Η Ελλάδα εξακολουθεί να τρώει τα παιδιά της...

Χθες το βράδυ είχα τη τιμή να γνωρίσω ένα δικό μας παιδί,για δεύτερη φορά στη ζωή μου...
Ήταν ο ίδιος όπως τον θυμόμουνα κανά δυο χρόνια πιο πριν κι όμως είναι τόσο διαφορετικός!!!
Αλλαγμένος ελάχιστα στην όψη,μεταμορφωμένος προς το καλύτερο στην επικοινωνία με τους γύρω του,με ανεβασμένη τη ψυχολογία και με μια τρομερή αυτοπεποίθηση να ξεχειλίζει και να μεταδίδεται στον συνομιλητή του.
Ο φίλος μας λοιπόν ζούσε και μεγάλωνε μαζί μας στο χωριό.
Υπάκουο παιδί.
Σχολείο δε πρόλαβε να πάει πολλά χρόνια,με αποτέλεσμα να έχει ελάχιστες γραμματικές γνώσεις.
Ήταν και παραμένει φιλήσυχο άτομο με το χαμόγελο να ζωγραφίζεται μόνιμα στα χείλη του.
Από δουλειά, εδώ κι εκεί και στα καπνά του πατέρα του.
Ωράρια εργασίας δυσβάσταχτα και αμοιβές πολύ κατώτερες του φυσιολογικού ωραρίου.
Τον εκμεταλλεύονταν κάποιοι εργοδότες του.
Ώσπου μια μέρα ο καλός θεούλης που τον αγαπάει πολύ,τον λυπήθηκε και του πρόσφερε την ευκαιρία της ζωής του...
Αυτός από το ένστικτο της επιβίωσης μάλλον, δε την άφησε να πέσει κάτω.
Με δύναμη και θράσος που του έδινε η αγάπη για μια κοπέλα,μάζεψε λίγα χρήματα,σηκώθηκε κι έφυγε να βρει τη τύχη του στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στη Γερμανία.
Στη Γερμανία που το κράτος πρόνοιας είναι υπαρκτό και το νιώθεις όπως νιώθει το θεό δίπλα του ο άνθρωπος,είναι σίγουρο ότι θα πετύχεις αν είσαι δουλευταράς και νομοταγής.
Για τα υπόλοιπα φροντίζει η ίδια αυτή χώρα.
Δε πειράζει που δε πήγες σχολείο,που δεν έχεις απολυτήριο Δημοτικού ή Γυμνασίου,που είσαι από πολύ φτωχή οικογένεια, που σε κοροϊδεύουν οι συνομήλικοι και σ'εκμεταλλεύονται οι μεγαλύτεροι.
Εκεί είναι όλοι ίσοι προς το νόμο και ο νόμος προς τους πολίτες.
Άρα υπάρχει εμπιστοσύνη κι αρμονία μεταξύ των δύο πλευρών.
Ο φίλος μας λοιπόν θα πετύχει σίγουρα διότι είναι αποφασισμένος να το κάνει.
Διέκρινα πάνω του μια αποφασιστικότητα,μια αρμονία σκέψης και μια ωριμότητα που με κάνουν να πιστεύω ότι θα τα καταφέρει.
Κατάλαβα ότι έγινε ένας πολύ καλός νοικοκύρης,με αναλυτική κατάσταση των εσόδων κι εξόδων της προσωπικής του ζωής(τα γράφει όλα με χαρτί και με μολύβι),πράγμα σπάνιο για οποιονδήποτε Έλληνα.
Διέκρινα όμως και μια πίκρα πάνω του για το χωριό μας.
Έμεινα κάγκελο όταν μου είπε ότι ύστερα από απουσία ενάμιση χρόνου και λίγη ώρα αφότου πάτησε το πόδι του στον Κολινδρό,ήθελε να γυρίσει πάλι πίσω.
Είναι φοβερός ο προβληματισμός μου,που ένα πολύ νέο παιδί ρίχνει κυριολεκτικά μαύρη πέτρα πίσω του.
Συνήθως τους ξενιτεμένους τους κυριεύει η νοσταλγία για τον τόπο τους.
Και γι' αυτό όμως,μόνο αυτός δε φταίει.
Τυχερή η Γερμανία που θα διαθέτει στις τάξεις της έναν ακόμη παραγωγικό Έλληνα,θα τον προσέχει σαν τα μάτια της,θα τον εντάξει σαν ίσο στη κοινωνία της,θα εξακολουθεί να έχει βιώσιμα ασφαλιστικά ταμεία αφού θα εκμεταλλεύεται τους ενεργούς πολίτες της κι αφήστε τον Κολινδρό και την Ελλάδα να παλεύει με τα υπερχρεωμένα ταμεία,με τις συντάξεις,τα ΔΝΤ και τους κάθε Πολύζο και Λαγδάρη που στο διάβα τους συμπαρασύρουν όλους τους αφελείς και πρακτικά "αγράμματους" Έλληνες εν Ελλάδι.
Καλά να πάθουμε...

