“Αφού ο κόσμος μας παίρνει έναν παραληρηματικό δρόμο, εμείς πρέπει να υιοθετήσουμε μια παραληρηματική οπτική”.
Jean Baudrillard
Γράφει ο Γιώργος Στάμκος (stamkos@post.com)
Η ελληνική κοινωνία, σφυροκοπημένη από την πολυεπίπεδη κρίση, βρίσκεται απέναντι σε
σοβαρές προκλήσεις και η πολυδιαφημιζόμενη «Κοινωνία των Πολιτών» βάλλεται πανταχόθεν και κινδυνεύει να εξαφανιστεί εν τη γενέσει της. Παντού παρατηρούμε άναυδοι την επέλαση της «Γκρίζας Ελλάδας», όπου ο ζόφος ζει και βασιλεύει. Οι περισσότεροι πολιτικοί έχουν υποβιβαστεί σε managers, που υπηρετούν τον εκάστοτε σπόνσορα. Η Εκκλησία κομματικολογεί ακατάπαυστα και μετατρέπεται σε αιχμή του δόρατος της ακροδεξιάς. Η περίφημη “δημιοσιονομική προσαρμογή” εξελίσσεται σε μια καλοστημένη επιχείρηση άλωσης των δημόσιων υπηρεσιών και των θεσμών από νεοφιλελεύθερους Ταλιμπάν και από νεοσυντηρητικά και νεοεθνικιστικά στοιχεία, που έχουν το μυαλό τους κολλημένο στο παρελθόν. Όλα μοιάζουν να έχουν παγώσει, να οπισθοχωρούν στο χρόνο…
Δεν υπάρχουν πλέον «μεγάλα οράματα», ούτε –αλίμονο!– ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο. Ο ελληνικός λαός μοιάζει απελπισμένος. Και όχι άδικα. Η «φούσκα» της ελληνικής οικονομίας έχει σκάσει εκκωφαντικά. Οι μισοί Έλληνες είναι ήδη υπερχρεωμένοι στις τράπεζες και στην Εφορία και κινδυνεύουν με κατασχέσεις και φυλακίσεις. Η μεσαία τάξη γίνεται με συνοπτικές διαδικασίες νεόπτωχη. Νέα φορολογικά χαράτσια ετοιμάζονται. Η προοπτική της βέβαιης ανεργίας αγγίζει όλο και περισσότερους Έλληνες. Οι υπόλοιποι πρέπει να εργάζονται με απλήρωτες υπερωρίες, εξοντωτικά ωράρια και να ανέχονται ακόμη και επιπλέον μείωση των μισθών τους. Η κοινωνία μας γεμίζει και πάλι ανασφάλεια και αβεβαιότητα για το μέλλον…
Η ελληνική κοινωνία, αντιμέτωπη με το φάσμα της νέας φτώχειας, της υπερχρέωσης των νοικοκυριών και της μαζικής κατάθλιψης, μεταμορφώνεται σε “αποικία χρέους” με χαρακτηριστικά κατατονικής μετριοπάθειας, πολιτικής απάθειας, έλλειψης ανεκτικότητας προς το Άλλο καθώς και ιδεολογικής ξηρασίας. Όλα δείχνουν πως η ελληνική κοινωνία αν δεν επαναστατήσει, αν δεν κυνηγήσει και πάλι το όνειρο, το άπιαστο, τότε θα αποσυντεθεί μέσα στη νεοσυντηρητική της μαλθακότητα. Ας συμβάλουμε όλοι προς αυτή την κατεύθυνση, εφόσον μια επανάσταση ξεκινά πάντα από την απελευθέρωση των ιδεών.
Και κάτι τελευταίο: Μην αποσύρεστε αμήχανοι μπροστά στην ηλιθιότητα! Αντιτάξτε την κριτική και την ποιητική σας σκέψη, γιατί δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να συνεχίσουμε να σκεφτόμαστε…
Όπλο μας θα έπρεπε να είναι η κριτική και ποιητική μας σκέψη, καθώς και το όραμα μας για μια ανοικτή, φωτεινή και πραγματικά δημοκρατική Ελλάδα. Ονειρευόμαστε αυτό που οι άλλοι μισούν και φοβούνται. Και το φοβούνται επειδή ζουν μέσα στην άγνοια. Δεν ξέρουν πολλά για τον κόσμο που υπάρχει πέρα από το δικό τους μικρόκοσμο. Δεν έχουν ιδέα πως είναι να είσαι «Άλλος», μετανάστης, ομοφυλόφιλος, εξαρτημένος, ασθενής, μειονότητα, σπασίκλας (nerd), ιδιαίτερος, έξυπνος, γενικά διαφορετικός από το μέσο όρο. Αυτή η βασική άγνοια τους οδηγεί στο φόβο, ο φόβος εκδηλώνεται ως μίσος προς τον «Άλλο» και η όλη κατάσταση καταλήγει σε μια κλειστοφοβική παράνοια, σε μια διανοητική ασθένεια στην οποία κυριαρχεί ο φόβος: ο φόβος του διαφορετικού, ο φόβος της αλλαγής, ο φόβος του αγνώστου, ο φόβος του μέλλοντος. Αν και κατανοούμε την αιτιολογία αυτής της συλλογικής φοβίας δεν υποκύπτουμε σ’ αυτή, δεν υιοθετούμε το ρόλο των καταναλωτών φοβικών ειδήσεων και δεν παίζουμε το παιχνίδι των διαχειριστών του φόβου, που αποπροσανατολίζουν τον ελληνικό λαό.
Είμαστε αντίδοτο στο φόβο και στη νεοελληνική μιζέρια. Χρησιμοποιούμε τη σκέψη μας δημιουργικά και απελευθερωτικά. Αγαπάμε πραγματικά την ελευθερία και ο καθένας από εμάς έχει πληρώσει το τίμημά του για να μπορεί να είναι αυτός που είναι και να μην ανήκει στη χλιαρή λάσπη της μετριότητας. Και το ευχάριστο είναι πως έχουμε αντιληφθεί πως δεν είμαστε τελείως μόνοι μας, εφόσον υπάρχετε εκεί έξω κι εσείς που μοιράζεστε τις σκέψεις, τις ελπίδες και τις αγωνίες μας…
