Μπουμπάρ Κουλιντρινό

Μπουμπάρ Κουλιντρινό
------------------------------------
Αγουράζουμι μια σκωταριά μαζί μι τα νεφρά κι τα γλυκάδια κι τη βράζουμι στου τζέτζερη πολύ καλά.
Όσο τ'βράζουμι τ'ξαφρίζουμι.
Αφού τ'βράσουμι τ'ψιλουκόβουμι ή χουντρουκόβουμι σε μικρότερα κομματάκια(θέμα γούστου).
Παίρνουμι δυο τρία ματσάκια κρομμυδάκι φρέσκο,ένα ματσάκι μαϊντανό,τα πλένουμι,τα ψιλοκόβουμι και τα βάζουμι σε ένα τζέτζερη μι λάδι ιλιάς απ΄του Γκαζνίτς και τα τσιγαρίζουμι.
Ρίχνουμι άλας κ'πιπέρ κι μιτά ρίχνουμε κι τ'σκωταριά.
Ανακατεύουμι κι ρίχνουμι ρύζ κι λίγου νιράκι,για να πάρουν μια βράσ κι συγχρόνους ανακατεύουμι.
Παίρνουμι τη σκέπη και τη πλένουμι μι νιρό κι ξύδ τοπ.
Πολύ καλά γιατί αλλιώς βρουμάει.
Αφού πλυθεί πολύ καλά τη κόβουμι σι μικρότιρα κμμάτια,στου μέγιθος της παλάμης της κάθε νοικουκυράς.
Παίρνουμι τη γέμισ απ τη κατσαρόλα,γιμίζουμι τα κμμάτια της σκέπης και τα τυλίγουμι μι την ίδια.
Τα βάζουμι σι ταψάρ χωρίς λάδ.
Αν περισσέψ γέμιση τη τλίγουμι πάλι λίγου λίγου σι αλουμινόχαρτου κι μιτά στου ίδιου ταψάρ.
Απαναθιώ βάζουμι κμμάτια βούτυρου ή λίγδα κι λίγου νιρό στου ταψάρ κι τα ψήνουμι ώσπου να ρουδίσουν για να ψηθούν καλά.
Έτοιμα κι ουρίστι να φάμει.
Η Κουλιντρινός Μαμαλάκς.


Για τον φίλο μας "του σκασμένου" που το ζήτησε.
Για να μεταφράσουμε τη συνταγή στα Κολινδρινά χρειάστηκαν τρία άτομα και πάλι τα σημαδέψαμε μόνο.
Πολύ δύσκολα...δεν είχαμε και τη πεθερά να μας τα λέει...

επειδή ζητήσατε παλιά πλατεία

4 φωτογραφίες από την παλιά πλατεία (τα πρόσωπα για ευνόητους λόγους έχουν σβηστεί)

Η πρώτη δείχνει την τεράστια κολόνα του κέντρου ,
η δεύτερη την τεχνητή μπουλντούκα που είχε πάπιες

τρίτη δείχνει τα δέντρα πίσω από το άγαλμα του αγνώστου στρατιώτη (αν θυμάστε καλά φαίνεται και στην φώτο ) εκεί έχει και ένα άνοιγμα που οδηγούσε στον λάκκο

και η τέταρτη δείχνει την παλιά πλατεία , με τα στρατιωτικά αυτοκίνητα ακόμη στο πάρκινγκ του αστυνομικού τμήματος

Τυχαία συνάντηση... στη Καστανιά

Στην διπλανή Καστανιά και στη ταβέρνα του Σάκη,πολύ blogάδες - εντελώς συμπτωματικά - μαζεύτηκαν σήμερα.
Τυχαίο?
Δε νομίζω.
Η συγκεκριμένη ταβέρνα, είναι μία ακόμη πολύ καλή επιλογή της περιοχής του Δήμου,για τις εξόδους φαγητού μας και πάρα πολύ κοντά μας.
Τη τιμούν εξάλλου οι Κολινδρινοί δεόντως...
Εξάλλου και οι ιδιοκτήτες της,στον Κολινδρό κατοικούν.

ΠΟΛΥ ΧΡΟΝΟ ΜΑΣ ΤΡΩΣ BLOGER

Να γνωρίζετε πού πηγαίνετε στη ζωή ....μπορεί να είστε ήδη ΕΚΕΙ.

Eνα σκάφος ελλιμενίζεται σε ένα μικρό ελληνικό νησίΈνας τουρίστας συγχάρηκε τους ντόπιους αλιείς σχετικά με την ποιότητα των ψαριών τους & τους ρώτησε πόσο καιρό τους πήρε να τα πιάσουν.