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΟΥ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥ ΔΗΜΑΡΧΟΥ Β.ΠΟΛΥΖΟΥ

ΠΗΓΗ: Πολίτης της Πιερίας
Στο τελικό στάδιο η διαμόρφωση προγράμματος για τον Βαγγέλη Πολύζο
Συνεχίζονται οι συναντήσεις του υποψήφιου Δημάρχου Πύδνας Κολινδρού κ. Βαγγέλη Πολύζου με δημότες και φορείς της νέας αυτοδιοικητικής μονάδας.
Ο κ. Πολύζος στις συναντήσεις του καταγράφει ανάγκες και αφουγκράζεται με έκδηλο ενδιαφέρον τα αιτήματα των κατοίκων όλων των δημοτικών ενοτήτων του νέου υπό συγκρότηση Δήμου Πύδνας Κολινδρού.
Το Πρόγραμμα του υποψήφιου Δημάρχου βρίσκεται στο τελικό στάδιο της επεξεργασίας του, το οποίο και θα αποτελέσει εφαλτήριο για το Επιχειρησιακό Πρόγραμμα Δράσης του νέου Δήμου.

Απόψε κάνει πρεμιέρα το "Νησί" στο Mega.Σπιναλόγκα: «Το νησί των δακρύων»

«Οι πέτρες και οι βράχοι στα άδεια σπιτάκια κρύβουν και δεν φανερώνουν την κόλαση του χθες, τα μοιρολόγια και τις κραυγές από τους πόνους στο σώμα των εκατοντάδων αρρώστων».

