψος του δρόμου ,
αλλά μύριζαν ....μύριζαν έντονα ,
Η μυρωδιά των ανθισμένων λουλουδιών τα έκανε να ξεχωρίζουν ....
Πόσο όμορφα μύριζαν εκείνα τα λουλούδια ? ? ? ?
Γιατί αυτή η μυρωδιά έχει χαθεί σήμερα ? ? ? ? ?
Γιατί αν πάρω την κόρη μου να πάμε εκεί βόλτα νομίζω πως θα μας κοροϊδεύει όλο το χωριό ?? ? ? ?
