Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Πολλά ακούγονται και πολλά θα ακουστούν και πάλι με αφορμή την εκλογή της νέας ηγεσίας της ΕΕ, κατά το τελευταίο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο.
Άλλωστε, είναι πολύ εύκολο να κάθεσαι στον καναπέ σου και να ακούς ή να κάθεσαι στο γραφείο σου και να αναλύεις – αυτόν τον ήθελε ο τάδε, αυτή είναι άπειρη, ο τρίτος είναι «μνημονιακός» και ούτω καθεξής.
Στην πραγματικότητα η ΕΕ έχει να αποδείξει πολλά περισσότερα από αυτά που αποσπασματικά αναδεικνύονται – ανάλογα με το πού είναι τοποθετημένος πολιτικά ή γεωστρατηγικά αυτός που κάθε φορά ασκεί την κριτική του.
Στην πραγματικότητα, η ΕΕ είναι ένας πολύ μεγάλος και πολύ σημαντικός θεσμός, όπου 28 χώρες, με διαφορετικής πολιτικής τοποθέτησης κυβερνήσεις, με διαφορετικά συμφέροντα και απόψεις, πρέπει να συνυπάρχουν και να καταλήγουν πάντα σε μια συμφωνία, ακόμη και με συμβιβασμούς.
Αν κάποιος έχει να προτείνει κάτι το διαφορετικό σχετικά με το πώς να καταλήγουν σε συμφωνία (και μάλιστα σε ομοφωνία) 28 διαφορετικές χώρες, πρέπει να βγει
να το πει.
Όταν λαμβάνονται αποφάσεις στην ΕΕ, πρέπει να λαμβάνεται υπόψη η γνώμη όλων και να επιτυγχάνεται ένας συγκερασμός.
Αυτή είναι η επιτυχία, αυτό είναι το μεγαλείο της Ευρώπης.
Πρέπει κάθε φορά να αποδεικνύεται πως δεν υπάρχουν πρώτοι και δεύτεροι, πως είναι δυνατόν να συμφωνούν οι δύο μεγάλοι πολιτικοί σχηματισμοί όταν λαμβάνονται αποφάσεις για τα πρόσωπα, πως μπορεί να συμπεριλαμβάνονται οι ευαισθησίες και τα συμφέροντα όλων των χωρών που αποτελούν αυτό το εκπληκτικό σύνολο.
Όταν οι Ευρωπαίοι ηγέτες συναντώνται, ο κάθε ένας από αυτούς μπορεί να λαμβάνει τον λόγο και να θέτει θέματα και να επιδιώκει την συμφωνία των υπολοίπων – γι’ αυτό και τα κοινά κείμενα, τα κείμενα των Συμπερασμάτων, αλλάζουν συχνά και συχνά.
Συνέβη και στο τελευταίο Συμβούλιο, όταν έγιναν αποδεκτές οι προτάσεις του Έλληνα πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά σχετικά με την ανάγκη να υπάρξει εναλλακτική λύση στο θέμα του εφοδιασμού της Ευρώπης με αέριο, αλλά και την ανάγκη να μην αρκεστεί η Ευρώπη στα μέχρι σήμερα ληφθέντα μέτρα για την ενίσχυση των αγροτικών προϊόντων και να μείνει ανοιχτή η πόρτα για την λήψη και νέων αποφάσεων.
Επιπλέον, όταν κάποιος αξιωματούχος αναλαμβάνει ένα αξίωμα στην ΕΕ, από την πρώτη στιγμή καθίσταται σαφές ότι θα ανταποκριθεί στον ρόλο του, λειαίνοντας τις γωνίες του.
Έτσι, όταν ο πρωθυπουργός της Πολωνίας Ντόναλντ Τουσκ εξελέγη πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, έσπευσε αμέσως να μειώσει την ένταση των μέχρι τότε απόψεών του και να δηλώσει ότι η ΕΕ χρειάζεται να προβάλει μια «θαρραλέα» αλλά όχι «ακραία» θέση σε ό,τι αφορά την ένοπλη σύγκρουση στην Ουκρανία, προσθέτοντας πως ο στόχος πρέπει να είναι η ειρήνη.
Με τη σειρά της, ανάλογη στάση, που παραπέμπει στην ανάγκη συγκερασμού απόψεων, κράτησε και η νέα υπουργός Εξωτερικών της ΕΕ, η Ιταλίδα Φεντερίκα Μογκερίνι, που δήλωσε ότι καθώς η Ευρωπαϊκή Ένωση εργάζεται για να επιβάλει κυρώσεις σε βάρος της Ρωσίας, πρέπει ταυτόχρονα να διατηρήσει ανοικτή την διπλωματική οδό.
Αμέσως δηλαδή, δυο πολιτικοί διαφορετικής πολιτικής προέλευσης και διαφορετικών απόψεων επί του ίδιου θέματος, εμφανίστηκαν έτοιμοι να λειτουργήσουν μέσα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο του διαλόγου και των συμφωνιών.
Την ίδια ώρα, ανακοινωνόταν πως ο Ισπανός Λουίς ντε Γκίντος θα είναι ο επόμενος πρόεδρος του Eurogroup – με την Ευρώπη να αποδεικνύει πως δεν διστάζει να τοποθετήσει στο συγκεκριμένο αξίωμα ένα πολιτικό που προέρχεται από χώρα η οποία αντιμετωπίζει δημοσιονομική κρίση.
Και την ίδια στιγμή, γινόταν γνωστό πως, παρά τα τελευταία προβλήματα και την κυβερνητική κρίση στη Γαλλία, ο Πιερ Μοσκοβισί θα γίνει αποδεκτός για το αξίωμα του αρμόδιου για τις Οικονομικές και τις Νομισματικές Υποθέσεις και το Ευρώ Επιτρόπου.
Διότι η Ευρώπη πρέπει και να αποδεικνύει πως δεν επηρεάζεται από πρόσκαιρες αναταράξεις, όσο δυνατές και αν είναι αυτές.
Συμπέρασμα: Η Ευρώπη είναι πολύ μεγάλο καράβι για να εξαρτάται το μέλλον της από μικρόψυχες κριτικές.
