«Το μπάσκετ μ’ έκανε αυτό που είμαι σήμερα»
«ΠΑΟΚ: Τρέλα!, ΗΡΑΚΛΗΣ: Χατζηπαναγής, ΑΡΗΣ: Γκάλης, ΑΠΟΛΛΩΝ ΠΟΝΤΟΥ: Πόντος»
Του Νίκου Κολίτση (Metrosport.gr)
Λένε ότι οι διαιτητές για να είναι καλοί, πρέπει να έχουν παίξει ποδόσφαιρο... Λέτε το ίδιο να ισχύει και για τους δημοσιογράφους; Μέχρι να το σκεφτείτε και ν’ αποφασίσετε, εμείς εδώ στo Metrosport.gr, με την otherside brainstorming δη
Σας τηλεφωνούν από την Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης και σας προτείνουν ν' αναλάβετε, ως προπονήτρια, την Εθνική ομάδα μπάσκετ γυναικών. Πώς αντιδράτε και τι κάνετε;
«Σίγουρα ξαφνιάζομαι. Στη συνέχεια χαμογελάω και στο τέλος αρνούμαι να κάνω κάτι που δε γνωρίζω καλά. Το ότι υπήρξα για πολλά χρόνια αθλήτρια του μπάσκετ, δε σημαίνει ότι θα είμαι και καλή προπονήτρια».
Προσλαμβάνεστε στο Γυμνάσιο, με Λυκειακές τάξεις, Φολέγανδρου Κυκλάδων, ως αναπληρώτρια καθηγήτρια φυσικής αγωγής. Αποδέχεσθε τη θέση και αν ναι, πώς διαχειρίζεστε τη δημοσιογραφία παράλληλα;
«Η Φολέγανδρος είναι ένας αγαπημένος για μένα προορισμός, αλλά είναι κατανοητό πως είναι δύσκολο να εργαστείς εκεί ως δημοσιογράφος. Αν πάντως η επαγγελματική μου πορεία δεν είχε την εξέλιξη που θα ήθελα, τότε σίγουρα θ’ αποδεχόμουν τη θέση. Εξάλλου, αυτό έχω σπουδάσει και αυτό ήθελα να κάνω από μικρή, να είμαι σε καθημερινή επαφή με παιδιά».
Η γυναίκα στην αθλητική δημοσιογραφία είναι σαν τη γυναίκα στο ποδόσφαιρο; Αναγκαίο κακό ή επιταγή της σύγχρονης εποχής; Ή μήπως κάτι άλλο; Πού συνίσταται η διαφορετικότητα και η αναγκαιότητά της, ως παρουσία και άποψη;
«Η γυναίκα στην αθλητική δημοσιογραφία είναι όπως είναι η γυναίκα που εργάζεται στην τράπεζα ή σε οποιονδήποτε άλλο χώρο. Μόνο αναγκαίο καλό θα έλεγα και σε καμία περίπτωση αναγκαίο κακό. Αρκεί να γνωρίζει καλά και ν’ αγαπάει αυτό που κάνει, προϋποθέσεις, δηλαδή, που θα έπρεπε να ισχύουν σε όλα τα επαγγέλματα».
Aν γυρνούσατε το χρόνο πίσω, θα διαλέγατε ν' ασχοληθείτε και πάλι με το basketball ή θα είχατε επιλέξει άλλο άθλημα και για ποιο λόγο;
«Αν γυρνούσα το χρόνο πίσω, το μοναδικό που θ’ άλλαζα θα ήταν ο τραυματισμός που με ανάγκασε να σταματήσω, πριν από κάποιους μήνες, κάτι που αγάπησα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου. Το μπάσκετ μ’ έκανε αυτό που είμαι σήμερα. Με διαμόρφωσε όχι τόσο επαγγελματικά, όσο ως άνθρωπο. Μ' έμαθε να αποδέχομαι την ήττα μου, να χαίρομαι τη νίκη μου, να ξεπερνάω τις δυσκολίες μου. Να σέβομαι τον αντίπαλο. Να έχω πειθαρχία, υπομονή και επιμονή. Το βασικότερο όλων, όμως, είναι πως μ’ έμαθε πως τίποτα απ’ όλα αυτά δε θα είχαν αξία, αν δεν τα μοιραζόμουν με τις συμπαίκτριές μου».