«Σ' αυτό το μέρος νοιώθεις ότι υπάρχει μία αόρατη δύναμη, που σε ωθεί να πεις την ιστορία», λέει ο σκηνοθέτης Θοδωρής Παπαδουλάκης, που μετέφερε στη μικρή οθόνη το μπεστ σέλερ για το δράμα της Σπιναλόγκας. Κάπως έτσι πρέπει να αισθάνθηκε και η Αγγλίδα συγγραφέας Βικτόρια Χίσλοπ, που αναβίωσε μέσα από το μυθιστόρημα της «Το νησί» μια στιγματισμένη εποχή, που κανείς δεν ήθελε να θυμάται
Το νησί βρίσκεται στην Κρήτη, στην περιοχή Μιραμπέλλου του νομού Λασιθίου. Το αρχαίο όνομά του, ήταν Καλυδών, αλλά μετά την κατάληψη του από τους Ενετούς ονομάσθηκε Σπιναλόγκα (Μακρά άκανθα). Άρχισε να οχυρώνεται το 1574 από τους Ενετούς όταν οι Τούρκοι είχαν καταλάβει την Κύπρο και οι Ενετοί καταλάβαιναν ότι σε λίγο θα ερχόταν και η σειρά της Κρήτης. Μετά την κατάληψη της Κρήτης το 1649 από τους Τούρκους, η Σπιναλόγκα έμεινε ακόμη στα χέρια των Ενετών έως το 1715.
Το νησί κατελήφθη από τους Τούρκους το 1715 και κατοικείτο από Μουσουλμάνους. Στα μέσα του 19ου αιώνα ο αριθμός των κατοίκων αυξήθηκε εφ’ όσον το νησί αποτέλεσε κοιτίδα εμπορίου. Μετά το 1898 οι περισσότεροι κάτοικοι εγκατέλειψαν το νησί. Από το 1903 χρησιμοποιήθηκε ως Λεπροκομείο, όπου μεταφέρθηκαν οι πρώτοι 251 λεπροί (Κρητικής καταγωγής), που λόγω αφ΄ενός της αποκρουστικής όψης τους και αφ’ ετέρου της μεταδοτικότητας της ασθένειας πρωτύτερα κατοικούσαν εξορισμένοι και απομονωμένοι από την τοπική κοινωνία , στις απόμακρες παρυφές των πόλεων, σε μέρη τα οποία ονομάζονταν «μεσκηνιές». Οι συνθήκες ήταν σκληρές αν αναλογιστούμε πως δεν υπήρχε κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή ενώ ο ιός της λέπρας ήταν μεταδοτικός και δεν θεραπευόταν. Μετά το 1913 μεταφέρθηκαν σταδιακά ασθενείς προερχόμενοι από την υπόλοιπη Ελλάδα αλλά και από άλλες χώρες του εξωτερικού, αυξάνοντας τον αριθμό των ασθενών στους 1000. Η Σπιναλόγκα μετατράπηκε εκείνη την περίοδο σε «Διεθνές Λεπροκομείο».
Αρχικά η ζωή τους ήταν άθλια. Η Σπιναλόγκα είναι μια απέραντη τρώγλη, ένα νεκροταφείο υπό προθεσμία, χωρίς την παραμικρή οργάνωση, χωρίς φαρμακευτική αγωγή για τους νοσούντες, χωρίς ελπίδα. Πολλοί πέθαιναν «ζωντανοί» με φρικτούς πόνους, παραμορφωμένοι και διαμελισμένοι. Παρ’ όλες τις αντιξοότητες, αυτές οι ανθρώπινες ψυχές όχι μόνο δεν το έβαλαν κάτω αλλά ανέπτυξαν μια ιδιόρρυθμη κοινωνικότητα με δικούς τους κανόνες και αξίες. Παντρεύτηκαν μεταξύ τους, (παρ’ όλο που απαγορευόταν λόγω της ασθένειάς τους) και απέκτησαν παιδιά (μερικά από αυτά υγιή). Δημιούργησαν καφενεία, τα οποία εκμεταλλεύονταν οι ίδιοι. Με ένα μικρό επίδομα που τους έδωσε η Πολιτεία αγόραζαν τα αναγκαία τρόφιμα από ένα μικρό παζάρι που στηνόταν στην είσοδο του νησιού από ντόπιους παραγωγούς οι οποίοι πληρώνονταν με ειδικά απολυμασμένα χρήματα. Όσοι είχαν δυνάμεις καλλιέργησαν κηπευτικά και ασχολήθηκαν με το ψάρεμα.
Η κατάσταση αυτή αρχίζει ν αλλάζει από το 1936, έτος άφιξης στη Σπιναλόγκα του ασθενούς Επαμεινώνδα Ρεμουνδάκη, τριτοετούς φοιτητή της Νομικής, ο οποίος ιδρύει την «Αδελφότητα Ασθενών Σπιναλόγκας» και αγωνίστηκε τα χρόνια που ακολούθησαν για την καλυτέρευση των συνθηκών διαβίωσης των ασθενών. Ο Ρεμουνδάκης με το κλείσιμο της Σπιναλόγκας το 1957 νοσηλεύτηκε στο Λεπροκομείο της Αγ. Βαρβάρας.