«Όχι πολύ καιρό." απάντησαν με μια φωνή.

"Γιατί να μην μένετε έξω περισσότερο και να ψαρεύετε περισσότερα;"
Οι αλιείς εξήγησε ότι τα μικρά τα αλιεύματά τους ήταν επαρκή για να καλύψουν τις ανάγκες τους και των οικογενειών τους.

"Μα τι κάνετε με τον υπόλοιπο χρόνο σας;"

"Εμείς κοιμόμαστε αργά, ψαρεύουμε λίγο, παίζουμε με τα παιδιά μας, και κάνουμε siesta με τις συζύγους μας. Τα απογεύματα έχουμε ένα σνακ στην παραλία

Ή πηγαίνουμε στο χωριό για να δούμε τους φίλους μας στο καφενείο, να πιούμε μερικά ποτά και να παίξουμε τάβλι.


Τα βράδια πηγαίνουμε σε μια ταβέρνα παίζουμε μπουζούκι και τραγουδάμε μερικά τραγούδια & μπορεί να σπάσουμε κανένα πιάτο ή δύο.


Έχουμε μια γεμάτη ζωή. "

Η τουρίστρια τους διέκοψε,


"Έχω ένα MBA από το Harvard και μπορώ να σας βοηθήσω!
Θα πρέπει να ξεκινήσετε με το να ψαρεύετε περισσότερο κάθε μέρα.
Μπορείτε να πουλήσετε τότε τα επιπλέον ψάρια που πιάνετε.
Με τα πρόσθετα έσοδα, μπορείτε να αγοράσετε ένα μεγαλύτερο σκάφος. "

"Και μετά;"
"Με τα επιπλέον χρήματα θα έρθει το μεγαλύτερο πλοίο,
& μπορείτε να αγοράσετε ένα δεύτερο και ένα τρίτο
και ούτω καθεξής μέχρι να έχετε έναν ολόκληρο στόλο από μηχανότρατες.
Αντί να πωλούν τα ψάρια σας σε μεσάζοντα,
μπορείτε να διαπραγματεύεστε άμεσα με τις μονάδες επεξεργασίας
και ίσως ακόμη και να ανοίξετε τη δική σας μονάδα.
Μπορείτε να αφήσετε τότε αυτό το μικρό χωριό και να κινηθείτε προς την Αθήνα ή ακόμα και το Λονδίνο!



Από εκεί μπορείτε να διευθύνετε την τεράστια νέα επιχείρησή σας. "

"Πόσο καιρό θα πάρει αυτό;"

"Είκοσι, ίσως και είκοσι πέντε χρόνια." απάντησε ο τουρίστας.

"Και μετά;"

"Μετά; Λοιπόν φίλε μου, μετά είναι που γίνεται πραγματικά ενδιαφέρον," απάντησε ο τουρίστας, γελώντας. «Όταν η επιχείρησή σας είναι πραγματικά μεγάλη, μπορείτε να αρχίσετε να αγοράζετε και να που λάτε μετοχές και κάνετε εκατομμύρια!"

«Εκατομμύρια; Αλήθεια; Και μετά από αυτό;" Ρώτησε ένας από τους αλιείς.




"Μετά από αυτό θα είστε σε θέση να συνταξιοδοτηθείτε, να ζήσετε σε ένα μικρό χωριό κοντά στην ακτή, να κοιμάστε αργά, να παίζετε με τα παιδιά σας, να πιάνετε κανένα ψάρι, να πάρτε μια σιέστα με τη σύζυγό σας και να περνάτε τα βράδια σας πίνοντας και απολαμβάνοντας με τους φίλους σας."

"Με όλο το σεβασμό κύριε, αλλά αυτό, είναι ακριβώς αυτό που κάνουμε τώρα. Ποιος ο λόγος λοιπόν να σπαταλήσουμε είκοσι πέντε χρόνια;" ρώτησαν οι έλληνες αλιείς;

Και το ηθικό δίδαγμα αυτής της ιστορίας είναι:


Να γνωρίζετε πού πηγαίνετε στη ζωή ....μπορεί να είστε ήδη ΕΚΕΙ.

Νέα στήλη

Επειδή αρκετοί ζητάτε να φαίνονται πιο πολλά σχόλια δεξιά "Kαμπόσα μασάλια",κάναμε ορισμένες αλλαγές και βάλαμε μία ακόμη στήλη στο
"Παραγιόμουσιν του μπλογκ. Έβαλάμι ιδώια ακόμα καμπόσις σιλίδις" την νέα στήλη "Παραπάν μασάλια" όπου θα βγέπετε πολλά περισσότερα

ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ - ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!!! "...

