ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ ΝΤΑΡΛΑΓΙΑΝΝΗ
Δικηγόρου, υποψήφιας Δημοτικής Συμβούλου του συνδυασμού «Άλλος Δρόμος» για
το Δήμο Κατερίνης με υποψήφιο Δήμαρχο τον Χρήστο Γιαννούλη
----------------------------
Άραγε πάει
η εργατική τάξη στον Παράδεισο;
Μία από τις καλύτερες ταινίες του ιταλικού νεορεαλισμού, γυρισμένη
το 1971, είναι και η
βραβευμένη με Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών το
1972 «Η εργατική τάξη πάει στον Παράδεισο» (La classe operaia va in Paradiso), που σκηνοθέτησε ο Έλιο Πέτρι με πρωταγωνιστές τον Τζιαν Μαρία Βολοντέ
και την Μαριάντζελα Μελάτο. Ο σκηνοθέτης της ταινίας, με προφανή σκωπτική διάθεση,
μετ-ονομάζει κατ’ ευφημισμόν την καπιταλιστική Κόλαση σε Παράδεισο
αναδεικνύοντας ως υπέρτατη αξία τη συναδελφική αλληλεγγύη των εργατών ενός
εργοστασίου, όταν απολύεται ο πρωταγωνιστής και κινηματογραφώντας με αιχμηρές
εικόνες την κακή ποιότητα της καθημερινότητας και της οικογενειακής ζωής της
ιταλικής εργατικής τάξης στα τέλη της δεκαετίας του ΄60.
Η 1η Μαϊου καθιερώθηκε στο Παρίσι
(ιδρυτικό Συνέδριο της Δεύτερης Διεθνούς) το 1889 να γιορτάζεται σε όλον τον
πλανήτη με πορείες και διαδηλώσεις για να προβάλει τους αγώνες και τα επιτεύγματα
της εργατικής τάξης σε ανάμνηση των εργατικών διαμαρτυριών – απεργιών για τη
διεκδίκηση οκτάωρης εργασίας στο Σικάγο το 1886. Στην Ελλάδα, παρά τις κατά
καιρούς απόπειρες (1893, 1911), που τις ακολούθησαν διώξεις, φυλακίσεις και
εξορίες, καθιερώθηκε εν τέλει ως εργατική γιορτή το 1919, ένα χρόνο μετά την
ίδρυση της Γ.Σ.Ε.Ε. Ιστορική είναι η Πρωτομαγιά του 1936 στη Θεσσαλονίκη, οι
νεκροί εργάτες της οποίας ενέπνευσαν και τον «Επιτάφιο» του Γιάννη Ρίτσου.
Όσα κέρδισαν οι εργαζόμενοι, σήμερα
διαλύονται. Ανεργία, μειώσεις μισθών και συντάξεων, ελαστικό ωράριο, κατάργηση
συλλογικών συμβάσεων εργασίας, κατάργηση τριετιών, μίσθωση εργαζομένων, άνευ
όρων απολύσεις, ανασφάλιστη εργασία και άλλα πολλά. Παράλληλα φτωχοποιούνται με
ραγδαίους ρυθμούς τα μεσαία στρώματα (ελεύθεροι επαγγελματίες και επιστήμονες,
δημόσιοι υπάλληλοι κ.λ.π.). Η ανεργία των νέων έφτασε στο 60%. Η μετανάστευση
(κυρίως νέων επιστημόνων) αυξάνεται καθημερινά. Οι δημόσιες δαπάνες για την
υγεία, την παιδεία και την ασφάλιση περικόπτονται δραστικά και καθιστούν
αβέβαιο το παρόν και το μέλλον όλων μας. Η δημόσια περιουσία εκποιείται και
περιέρχεται σε ιδιωτικά συμφέροντα. Υφαίνεται ένας ιστός εξαθλίωσης για τη
συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων. «Οικοδομείται» με όρους Όργουελ μια Κόλαση
για τον εργαζόμενο, που οι ασκούντες την εξουσία μετ-ονομάζουν, όπως και ο
σκηνοθέτης της ταινίας, κατ’ ευφημισμόν σε (μελλοντικό) Παράδεισο ή σε succes
story. Για ποιους, άραγε;
Η αλληλεγγύη και ο αγώνας είναι το
«αντίδοτο» στην οικοδομούμενη Κόλαση. Είναι στα δικά μας χέρια να την
μετατρέψουμε και να την «μετ-ονομάσουμε» σε Παράδεισο στην παρούσα ζωή
μας.