Το 1948 ανακαλύφθηκε στην Αμερική το φάρμακο που θεράπευε τον ιό της λέπρας. Από το 1948 έως το 1957 ο αριθμός των ασθενών της Σπιναλόγκας μειώθηκε δραστικά. Άλλοι ασθενείς θεραπεύθηκαν και επέστρεψαν στις ιδιαίτερες πατρίδες τους. Άλλοι (20 βαριά ασθενείς) μεταφέρθηκαν στην Αθήνα για παρακολούθηση στο ειδικό Νοσοκομείο, το Λοιμωδών νόσων που βρίσκεται στην Αγ. Βαρβάρα στο Αιγάλεω! Οι υπόλοιποι δεν τα κατάφεραν. Η μοίρα ήταν σκληρή μαζί τους!
Μετά την αναχώρηση των τελευταίων ασθενών από το νησί (1957) το νησί εγκαταλείφθηκε, παρέμεινε ακατοίκητο για αρκετά χρόνια και έτσι σημαντικά ιστορικά στοιχεία χάθηκαν. Τα περισσότερα από τα κτήρια του Λεπροκομείου κατεδαφίστηκαν. Φαίνεται πως οι άνθρωποι δεν ήθελαν να έχουν θλιβερές αναμνήσεις από το πρόσφατο παρελθόν τους …!!!
Ο 85χρονος Μανώλης Φουντουλάκης, ο άνθρωπος που βασανίστηκε και παραμορφώθηκε στην κόλαση της αρρώστιας, αλλά σώθηκε τελικά, αναπολώντας το παρελθόν θυμάται τον πόνο, τις ατυχίες, τις χαρές και τις λύπες:
«Το χτύπημα της αρρώστιας το 1949 σε ηλικία 21 ετών, ενώ υπηρετούσε αστυφύλακας στον Πειραιά. Την ισχυρή θέληση του «Λενιού του» να μείνει μαζί του και να παντρευτούν αψηφώντας την αρρώστια του. Τον γάμο τους στα 31 τους χρόνια, που του έδωσε δύναμη και ζωή να παλέψει αρρώστια και προβλήματα. Την γέννηση της κόρης του το 1955. Την επιδείνωση επικίνδυνα της υγείας του 1973 – 74. Τον θάνατο από την επάρατη νόσο το 1976 της αγαπημένης του Λενιώς. Την περίοδος της ανάταξης της υγείας του αλλά και της οικογενειακής ισορροπίας. Ο ίδιος στη σκληρή περίοδο της δοκιμασίας του ζούσε στην Αθήνα και έκανε θεραπεία στον αντιλεπρικό σταθμό της Αγ. Βαρβάρας, αλλά με την ιδιότητα του γενικού γραμματέα του συλλόγου χανσενικών είχε μεταβεί στη Σπιναλόγκα, βίωσε την τραγική πραγματικότητα και ενδιαφέρθηκε για την αναβάθμιση των συνθηκών παραμονής και θεραπείας των δυστυχισμένων της Σπιναλόγκας».
Σήμερα η Σπιναλόγκα έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος και κάποια κτήρια αναστηλώνονται. Θεωρείται τουριστικός προορισμός για ημερήσιες εκδρομές και κολύμπι. Τη Σπιναλόγκα επισκέπτονται πάνω από 300.000 άνθρωποι, αριθμός που τη φέρνει στους πέντε πρώτους βυζαντινούς – μεταβυζαντινούς αρχαιολογικούς χώρους της Ελλάδας. Παρ’ όλα αυτά κάποια ερείπια, απομεινάρια άλλων εποχών μένουν για να θυμίζουν αυτούς τους ανθρώπους. Το βιβλίο της Βικτόρια Χίσλοπ έβαλε ταφόπλακα στην απομόνωση! Με κέντρο αναφοράς τη Σπιναλόγκα, η Βρετανίδα συγγραφέας Βικτόρια Χίσλοπ έγραψε το μυθιστόρημα «Το Νησί», με το οποίο επιχειρεί να γκρεμίσει την κοινωνική προκατάληψη, το στίγμα του αρρώστου. Το βιβλίο, που έχει μεταφραστεί σε 14 γλώσσες, κάνει «θραύση» στις πωλήσεις που «ξεπερνούν» τις 850.000.
«Σπάνια σ’ ένα μνημείο η Ιστορία μιλά τόσο εύγλωττα από τα βάθη των αιώνων. Σπάνια ένα μνημείο κουβαλά στα σπλάχνα του τη σφραγίδα της αρχαίας Ελλάδας, των Σαρακηνών, των Ενετών, των Τούρκων, των Νεοελλήνων». Αν βρεθείτε στο νησί αναζητείστε αυτά τα ερείπια! Εξερευνήστε τον χώρο και αναλογιστείτε πως σε αυτό το άγονο νησί κάποιες ανθρώπινες ψυχές παρά την αρρώστια τους, παρά την απομόνωσή τους, εξακολούθησαν να εργάζονται, να κοινωνικοποιούνται, δημιούργησαν οικογένειες και τελικά διεκδίκησαν τα δικαιώματά τους για ένα καλύτερο ΑΥΡΙΟ γιατί αγαπούσαν την ζωή και είχαν δύναμη…
«Περπατώντας στον δρόμο της Σπιναλόγκας, σταμάτησε και κράτησε την αναπνοή σου. Από κάποιο χαμόσπιτο τριγύρω σου θα ακούσεις τον απόηχο από κάποιο μοιρολόγι μιας μάνας, μιας αδελφής ή τον αναστεναγμό ενός άνδρα. Άφησε δύο δάκρυα από τα μάτια σου και θα δεις να λαμπυρίζουν εκατομμύρια δάκρυα που πότισαν αυτόν τον δρόμο».

