03/09/2014
Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Πολλά ακούγονται και πολλά θα ακουστούν και πάλι με αφορμή την εκλογή της νέας ηγεσίας της ΕΕ, κατά το τελευταίο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο.
Άλλωστε, είναι πολύ εύκολο να κάθεσαι στον καναπέ σου και να ακούς ή να κάθεσαι στο γραφείο σου και να αναλύεις – αυτόν τον ήθελε ο τάδε, αυτή είναι άπειρη, ο τρίτος είναι «μνημονιακός» και ούτω καθεξής.
Στην πραγματικότητα η ΕΕ έχει να αποδείξει πολλά περισσότερα από αυτά που αποσπασματικά αναδεικνύονται – ανάλογα με το πού είναι τοποθετημένος πολιτικά ή γεωστρατηγικά αυτός που κάθε φορά ασκεί την κριτική του.
Στην πραγματικότητα, η ΕΕ είναι ένας πολύ μεγάλος και πολύ σημαντικός θεσμός, όπου 28 χώρες, με διαφορετικής πολιτικής τοποθέτησης κυβερνήσεις, με διαφορετικά συμφέροντα και απόψεις, πρέπει να συνυπάρχουν και να καταλήγουν πάντα σε μια συμφωνία, ακόμη και με συμβιβασμούς.
Αν κάποιος έχει να προτείνει κάτι το διαφορετικό σχετικά με το πώς να καταλήγουν σε συμφωνία (και μάλιστα σε ομοφωνία) 28 διαφορετικές χώρες, πρέπει να βγει