Aπόλλων Σμύρνης. Ως η πιο αναγνωρίσιμη φίλαθλος της ομάδας, δέχεσθε πρόταση ν' αναλάβετε υπεύθυνη του γραφείου τύπου της ομάδας, με παράλληλη αποκλειστική φωτογράφηση με την αθλητική ενδυμασία της. Πώς αντιδράτε και τι κάνετε;
«Δεν είμαι η πιο αναγνωρίσιμη φίλαθλος του Απόλλωνα. Υπάρχουν κι άλλοι, οι οποίοι μάλιστα είναι και περισσότερο κοντά στην ομάδα από μένα, όπως τα αδέρφια Αφρουδάκη. Από εκεί και πέρα, αν στις αρμοδιότητές μου, ως υπεύθυνη γραφείου τύπου της ομάδας, είναι να φωτογραφηθώ με την εμφάνιση του συλλόγου, προφανώς και θα το δεχτώ».
Ποιες είναι οι πρώτες λέξεις και σκέψεις που σας έρχονται στο μυαλό, όταν ακούτε τα oνόματα των ομάδων της συμπρωτεύουσας: ΠΑΟΚ, ΗΡΑΚΛΗΣ, ΑΡΗΣ, ΑΠΟΛΛΩΝ ΠΟΝΤΟΥ;
«ΠΑΟΚ: Τρέλα!, ΗΡΑΚΛΗΣ: Βασίλης Χατζηπαναγής, ΑΡΗΣ: Νίκος Γκάλης, ΑΠΟΛΛΩΝ ΠΟΝΤΟΥ: Πόντος».
Ποιο τραγούδι, ποια ταινία και ποιο βιβλίο περιγράφει τον εαυτό σας ή/και τη ζωή σας καλύτερα;
«Τίποτα δεν μπορεί να περιγράψει τη ζωή μας. Να την προσεγγίσει ίσως. Αγαπημένο τραγούδι το «Μy way» του Φρανκ Σινάτρα. Αγαπημένη ταινία το «Match point» του Γούντι Άλεν. Αγαπημένο βιβλίο «Φυλακή Υψίστης Ασφαλείας» της αδερφής μου, της Ελεάνας μου!»
Kαταγράψτε το δημοσιογραφικό σας απωθημένο, εντός ή εκτός Ελλάδας.
«Δεν έχω απωθημένα, ούτε στη δουλειά μου ούτε στη ζωή μου. Ό,τι έρχεται σε μένα το θεωρώ ευλογία. Και φροντίζω να το ζω. Δόξα τω Θεώ, συνάντησα και μίλησα με πολλούς σπουδαίους ανθρώπους του αθλητισμού και μάλιστα σε αρκετά μικρή ηλικία. Ξένοι αθλητές, όπως ο Ροναλντίνιο, ο Σαβιόλα, ο Ντέκο από το χώρο του ποδοσφαίρου, ο Ομπράντοβιτς, ο Διαμαντίδης, ο Κιριλένκο, από το μπάσκετ και πολλοί άλλοι βέβαια, που μ' έκαναν «πλουσιότερη» σε συναισθήματα και εμπειρίες».
Αν μπορούσατε να «επιβάλλετε», μέσω της τηλεόρασης, ένα νέο σχετικά άγνωστο άθλημα στους πολλούς, ποιο θα ήταν και για ποιο λόγο;
«Θα ήταν το surf. Ένα άθλημα το οποίο κι εγώ γνώρισα το περασμένο καλοκαίρι και το αγάπησα πολύ. Ιδανικός συνδυασμός. Τι καλύτερο από το να γυμνάζεσαι και ταυτόχρονα ν’ απολαμβάνεις τις ομορφιές και τη μαγεία της φύσης; Θάλασσα, ήλιος, αέρας… Σου προσφέρει μία μοναδική αίσθηση ελευθερίας. Δε θα ξεχάσω ποτέ το πρώτο κύμα που πήρα... Και τις ώρες υπομονής που έκανα για να καταφέρω να πάρω το δεύτερο... Σας προκαλώ να παρακολουθήσετε αγώνες υψηλού επιπέδου. Δύσκολα θα καταφέρετε να κλείσετε το στόμα σας!»
Πώς φαντάζεστε ότι θα είναι μία (ιδανική) αθλητική εκπομπή στην τηλεόραση, δέκα χρόνια μετά; «Δε φτάνει μέχρι εκεί η φαντασία μου! Τα δέκα χρόνια είναι πολλά και μακριά. Και εγώ δε βλέπω μακριά!!!»