Θερμόμετρα υδραργύρου *διαβάστε το *

Με αφορμή περιστατικό που συνέβη αυτές τις μέρες, ενημερωθήκαμε από πολλούς σχετικούς με το ζήτημα φορείς (του Γενικού Χημείου του Κράτους συμπεριλαμβανομένου) για τα εξής:
Όλοι σπίτι έχουμε ένα κοινό θερμόμετρο υδραργύρου - η χρήση του οποίου απαγορεύθηκε ευτυχώς, από την 1/1/2011 με οδηγία της Ε.Ε. Ολοι κάποια στιγμή έχουμε σπάσει ένα τέτοιο θερμόμετρο.
Και τι κάναμε: Μαζέψαμε τις ασημένιες «μπιλίτσες» με τα χεράκια μας ή - ακόμα χειρότερα; - με την ηλεκτρική σκούπα και τις πετάξαμε στα σκουπίδια ή στη λεκάνη της τουαλέτας κ.λ.π. Μόνο που τότε ίσως δεν ξέραμε ότι ο υδράργυρος, είναι το πιο επιβλαβές βαρύ μέταλλο (θυμάστε σχολείο, Χημεία;), η κατάποση, ή ακόμα χειρότερα, η εισπνοή του οποίου (ΝΑΙ ΟΙ ΜΠΙΛΙΤΣΕΣ ΑΥΤΕΣ ΕΞΑΤΜΙΖΟΝΤΑΙ και είναι χειρότερο να τις εισπνεύσεις από το να τις καταπιείς !!!) δύναται να επιφέρει από πρόσκαιρες παρενέργειες
(πονοκέφαλο, απώλεια συνείδησης κ.λ.π.) έως μόνιμες καρδιαγγειακές και νεφρικές βλάβες. Ακόμα ακόμα, μπορεί να δημιουργήσει χρωμοσωματικές ανωμαλίες που οδηγούν σε μογγολισμό!!!
Συνεπώς, μόλις δούμε τις γλυκούλες ασημί μπαλλίτσες:
1. Ανοίγουμε τα παράθυρα, για να αερίζεται καλά ο χώρος
2. Απομακρύνουμε παιδί ή ζώο.
3. Φοράμε τα γάντια μας (όχι τα μάλλινα του χιονιού, της κουζίνας εννοώ)
4. Με ένα κομμάτι χαρτί συγκεντώνουμε τα σώματα του υδραργύρου, τα οποία λόγω σχήματος και βάρους εκτοξεύονται μακριά. Προς θεού, δε χρησιμοποιούμε ηλεκτρική σκούπα ή σκουπάκια!!!
5. Τα βάζουμε σε τρεις πλαστικές σακούλες που τις κλείνουμε όσο πιο ερμητικά γίνεται και τα βγάζουμε στο μπαλκόνι.
6. Τα απορρίπτουμε, όχι φυσικά στα σκουπίδια, αλλά σε σταθμούς συγκέντρωσης τοξικών αποβλήτων. Οι περισσότεροι δήμοι έχουν τέτοιους πιά.
7. Προμηθευόμαστε από το φαρμακείο ένα ηλεκτρονικό θερμόμετρο. Μην ακούσω από κανέναν ότι δεν το εμπιστεύεται γιατί δεν είναι ακριβείας.
Δεν θα πάθουμε τίποτα εάν μας δείξει 0,1 βαθμό C απόκλιση.

