Παλαιστίνη, Ιράκ, Λιβύη, Ουκρανία, Λίβανος, Νιγηρία. Είναι περιοχές που υπάρχουν σήμερα ένοπλες
συγκρούσεις. Αύριο μπορεί να εξαπλωθεί,
το φαινόμενο. Αφγανιστάν, Ινδία,
Ινδοκίνα, Κεντρική Αμερική μπορεί να βγουν στο προσκήνιο και ίσως και ακόμα πιο
κοντά μας, δίπλα μας. Ο λόγος των
συγκρούσεων είναι δυστυχώς απλός και πανάρχαιος: Να εξοντώσουμε τον διαφορετικό
από εμάς. Στην καταγωγή, στην θρησκεία,
στην ιδεολογία, την εθνικότητα.
Ζούμε λοιπόν μια νέα βαρβαρότητα.
Ο πολιτισμός μας δοκιμάζεται. Και
κάθε φορά που γίνονται σφαγές, υφίσταται και μια ντροπιαστική ήτα. Γιατί πάντα το βασικό στοιχείο της σύγχρονης
ανθρωπιστικής κοινωνίας, η αρχή του σεβασμού της διαφορετικότητας, παραβιάζεται. Ασφαλώς και δεν είναι νομοτέλεια. Ασφαλώς και δεν βαδίζουμε ανεπιστρεπτεί στην νέα βαρβαρότητα. Την ιστορία εξάλλου των κοινωνικών την
γράφουν οι ίδιες οι κοινωνίες, δεν υπάρχει αναπόφευκτο (εκτός βέβαια του
ενδεχόμενου μιας μη προβλέψιμης μεγάλης φυσικής καταστροφής).
Το ίδιο λοιπόν το φαινόμενο, αφού γίνει κατανοητό, δείχνει το δρόμο:
Γενική και απαρέγκλιτη εφαρμογή του απόλυτου σεβασμού στην
διαφορετικότητα. Ειρηνική συμβίωση των
κοινωνιών χωρίς βία, με βάση την δημοκρατία.
Πως θα επιβληθεί αυτό; Με δύο κύριες οδούς: Την μορφωτική εμπέδωση αυτών
των αρχών και την υποχρεωτική εφαρμογή διαπλανιτικού πλαισίου ρυθμίσεων και
κανόνων.
Αφού λοιπόν η εφαρμογή αυτή θα είναι διαπλανητική ο φορέας που θα
συντονίζει δεν μπορεί παρά να είναι ο ΟΗΕ.
Όχι βέβαια ο σημερινός, ο ανύπαρκτος και ανεπαρκής, αλλά ο αυριανός,
αυτός που θα επιβάλλουν οι λαοί που θέλουν ειρήνη και προκοπή. Ο ΟΗΕ που θα έχει αποφασιστικό όργανο την
γενική συνέλευση με την αναλογική πληθυσμιακή βαρύτητα ψήφων και το άμεσα
εκλεγμένο ανακλητό και διαρκώς ελεγχόμενο Συμβούλιο Ασφαλείας και Συντονισμού,
χωρίς μόνιμα μέλη. Με πλήρες δίκτυο
έγκυρης και αντικειμενικής παρατήρησης, με πόρους και ισχύ, με κανόνες αυτόματης
αποτελεσματικής παρέμβασης στον πρώτο πυροβολισμό, στην πρώτη σφαγή, με
αποτελεσματικές, κοινά αποδεκτές και οργανωμένες νομικές και δικαστικές
υπηρεσίες.
Από εκεί και πέρα υπάρχουν και πολλά άλλα σχετικά ζητήματα παρατήρησης
και παρέμβασης. Η δημοκρατία, η πείνα, η
φτώχεια, η υγεία, το περιβάλλον, η κλιματική αλλαγή, τα δικαιώματα των γυναικών
είναι μερικά από αυτά. Η αντιμετώπιση
όμως όλων προϋποθέτει αποτελεσματική λειτουργία του θεσμού στο οποίο
εκπροσωπούνται οι λαοί της γης. Κάθε
επιμέρους Ένωση (Ε.Ε., ΝΑΤΟ κ.λπ.) να
λειτουργεί σ’αυτά τα πλαίσια.
Τον ΟΗΕ λοιπόν στις σύγχρονες σφαγές δεν τον είδαμε. Όμως δυστυχώς ούτε κάποια διαφορετική πρόταση
λειτουργία φαίνεται από πουθενά. Κανένα
κράτος, κανένα κόμμα, καμία συλλογικότητα δεν ασχολείται. Και αυτό είναι το χειρότερο….