Το περιστατικό είναι πραγματικό. Δεν γράφτηκε πουθενά, ευκαιρία
λοιπόν να το γράψουμε εμείς. Κυριακή πρωί στις 9.30. Ο Παπανδρέου βρίσκεται στο πλατύσκαλο της Ακρόπολης και περιμένει τον Κινέζο ομόλογό του. Λίγο πιο πίσω ο Γερουλάνος. Πλήρης ησυχία. Ελάχιστοι βρίσκονταν...

μέσα στον χώρο και παντού υπήρχε Ασφάλεια. Ξαφνικά χτυπάει ένα τηλέφωνο που αντί για μουσική ακουγόταν μια φωνή να λέει δυνατά : "λεφτά υπάρχουν, λεφτά υπάρχουν"! Ο Παπανδρέου χλώμιασε και όλοι κοιτάχτηκαν μεταξύ τους. Το κινητό το είχε ένας Αρχαιολόγος που βρισκόταν πολύ κοντά στον πρωθυπουργό και ο οποίος το είχε στο μπουφάν χωρίς να προλάβει να το κλείσει! Στο τρίτο χτύπημα το έκλεισε. Αφού όμως κατάλαβαν όλοι ποιος το είχε στην κατοχή του. Κατακόκκινος ο αρχαιολόγος εξαφανίστηκε ως δια μαγείας!...

Διαβάστε το εδώ http://antoniskolindros.blogspot.com/2010/10/blog-post_06.html?spref=bl

ΤΣΦΛΙΑΤΣ!!!

Τσιανταλίνα,μανταλίνα,
κι στουν κώλου σ' μια σουλήνα,
πόσα είνι τούταϊα!!!

ΤΥΧΑΙΟ ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ

Βραδινές Νοσταλγίες : πιδγιά !!! μαζουχτείτε να πάμι όλ΄ν μας μαζί εκεία ΄σιακάτ στ΄ν πλατεία να παίξουμι «ΤΖΑΜΙΑ»

Πέρναμε μία μπάλα από τον Παπαδημήτρη ή τον Χαλκιά και βρίσκαμε κι ένα κεραμίδι , το οποίο το σπάζαμε σε επτά κομάτια. Μαζευόμασταν καμιά δεκαριά παιδιά και χωριζόμασταν σε δυο ομάδες
Βάζαμε τα κεραμίδια το ένα επάνω στο άλλο, μέσα σε ένα κύκλο , μετρούσαμε 7 βήματα και κάναμε μία γραμμή σε εκείνο το σημείο με μία κεραμίδα.
Η μία ομάδα καθόταν πίσω απο την γραμμή και η άλλη πίσω απο τα κεραμίδια.
Η ομάδα που στεκόταν πίσω απο την γραμμή έπαιρνε την μπάλα και προσπαθούσε να σημαδέψει και να ρίξει τα κεραμίδια.
Κάθενας από εμάς είχε τρεις ευκαιρίες για να ρίξει τα κεραμίδια. Αν κανένας δεν μπορούσε να πετύχει και να ρίξει κάτω τα κεραμίδια, τότε αλλάζαμε ρόλους.
Αν όμως κάποιος έριχνε κάτω όλα τα κεραμίδια, τότε τρέχαμε και όλη η ομάδα προσπαθούσε να βάλει τα κεραμίδια όπως ήταν πρίν το ένα πάνω στο άλλο.
Ενώ ταυτόχρονα η άλλη ομάδα προσπαθούσε να σημαδέψει κάποιον από εμάς, με την μπάλα και έτσι να τον βγάλει εκτός παιχνιδιού.
Προσοχή όμως, αυτός που θα κρατούσε την μπάλα έπρεπε να είναι ακίνητος και ή θα έπρεπε να δώσει πάσα σε καποιον συμπέκτη του ή να σημαδέψει κάποιον από την αντίπαλη ομάδα και έτσι να τον βγάλει εκτός παιχνιδιού.
Η ομάδα που θα κέρδιζε ήταν αυτή που είχε προλάβει να στήσει όλα τα κεραμίδια και να φωνάξει ΤΖΑΜΙΑ ή αλλιώς η ομάδα που θα είχε σημαδέψει με την μπάλα και θα είχε βγάλει εκτός όλα τα παδιά τις αντίπαλης ομάδας.


Θα χαρώ πολύ αν περάσω απο την πλατεία και ακούσω από τα παιδιά που παίζουν εκεί να φωνάξουν δυνατά όλα μαζί «ΤΖΑΜΙΑ»