Το ίδιο βεβαίως ισχύει και για τις οικολογικές λάμπες φωτισμού με τις οποίες μας ενθαρρύνουν όλοι -και ορθώς πράττουν - να αντικαταστήσουμε τις απλές λάμπες. Εχουν υδράργυρο!!!! Σε μικρότερη ποσότητα /ανά λαμπτήρα σε σχέση με το θερμόμετρο, αλλά εάν σκεφτείτε πόσες αριθμητικά χρησιμοποιούμε το χρόνο...
Εχετε ακούσει ποτέ ότι δεν πρέπει να τις πετάτε μόλις καούν, αλλά πρέπει να τις συγκεντρώνετε και να τις απορρίπτετε σε ειδικούς για το σκοπό αυτό συλλέκτες; Εγώ αυτό που κάνω είναι να τις συγκεντρώνω σε μια σακούλα, να τις φυλάω κάπου που δεν κινδυνεύουν να σπάσουν και μια φορά στο τόσο να τις πηγαίνω στο IKEA, που έχει σταθμό συγκέντρωσης για αυτές.

http://myvernews.blogspot.com/2010/10/blog-post_11.html

Κολινδρός ένα χρόνο μετά τον Καλλικράτη

έτσι θα είναι το δημαρχείο μας , ένα χρόνο μετά την μεταφορά του στο "δημαρχιακό(τι είπα πάλι ?) μέγαρο Αιγινίου

Κουτούλησε τη βοηθό!!!!

Διαβάστε το παρακάτω αρκετά ενδιαφέρον:
-----------------------------------------
Σκηνές που σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να συμβαίνουν στα γήπεδα, διαδραματίστηκαν στο Κερατσίνι, με παίκτη του Σαρωνικού να κουτουλάει τη βοηθό διαιτητή, Κατερίνα Αντωνίου.
Το ματς έληξε ισόπαλο 2-2 ανάμεσα στον Αρη Αμφιάλης και την ομάδα της Αίγινας που διαμαρτύρεται για ένα γκολ που κακώς τους ακυρώθηκε, αλλά και για οφσάιντ στο δεύτερο γκολ του Αρη, το οποίο σημειώθηκε στο 1ο λεπτό των καθυστερήσεων από τον Κοντομανώλη. Είχε προηγηθεί ο Σαρωνικός με τον Φωτουλάκη (40') και Φιλιππίδη (60'), ενώ ο Αρης μείωσε σε 1-2 στο 84' με τον Γεωργαλάκη. Μετά την ισοφάριση, σύμφωνα με όσα αναγράφονται στο φ.α. από το διαιτητή, ο ποδοσφαιριστής του Σαρωνικού, Σταμπούλογλου, χτύπησε με το κεφάλι την α' βοηθό Αντωνίου Κατερίνα, με αποτέλεσμα να τον αποβάλλει, ενώ αμέσως μετά απέβαλλε τον προπονητή των γηπεδούχων, Πέτρο Βοϊδονικόλα επειδή γρονθοκόπησε τον Πατούχο, παίκτη του Σαρωνικού, με τον τελευταίο να ανταποδίδει και να αποβάλλεται και εκείνος.
Στο φύλλο αγώνα, καταγράφηκε και ο παράγοντας του Σαρωνικού, Δημήτριος Δρυμωνίτης, διότι φέρεται να είπε στον διαιτητή: «είσαι απαράδεκτος. Θα έρθεις στην Αίγινα και θα δεις τι θα πάθεις. Ξέρουμε ότι θα ανεβάσετε την Προοδευτική»...
-------------------------------

