Μιλάμε για των Ελλήνων Πάσχα.
Οι δυτικοί ΄΄δεν το γιορτάζουν΄΄ή το γιορτάζουν ΄΄χλιαρά΄΄.
Οι Εβραίοι το έχουν ως θύμηση για το Πέρασμα και την μετάβαση από την Αίγυπτο στην ΄΄Γη της επαγγελίας΄΄.
Το Ελλήνων Πάσχα είναι μια αρχαία μυσταγωγία.
Είναι η πορεία από τον μαρτυρικό θάνατο, μέχρι την Λαμπρή Ανάσταση του Θεού αλλά και του προς θέωση Ανθρώπου, σε μυστηριακά επίπεδα.
Χριστός Ανέστη ελπίζουμε.
Χρόνια Πολλά.
Ευχές για τον καθένα και την δοκιμαζόμενη μαρτυρικά Πατρίδα μας, από τα ντόπια και ξένα τρωκτικά, με τα ολέθρια σχέδιά τους.
Κατωτέρω παραθέτω δύο δημιουργίες μου, σχετικές με την έννοια της Ανάστασης.
1.
Σωτήρης Μιχ. Τσιλίκας
Ανάσταση σε όλα τα επίπεδα
06-05-13
Γύρω βαριά σιγή. Συντριπτική μοναξιά. Νύχτα ψυχής
Έρχονται θύμησες, τάχα να με συντροφέψουν
Έρχονται φαντάσματα, τον πόνο τους να πουν και να γκρινιάξουν
Δεν αντέχω άλλο πια να φορτωθώ
Θέλω να ελπίζω. Θέλω να ζω
Στ άστρα θα ψάξω να βρω του φωτισμού τη χάρη
Απλώνω το κερί προσμένοντας το δεύτε λάβετε άγιο φως
Ανάσταση να γίνει στην ψυχή μου
Ψάχνω τ΄ αστέρια. Αλλίμονο είναι συννεφιά.
Να περιμένω έπρεπε να ρθεί η ξαστεριά ελπιδοφόρα
Να περιμένω νάρθει η ανάσταση, το κερί σφικτά κρατώντας
Ακίνητος στον καναπέ, ονειρικά θωρώντας ψηλά τον ουρανό
Ώσπου νοιώθω άξαφνα δυό άστρα να με κοιτούν από κοντά
Ν΄ αστράφτουν τα μάτια σου περιπαιχτικά
Λες και με άγγιζαν οι σπίθες
Και το χαμόγελό σου να με ξυπνάει απ΄ τ΄ όνειρο
Στο εδώ και τώρα της ζωής, στην αλληλέγγυα σύνδεση
Κι είπα, δεν χρειάζεται ξάστερος να γίνει ο ουρανός
Αφού τα άστρα βρίσκονται τόσο κοντά μας
Αρκεί να χεις μάτια να τα δεις, να πάρεις αναστάσιμο φως
Αφήνοντας της πλανερής αναμονής τ΄ ολέθριο βόλεμα
&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&
2.
Ελλήνων Πάσχα
Την Υπέρβαση, εύκολα την επαγγελλόμαστε, δύσκολα την επιχειρούμε και σπάνια την πετυχαίνουμε
Καλήν Ανάσταση θα λεν τα χείλη,
σαν μια σύμβαση συνήθειας αιώνων.
Τετριμμένα πράγματα της συνήθειας οι απόρροιες, μα ζωντανή νοστιμιά στο εδώ και τώρα, το ξεφλουδισμένο κόκκινο αυγό. Το άχραντο μυστικό, η αρχή της ζωής και η μετεξέλιξή της, στον βωμό της μυστικής θυσίας του αίματος, που μοσχοβολάει την Ανάσταση.
Χριστός Ανέστη.
Αληθώς. Θα λεν τα χείλη,
σαν μια σύμβαση συνήθειας αιώνων. Τετριμμένα πράγματα της συνήθειας οι απόρροιες, μα στην υπέρβαση κι απ' της θανατερής της βόλεψης το ματωμένο ξύπνημα, η φωτεινή μετεξέλιξη της ζωής.
Όσο καρτερούν Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες, καθυστερεί το ταξίδι στην Ιθάκη, με της αρχέγονης Πλατωνικής σπηλιάς το ολέθριο βόλεμα.
Όταν ξυπνήσει απ' του λωτού τον λήθαργο ο συνετός πολεμιστής, με τις χαρμόσυνες ελπιδοφόρες αναστάσιμες καμπάνες της ζωής, σιμώνουν οι Κύκλωπες και οι Λαιστρυγόνες.
Και έρχεται η κρίση με το δίλημμα. Είτε επιστροφή στου θανάτου την ασφάλεια είτε η έξοδος στη ζωή και η αιματηρή μάχη με τα τέρατα. Στην ατέρμονα σύγκρουση, που αλωνίζονται τα όνειρα, με το καλό και το κακό. Εκεί που στην αντάρα, αχνοφαίνεται η ατραπός.
Κάνοντας την υπέρβαση, μπορεί ίσως ο καθένας Οδυσσέας να γενεί.
Κάνοντας την υπέρβαση, μπορεί ίσως το ταξίδι στην Ιθάκη να κινήσει.
Όταν ξεθαρρέψει κι επιλέξει να ματώσει και να πεθάνει σταυρικά ο άνθρωπος, τότε μπορεί ίσως το αναστάσιμο φως να οδηγήσει στην ανάσταση, στην πραγματική ζωή και στη Ιθάκη τον κάθε επίδοξο Οδυσσέα.
Ω άνθρωπε συμπλεγματικέ, με την θεϊκή συνείδηση και τις τομαριστικές ανασφάλειες και τις κακίες.
Πέθανε σκοτώνοντας λυτρωτικά το εγωιστικό τομάρι και αναστήσου ζώντας στο εγώ κι εσύ, στο αλληλέγγυο εμείς, στην αληθινή ζωή, μέσα στον παγκόσμιο νόμο της αγάπης.
Ω ! υιέ του ανθρώπου.
Ω ! γλυκύ μου Έαρ.
Σωτήρης Μιχ. Τσιλίκας
14-04-14