Θα μου πείτε και πολύ σωστά,τι σχέση έχει το παραπάνω περιστατικό του Κερατσινίου με τον Κολινδρό ή τη περιοχή μας,εκτός από το ότι συνέβαιναν και στο Κολινδρό παρόμοια περιστατικά στις καλές εποχές της Αναγέννησης Κολινδρού?
Έχει και παραέχει.
Προσέξτε!!!
Γηπεδούχος ομάδα ήταν ο Άρης Αμφιάλης.
Επίσης όλοι γνωρίζετε ότι ο λόρδος Βύρων ήταν φιλέλληνας και από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του ρομαντισμού.
Πώς θα σας φαινόταν αν ο Κολινδρός είχε αποδεδειγμένα τον δικό του ΦιλοΚολινδρινό λόρδο Βύρωνα?
Έχει αγαπητοί συγχωριανοί και μάλιστα είναι από την Αμφιάλη!!!
Αλλά το σημαντικότερο είναι ότι έχει γίνει από την αρχή σχεδόν συντάκτης του μπλογκ μας,δίχως να το γνωρίζετε!!!
Και δεν είναι σίγουρα ο kolindrock!!!
Είναι απλά ο Χρήστος...
Χρήστο καλωσόρισες κι εσύ στο ανοιχτό μπλογκ του Κολινδρού που τόσο πολύ αγαπάς.

Το ρεπορτάζ του αγώνα είναι από εδώ http://www.dokari.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=20826:2010-10-10-21-55-39&catid=144:9-&Itemid=420

Τα αποτελέσματα της 5ης αγωνιστικής στην Β' ΕΠΣ

Διόσκουροι Κατερίνης – Ταύρος Ελάφου 2-3
ΓΑΜΣ Μεθώνη – Εθνικός Ν. Κεραμιδίου 0-3αα
Μακεδονικός Ν. Εφέσου – Ολυμπος Βροντούς 1-1
Πιερικός Αρωνά – Δόξα Μοσχοχωρίου 0-1
Διαγόας Σεβαστής – Αναγέννηση Σβορώνου 5-2
ΑΟ Παραλίας – Πιερικός Κ. Αγιάννη 1-1
25η Μαρτίου – Αναγέννηση Κολινδρού 7-1
Ολυμπος Αγίου Σπυρίδωνα – Αρης Κοκκινοπλιτών 0-1

ΙΚΤΙΝΟΣ ΚΑΙ ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ

Τελικά δεν είναι Ικτίνος και Καλλικράτης
αλλά ''του κτήνους η Καλλικράτς''
(ου Καλλικράτς ένας............τα κτήνη πολλά)

1960

Διαβάστε τις αναμνήσεις της δικιάς μας ΑΜΑΝΤΑΣ εδώ.
Για τους σαραντάρηδες, που νοσταλγείτε την παλιά πλατεία (εδώ),
είναι εντελώς άγνωστα όσα καταγράφει, για μας όμως...
Α,ναι, η "παλιά πλατεία", που εσείς αναζητείτε,
για μας τότε ήταν νεότατη, αφού προλάβαμε την παλιά
αγορά, όταν ο λάκκος κάλυπτε όλη τη σημερινή πλατεία
και ο δρόμος περνούσε μπροστά απ' όλα τα σημερινά
μαγαζιά της πλατείας...

λες σ'ένα μκρό...(३-4 χρουνό) αύριο θα πας στο σχουλειό θα είσι καλό πιδί ......
κι εγώ ...μετά θα σι δώσω μια τσικουλάτα ....
ειντάξει?...
ειντάξει.
τν άλλη τ μέρα τουν παένς στου σχουλειό και πρωί πρωί τουν δινς τ'σικουλάτα...
......του μκρό κάθιτι μια χαρά....στου। σχουλειό
του μισμέρι παένς να τον παρς .........
και τουν λες ........
η τ'σικουλάτα που είνι?.......
τν έφαγα.........σι λέει
τ'θέλω πίσου ......λες..............
................έτσια έπαθα μι τουν καλλικράτι
αν με λεγαν απ τν αρχή που θα είνι η έδρα μπουρεί να μη με πίραζι
..........αλλά τώρα τν έφαγα τ'σουκουλάτα ...